SKŁADNIA

mount [-lhV]

mount -a [-fFnrsvw] [-t typ-systemu] [-O lista-opcji]

mount [-fnrsvw] [-o opcje[,opcje]...] urządzenie|katalog

mount [-fnrsvw] [-t typ-systemu] [-o opcje] urządzenie katalog

OPIS

Wszystkie pliki dostępne w systemie Unix są zorganizowane w jednym wielkim drzewie, hierarchii plików, zakorzenionej w /. Pliki te mogą być położone na wielu urządzeniach. Polecenie mount umożliwia przyłączenie systemu plików znajdującego się na danym urządzeniu do wielkiego drzewa plików. Odwrotnie, polecenie umount(8) powoduje odłączenie go.

Standardowa postać polecenia mount to

mount -t typ urządzenie katalog

Nakazuje jądru, by przyłączyło system plików znaleziony na danym urządzeniu (które jest typu typ) w zadanym katalogu. Poprzednia zawartość (jeśli istniała) i właściciel oraz prawa katalogu katalog stają się niewidzialne na czas przyłączenia (zamontowania) nowego systemu plików. W tym czasie ścieżka katalog odnosi się do korzenia systemu plików na podanym urządzeniu.

Jeśli podano jedynie urządzenie lub katalog, na przykład:

mount /katalog

to mount szuka punktu montowania, a jeśli go nie znajdzie, szuka urządzenia w pliku /etc/fstab.

Wypisywanie i pomoc.

Trzy formy wywołania niczego faktycznie nie montują:

mount -h

wypisuje komunikat pomocy

mount -V

wypisuje wersję

mount [-l] [-t typ]

pokazuje listę wszystkich zamontowanych systemów plików (typu typ). Opcja -l ujmuje w zestawieniu również etykiety. Patrz niżej.

Wskazanie urządzenia.

Większość urządzeń jest wskazywanych przez nazwę pliku (specjalnego urządzenia blokowego), jak np. /dev/sda1, lecz istnieją inne możliwości. Na przykład w wypadku montowania NFS, urządzenie może wyglądać tak: knuth.cwi.nl:/katalog. Specjalne urządzenie blokowe można wskazać podając jego etykietę (LABEL) wolumenu lub UUID (zob. opcje -L i -U poniżej).

Zalecaną metodą jest używanie znaczników LABEL=<etykieta> lub UUID=<uuid>, zamiast dowiązań symbolicznych /dev/disk/by-{label,uuid} udev w pliku /etc/fstab. Znaczniki są bardziej czytelne, solidne i przenośne. Polecenie mount(8) używa wewnętrznie dowiązań symbolicznych udev, tak więc ich używanie w /etc/fstab nie daje żadnej przewagi nad LABEL=/UUID=. Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z libblkid(3).

Proszę zauważyć, że mount(8) używa UUID-ów jako łańcuchów. UUID-y z wiersza poleceń lub fstab(5) nie są konwertowane do wewnętrznej reprezentacji binarnej. Litery w reprezentacji łańcucha UUID powinny być małymi literami.

System plików proc nie jest związany z żadnym urządzeniem specjalnym i podczas jego montowania zamiast nazwy urządzenia można użyć dowolnego słowa kluczowego, np. proc (zwyczajowy wybór none jest mniej udany: komunikat błędu `none busy' od umount może być mylący).

Pliki /etc/fstab, /etc/mtab i /proc/mounts.

Plik /etc/fstab (zobacz fstab(5)), może zawierać wiersze opisujące, jakie urządzenia gdzie są zazwyczaj montowane i przy użyciu jakich opcji.

Polecenie

mount -a [-t typ] [-O lista-opcji]

(zwykle podawane w skryptach startowych) powoduje zamontowanie wszystkich systemów plików (danego typu) wymienionych w fstab, poza tymi, których wpisy zawierają słowo kluczowe noauto. Podanie opcji -F spowoduje, że mount się rozdzieli na kilka procesów, tak że systemy plików będą montowane równocześnie.

Podczas montowania systemu plików wymienionego w fstab lub mtab, wystarczy podać tylko nazwę urządzenia lub tylko punkt montowania.

Programy mount i umount zarządzają listą aktualnie zamontowanych systemów plików w pliku /etc/mtab. Jeśli nie podano żadnych argumentów do mount, lista ta jest wypisywana.

Program mount nie odczytuje pliku /etc/fstab, jeśli podano urządzenie (lub LABEL/UUID) i katalog. Na przykład:

mount /dev/foo /katalog

Aby przesłonić opcje montowania z /etc/fstab konieczne jest użycie:

mount urządzenie|katalog -o <opcje>

po czym opcje montowania z wiersza poleceń zostaną dodane do listy opcji z /etc/fstab. Zwykłym zachowaniem jest działanie ostatniej opcji, jeśli opcje się powtarzają.

Gdy zamontowany jest system plików proc (powiedzmy, że w /proc), pliki /etc/mtab i /proc/mounts mają bardzo podobną zawartość. Pierwszy ma trochę więcej informacji, takich jak opcje montowania, lecz niekoniecznie jest aktualny. (zobacz opcję -n poniżej). Możliwe jest zastąpienie /etc/mtab dowiązaniem symbolicznym do /proc/mounts, co, szczególnie jeśli posiada się bardzo dużą liczbę montowań, będzie znacznie szybsze z użyciem dowiązania, ale w ten sposób tracona jest część danych, a w szczególności użycie opcji "user" nie będzie działać.

Montowanie przez zwykłych użytkowników.

Tradycyjnie, tylko superużytkownik może montować systemy plików. Jednak jeśli fstab w danym wierszu zawiera opcję user, to każdy może zamontować odpowiadający temu wpisowi system plików.

Tak więc, jeśli mamy wiersz

/dev/cdrom /cd iso9660 ro,user,noauto,unhide

to dowolny użytkownik może zamontować system plików iso9660 umieszczony na CD-ROM-ie, posługując się poleceniem

mount /dev/cdrom

lub

mount /cd

Szczegóły opisuje fstab(5). Tylko użytkownik, który zamontował system plików może ponownie go odmontować. Jeżeli zachodzi potrzeba, by odmontowywać mógł każdy, w odpowiednim wierszu fstab należy zamiast user wpisać users. Opcja owner przypomina opcję user, poza tym, że dany użytkownik musi być właścicielem odpowiedniego pliku specjalnego. Jest przydatna np. w przypadku /dev/fd jeśli skrypt zgłoszeniowy (login script) czyni danego użytkownika korzystającego z konsoli właścicielem tego urządzenia. Opcja group jest podobna, z tym ograniczeniem, że użytkownik musi być członkiem grupy pliku specjalnego.

Montowanie używając podpięcia (bind).

Od wersji 2.4.0 Linuksa możliwe jest ponowne zamontowanie części systemu plików w innym miejscu. Służy do tego wywołanie:

mount --bind stary-katalog nowy-katalog

lub krótka opcja

mount -B stary-katalog nowy-katalog

lub wpis fstab:

/stary-katalog /nowy-katalog none bind

Po takim wywołaniu, ta sama zawartość jest dostępna w dwóch miejscach. Można również zamontować ponownie pojedynczy plik (w pojedynczym pliku). Jest także możliwe użycie montowania "bind" do utworzenia punktu montowania ze zwykłego katalogu, na przykład:

mount --bind foo foo

Wywołanie montowania za pomocą podpięcia dołącza tylko (część) pojedynczego systemu plików, bez możliwych montowań znajdujących się poniżej. Cała hierarchia plików, uwzględniając takie montowania jest dołączana w drugie miejsce za pomocą

mount --rbind stary-katalog nowy-katalog

lub krótka opcja

mount -R stary-katalog nowy-katalog

Proszę zauważyć, że opcje montowania systemu plików pozostaną takie same jak te pierwotnego punktu montowania i nie mogą być zmienione przez podanie opcji -o razem z --bind/--rbind. Opcje montowania mogą zostać zmienione oddzielnym poleceniem ponownego montowania, na przykład:

mount --bind stary-katalog nowy-katalog
mount -o remount,ro nowy-katalog

Proszę zauważyć, że zachowanie opcji ponownego montowania zależy od pliku /etc/mtab. Pierwsze polecenie przechowuje flagę "bind" w pliku /etc/mtab, a drugie polecenie odczytuje flagę z pliku. Jeśli bieżący system nie posiada pliku /etc/mtab lub jeśli jawnie zdefiniowano źródło i przeznaczenie do polecenia ponownego montowania (a więc mount(8) nie odczyta /etc/mtab), konieczne jest użycia flagi (lub opcji) bind również do poleceń ponownego montowania. Przykładowo:

mount --bind stary-katalog nowy-katalog
mount -o remount,ro,bind stary-katalog nowy-katalog

Operacja przenoszenia.

Od wersji 2.5.1. Linuksa możliwe jest nierozdzielne (atomically) przeniesienie zamontowanego drzewa w inne miejsce. Wywołaniem jest

mount --move stary-katalog nowy-katalog

lub krótka opcja

mount -M stary-katalog nowy-katalog

Spowoduje to pojawienie się zawartości, która wcześniej znajdowała się w starym-katalogu, w nowym-katalogu. Fizyczne położenie plików nie zmienia się. Proszę zauważyć, że stary-katalog musi być punktem montowania.

Współdzielone operacje na poddrzewach.

Od Linuksa 2.6.15 możliwe jest oznaczenie montowania i jego podmontowań jako współdzielone (shared), prywatne (private), podrzędne (slave) i niepodpinalne (unbindable). Montowania współdzielone udostępniają możliwość tworzenia kopii takich montowań tak, że montowania i odmontowania którejkolwiek z kopii dotyczy ich wszystkich. Montowania podrzędne otrzymują montowania i odmontowywania z montowania nadrzędnego, ale nie działa to w drugą stronę. Montowania prywatne nie posiadają powyższych właściwości. Montowanie niepodpinalne jest montowaniem prywatnym, które nie może zostać sklonowane za pomocą operacji podpięcia (bind). Szczegółowe wyjaśnienia można znaleźć w pliku dokumentacji Documentation/filesystems/sharedsubtree.txt w drzewie źródeł jądra.

mount --make-shared punkt-montowania
mount --make-slave punkt-montowania
mount --make-private punkt-montowania
mount --make-unbindable punkt-montowania

Następujące polecenia pozwalają na rekursywną zmianę typu wszystkich montowań pod danym punktem montowania.

mount --make-rshared punkt-montowania
mount --make-rslave punkt-montowania
mount --make-rprivate punkt-montowania
mount --make-runbindable punkt-montowania

OPCJE WIERSZA POLECEŃ

Pełny zestaw opcji używanych przy wywoływaniu mount jest ustalany przez pobranie opcji dla danego systemu plików z fstab, a następnie zastosowanie wszelkich opcji podanych argumentem -o, a na koniec opcji -r lub -w, o ile istnieją.

Opcje wiersza poleceń, dostępne do polecenia mount:

-V, --version

Wypisuje wersję.

-h, --help

Wypisuje komunikat pomocy.

-v, --verbose

Tryb szczegółowy.

-a, --all

Montuje wszystkie systemy plików (zadanych typów) ujęte w fstab.

-F, --fork

(Użyte w połączeniu z -a.) Dla każdego urządzenia tworzy nowy proces równoległy mount. Powoduje to równoległy przebieg montowania różnych urządzeń lub różnych serwerów NFS. Zaletą jest większa szybkość: także przekroczenia czasu dla NFS będą wyznaczane równolegle. Wadą jest to, że montowania wykonywane są w niezdefiniowanej kolejności. Nie można zatem zastosować tej opcji do równoczesnego montowania /usr i /usr/spool.

-f, --fake

Powoduje wykonywanie wszystkiego poza faktycznym wywołaniem funkcji systemowej. Jeśli nie jest to oczywiste: "udaje" to montowanie systemu plików. W połączeniu z flagą -v przydaje się do ustalenia, co usiłuje zrobić polecenie mount. Może być też używana do dodawania wpisów dla urządzeń, które zamontowano wcześniej z opcją -n. Opcje -f sprawdza istnienie rekordu w /etc/mtab i zawodzi, jeśli rekord już istnieje (w przypadku zwykłych, nieudawanych montowań, to sprawdzenie jest wykonywane przez jądro).

-i, --internal-only

Nie wywołuje programu pomocniczego /sbin/mount.<system-plików>, nawet jeśli istnieje.

-l

Dokłada etykiety do wyjścia wypisywanego przez mount. Żeby opcja ta mogła działać, mount musi mieć prawo odczytu urządzania dyskowego (np. suid root). Można ustawić taką etykietę dla ext2, ext3 lub ext4 za pomocą narzędzia e2label(8), zaś dla XFS - stosując xfs_admin(8) lub dla reiserfs używając reiserfstune(8).

-n, --no-mtab

Montuje bez zapisywania w /etc/mtab. Jest to niezbędne na przykład gdy /etc znajduje się na systemie plików tylko do odczytu.

--no-canonicalize

Nie normalizuje ścieżek. Polecenie montowania normalizuje wszystkie ścieżki (z wiersza poleceń lub fstab) i przechowuje znormalizowane ścieżki w pliku /etc/mtab. Opcja może być użyta razem z -f do już znormalizowanych ścieżek absolutnych.

-p, --pass-fd numer

Jeżeli montowanie wymaga podania hasła, to jest ono czytane z deskryptora pliku numer zamiast z terminala.

-s

Toleruje nieodpowiednie opcje montowania, zamiast kończyć pracę niepowodzeniem. Powoduje to ignorowanie opcji montowania, które nie są obsługiwane przez dany system plików. Nie wszystkie systemy plików rozpoznają tę opcję. Istnieje ona do obsługi linuksowego narzędzia automatycznego montowania opartego na autofs.

-r, --read-only

Montuje system plików w trybie tylko do odczytu. Synonimem jest -o ro.

Proszę zauważyć że, w zależności od systemu plików, stanu i zachowania jądra, system może wciąż zapisywać na urządzenie. Na przykład ext3 lub ext4 będzie odświeżał swój dziennik, jeśli system plików jest zaśmiecony. Aby zapobiec takiemu typowi dostępu do zapisu, można zamontować system plików ext3 lub ext4 z opcją montowania "ro,noload" lub ustawić urządzenie blokowe w trybie tylko do odczytu, patrz polecenie blockdev(8).

-w, --rw

Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu. Tak jest domyślnie. Synonimem jest -o rw.

-L etykieta

Montuje partycję posiadającą podaną etykietę.

-U uuid

Montuje partycję mającą podany uuid. Te dwie opcje wymagają istnienia pliku /proc/partitions (obecnego od wersji 2.1.116 Linuksa).

-t, --types typ_systemu_plików

Argument występujący po -t jest używany do wskazania rodzaju systemu plików. Obecnie obsługiwane są: adfs, affs, autofs, cifs, coda, coherent, cramfs, debugfs, devpts, efs, ext, ext2, ext3, ext4, hfs, hfsplus, hpfs, iso9660, jfs, minix, msdos, ncpfs, nfs, nfs4, ntfs, proc, qnx4, ramfs, reiserfs, romfs, squashfs, smbfs, sysv, tmpfs, ubifs, udf, ufs, umsdos, usbfs, vfat, xenix, xfs, xiafs. Zauważ, że coherent, sysv i xenix są równoważne i że xenix oraz coherent zostaną kiedyś usunięte --- należy zamiast nich stosować sysv. Od jądra wersji 2.1.21 typy ext i xiafs już nie istnieją. Wcześniej, usbfs miało nazwę usbdevfs. Proszę zauważyć, że rzeczywista lista obsługiwanych systemów plików zależy od bieżącego jądra.

Programy mount i umount obsługują podtypy systemów plików. Podtypy są definiowane przyrostkiem ".podtyp". Przykładowo "fuse.sshfs". Zalecane jest używanie notacji podtypów zamiast dodawać jakieś przedrostki do źródła montowania (np. "sshfs#example.com" jest przestarzałe).

Dla większości typów, jedyne, co robi program mount, to po prostu wywołuje funkcję systemową mount(2), i nie jest tu wymagana żadna szczegółowa wiedza o danym systemie plików. Jednakże dla kilku typów (jak np. nfs, nfs4, cifs, smbfs, ncpfs) konieczny jest niezaplanowany kod. Systemy plików nfs, nfs4, cifs, smbfs i ncpfs mają osobny program montujący. Żeby umożliwić jednolite traktowanie wszystkich typów, mount wywołany z typem TYP uruchamia program /sbin/mount.TYP (jeśli takowy istnieje). Ponieważ rozmaite wersje programu smbmount mają różne konwencje wywołań, być może /sbin/mount.smb będzie musiał być skryptem powłoki, który dobierze właściwe wywołanie.

Bez podania opcji -t lub gdy podany jest typ auto, mount postara się odgadnąć właściwy typ. Mount używa biblioteki blkid do tego celu; jeśli nie zwróci to niczego, co wygląda znajomo, mount postara się odczytać plik /etc/filesystems lub, jeśli on nie istnieje /proc/filesystems. Wszystkie wypisane tam typy zostaną wypróbowane, z wyjątkiem tych oznaczonych jako "nodev" (np. devpts, proc i nfs). Jeśli /etc/filesystems kończy się wierszem z pojedynczą *, mount odczyta później plik /proc/filesystems.

Typ auto może być przydatny do montowanych przez użytkownika dyskietek. Utworzenie pliku /etc/filesystems przydaje się do zmiany kolejności rozpoznawania (np. do próbowania vfat przed msdos lub ext3 przez ext2) lub w przypadku stosowania modułu autoloadera.

Można podać więcej niż jeden typ, w postaci listy rozdzielonej przecinkami. Lista typów systemów plików może być poprzedzona słowem no aby określić systemy plików, na których żadna akcja nie powinna być wykonywana (może to mieć znaczenie z opcją -a). Na przykład polecenie:

mount -a -t nomsdos,ext

montuje wszystkie systemy plików poza tymi, które są typu msdos lub ext.

-O, --test-opts opcje

Używany w połączeniu z -a, aby ograniczyć grupę systemów plików, do której stosowana jest opcja -a. Podobnie jak -t, z tym wyjątkiem, że jest bezużyteczna bez opcji -a. Na przykład polecenie:

mount -a -O no_netdev

montuje wszystkie systemy plików z wyjątkiem posiadających podaną opcją _netdev w polu opcji pliku /etc/fstab.

Różni się od -t tym, że każda opcja jest dopasowywana dokładnie; a podanie no na początku jednej opcji, nie neguje pozostałych.

Opcje -t i -O łączą swe działanie; to jest polecenie

mount -a -t ext2 -O _netdev

montuje wszystkie systemy plików ext2 z opcją _netdev, a nie wszystkie systemy które są albo typu ext2, albo mają podaną opcją _netdev.

-o, --options opcje

Opcje są podawane z flagą -o, po której następuje łańcuch z opcjami oddzielonymi przecinkami. Na przykład:

mount LABEL=mydisk -o noatime,nouser

Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z rozdziałami OPCJE MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW i OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW.

-B, --bind

Montuje ponownie poddrzewo w innym miejscu (tak, że jego zawartość jest dostępna w obu miejscach). Patrz wyżej.

-R, --rbind

Montuje ponownie poddrzewo wraz ze wszystkimi ewentualnymi montowaniami znajdującymi się poniżej, w innym miejscu (tak, że jego zawartość jest dostępna w obu miejscach). Patrz wyżej.

-M, --move

Przenosi poddrzewo w inne miejsce. Patrz powyżej.

OPCJE MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW

Część opcji jest przydatna tylko wówczas, gdy znajdują się w pliku /etc/fstab.

Część tych opcji może zostać domyślnie włączona lub wyłączona przez jądro systemu. Aby sprawdzić bieżące ustawienia, proszę sprawdzić opcje w /proc/mounts.

Poniższe opcje dotyczą dowolnego montowanego systemu plików (choć nie każdy z systemów plików faktycznie je honoruje, np. opcja sync obecnie wpływa tylko na ext2, ext3, fat, vfat i ufs):

async

Wszelkie operacje wejścia/wyjścia dla tego systemu plików powinny być wykonywane asynchronicznie (patrz również opcja sync).

atime

Nie używa funkcji noatime, w związku z czym czas dostępu i-węzła jest kontrolowany przez wartość domyślną jądra. Patrz również opis opcji montowania strictatime i reatime.

noatime

Nie wykonuje aktualizacji czasu dostępu w i-węźle położonym na tym systemie plików (np. w celu uzyskania szybszego dostępu do bufora wiadomości, co przyspiesza działanie serwerów grup dyskusyjnych).

auto

System plików może być montowany opcją -a.

noauto

Dany system plików może być montowany tylko jawnie (np. opcja -a nie spowoduje jego zamontowania).

context=kontekst, fscontext=kontekst, defcontext=kontekst i rootcontext=kontekst

Opcja context= jest przydatna podczas montowania systemów plików, które nie obsługują atrybutów rozszerzonych, takich jak dyskietki lub dyski twarde sformatowane w VFAT lub systemy które zwykle nie działają pod SELinuksem, takie jak dyski sformatowane w ext3 ze stacji roboczej nie używającej SELinuksa. Można również użyć opcji context= na systemach plików, którym się nie ufa, takich jak dyskietki. Pomaga również w kompatybilności z systemami plików obsługującymi xattr na wcześniejszych wersjach jądra 2.4.<x>. Nawet gdy xattr są obsługiwane, można zawsze oszczędzić czas nie etykietując każdego pliku, a przypisując całemu dyskowi jeden kontekst bezpieczeństwa.

Często używaną opcją w przypadku nośników wymiennych jest context=system_u:object_r:removable_t.

Dwiema innymi opcjami są fscontext i defcontext=, przy czym wykluczają one opcję context. Oznacza to, że można użyć razem fscontext i defcontext, ale żadnej nie można użyć z context.

Opcja fscontext działa ze wszystkimi systemami plików, niezależnie od ich obsługi xattr. Opcja fscontext ustawia nadrzędną etykietę systemu plików na określony kontekst bezpieczeństwa. Etykieta systemu plików jest oddzielona od poszczególnych etykiet plików. Reprezentuje cały system plików w celu określonego typu sprawdzeń uprawnień, takich jak podczas montowania lub tworzenia pliku. Poszczególne etykiety pliku są wciąż pobierane z xattrs z samych plików. Opcja context w rzeczywistości ustawia zsumowany kontekst udostępniany przez fscontext, poza podawaniem samej etykiety poszczególnych plików.

Można ustawić domyślny kontekst bezpieczeństwa do plików bez etykiety, przy użyciu opcji defcontext=. Przesłania ona wartość ustawioną przez zasady (politykę) do plików bez etykiety i wymaga systemu plików obsługującego etykietowanie xattr.

Opcja rootcontext pozwala na jawne podanie etykiety głównego i-węzła systemu plików przez zamontowaniem jego lub i-węzła z powodu widoczności w przestrzeni użytkownika. Może być to przydatne przy wykorzystaniu "stateless linux".

Proszę zauważyć, że jądro odrzuca żądania przemontowania, które zawierają opcję context, nawet gdy nie różni się ona od bieżącego kontekstu.

Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z selinux(8)

defaults

Używa opcji domyślnych: rw, suid, dev, exec, auto, nouser i async.

dev

Interpretuje specjalne urządzenia blokowe i znakowe na danym systemie plików.

nodev

Nie interpretuje specjalnych urządzeń blokowych ani znakowych na systemie plików.

diratime

Aktualizuje czas dostępu katalogu zapisany w i-węźle w danym systemie plików. Tak jest domyślnie.

nodiratime

Nie aktualizuje czasu dostępu katalogu zapisanego w i-węźle w danym systemie plików.

dirsync

Aktualizacja wszystkich katalogów w systemie plików powinna być wykonywana synchronicznie. Dotyka to następujących wywołań systemowych: creat, link, unlink, symlink, mkdir, rmdir, mknod i rename.

exec

Zezwala na uruchamianie plików binarnych.

noexec

Nie zezwala na bezpośrednie wywołanie plików binarnych w zamontowanym systemie plików (do niedawna było możliwe obejście tego ograniczenia przy użyciu polecenia w stylu /lib/ld*.so /mnt/binary, jednak ta sztuczka nie działa od Linuksa 2.4.25/2.6.0).

group

Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika (tzn. nie roota), jeśli jedna z jego grup pasuje do grup urządzenia. Opcja ta implikuje opcje nosuid, i nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii group,dev,suid).

encryption

Określa używany algorytm szyfrowania. Używane w połączeniu z opcją loop.

keybits

Określa rozmiar klucza używanego w algorytmie szyfrowania. Używane w połączeniu z opcjami loop i encryption. nofail - nie informuje o błędach dla tego urządzenia, jeśli nie istnieje. iversion - przy każdej modyfikacji i-węzła, pole i_version jest zwiększane.

noiversion

Nie zwiększa pola i-węzła i_version.

mand

Pozwala na ściśle egzekwowane blokady w systemie plików. Patrz fcntl(2).

nomand

Nie pozwala na ściśle egzekwowane blokady w systemie plików.

_netdev

System plików znajduje się na urządzeniu wymagającym połączenia sieciowego (używane aby zapobiec montowania przez system takich systemów plików, dopóki sieć nie zostanie włączona w systemie).

nofail

Nie informuje o błędach urządzenia, jeśli ono nie istnieje.

relatime

Aktualizuje czas dostępu i-węzła relatywnie do czasu modyfikacji lub zmiany. Czas dostępu jest aktualizowany tylko wówczas, jeśli poprzedni czas dostępu był wcześniejszy od bieżącego czasu modyfikacji lub zmiany (podobne do noatime, ale nie psuje aplikacji mutt i innych, które potrzebują informacji o tym, czy plik zostać przeczytany od czasu jego ostatniej modyfikacji).

Od Linuksa w wersji 2.6.30, jądro używa domyślnie zachowania udostępnianego przez tę opcję (chyba że podano noatime), a opcja strictatime jest wymagana, aby uzyskać tradycyjny sposób działania. Dodatkowo, od tej wersji Linuksa, czas ostatniego dostępu pliku jest aktualizowany zawsze, jeśli wynosi więcej niż 1 dzień.

norelatime

Nie używa funkcji relatime. Patrz również opcja montowania strictatime.

strictatime

Pozwala na jawne żądanie pełnych aktualizacji atime. Umożliwia jądru na domyślne używanie relatime lub noatime, ale wciąż pozwala warstwie użytkownika na przesłonięcie tych opcji. Aby dowiedzieć się więcej o domyślnych, systemowych opcjach montowania należy zapoznać się z /proc/mount.

nostrictatime

Używa domyślnego zachowania jądra dotyczącego aktualizowania czasów dostępu i-węzłów.

suid

Umożliwia działanie bitom set-user-id i set-group-id.

nosuid

Nie pozwala na działanie bitów set-user-id i set-group-id (wygląda na bezpieczną, ale w rzeczywistości raczej taka nie jest jeśli zainstalowano suidperl(1)).

silent

Włącza flagę "cicho".

loud

Wyłącza flagę "cicho".

owner

Pozwala każdemu zwykłemu (tzn. nie rootowi) użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie systemu plików, jeśli jest on właścicielem urządzenia. Opcja ta implikuje opcje nosuid, i nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii owner,dev,suid).

remount

Usiłuje ponownie zamontować już zamontowany system plików. Często używane do zmiany flag montowania systemu, szczególnie aby umożliwić zapis na systemach tylko do odczytu. Nie zmienia urządzenia ani punktu montowania.

Funkcja ponownego montowania przestrzega standardowego sposobu, w jaki polecenie mount działa z opcjami z fstab. Oznacza to, że polecenie mount nie odczytuje fstab (lub mtab) wyłącznie wtedy, jeśli podano urządzenie i katalog w sposób kompletny.

mount -o remount,rw /dev/foo /katalog

Po tym wywołaniu wszystkie stare opcje montowania są zastępowane, a arbitralne rzeczy z fstab są ignorowane, z wyjątkiem opcji loop=, która jest tworzona i zarządzana wewnętrznie przez polecenie mount.

mount -o remount,rw /katalog

Po tym wywołaniu mount odczytuje fstab (lub mtab) i łączy te opcje z opcjami podanymi w wierszu poleceń (-o).

ro

Montuje system plików w trybie tylko do odczytu.

rw

Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu.

sync

Wszystkie operacje wejścia/wyjścia systemu plików powinny być wykonywane synchroniczne. W przypadku nośników z ograniczoną liczbą cykli zapisu (np. niektórych napędów flash) "sync" może spowodować skrócenie trwałości nośnika.

user

Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika. Nazwa montującego użytkownika jest zapisywana do mtab, więc może on ponownie odmontować system plików. Opcja ta implikuje opcje noexec, nosuid, i nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii user,exec,dev,suid).

nouser

Zabrania zwykłemu użytkownikowi (tzn. innemu niż root) montowania systemu plików. Tak jest domyślnie.

users

Pozwala każdemu użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie tego systemu plików. Opcja ta implikuje opcje noexec, nosuid, i nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii user,exec,dev,suid).

OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW

Następujące opcje stosuje się tylko do określonych systemów plików. Są uporządkowane według systemu plików. Wszystkie występują po fladze -o.

To, czy opcje są obsługiwane, zależy w pewnej mierze od działającego jądra. Więcej informacji można uzyskać w podkatalogu źródeł jądra Documentation/filesystems.

Opcje montowania do adfs

uid=wartość i gid=wartość

Ustawia właściciela i grupę plików w danym systemie plików (domyślnie: uid=gid=0).

ownmask=wartość i othmask=wartość

Ustawia maskę praw dla, odpowiednio, uprawnień 'właściciela' i uprawnień 'innych' ADFS (domyślnie, odpowiednio: 0700 i 0077). Zobacz także /usr/src/linux/Documentation/filesystems/adfs.txt.

Opcje montowania do affs

uid=wartość i gid=wartość

Ustawia właściciela i grupę korzenia systemu plików (domyślnie: uid=gid=0), lecz opcje uid lub gid bez podanej wartości pobierają uid i gid bieżącego procesu).

setuid=wartość i setgid=wartość

Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików.

mode=wartość

Ustawia prawa wszystkich plików na wartość & 0777, nie zważając na oryginalne prawa. Dodaje prawa przeszukiwania dla katalogów, które mają prawo odczytu. Wartość jest podawana ósemkowo.

protect

Nie dopuszcza do zmian w bitach ochrony systemu plików.

usemp

Ustawia uid i gid korzenia systemu plików na uid i gid punktu montowania, aż do pierwszego sync lub umount, a potem kasuje tę opcję. Dziwne...

verbose

Wypisuje informację o każdym pomyślnym montowaniu.

prefix=napis

Przedrostek używany przed nazwą wolumenu, przy podążaniu za dowiązaniem.

volume=napis

Przedrostek (długości najwyżej 30), używany przed '/' przy podążaniu za dowiązaniem symbolicznym.

reserved=wartość

(Domyślnie: 2.) Liczba nieużytkowanych bloków na początku urządzenia.

root=wartość

Podaje jawnie lokalizację bloku korzenia (root block).

bs=wartość

Podaje rozmiar bloku. Dozwolone wartości to 512, 1024, 2048, 4096.

grpquota|noquota|quota|usrquota

Opcje te są przyjmowane, lecz są ignorowane (jednakże narzędzia przydziałów dyskowych (quota) mogą reagować na takie łańcuchy w /etc/fstab).

Opcje montowania do xiafs

Patrz sekcja opcji na stronie podręcznika mount.cifs(8) (pakiet smbfs musi być zainstalowany).

Opcje montowania do coherent

Brak.

Opcje montowania do debugfs

System plików debugfs jest pseudosystemem, montowanym tradycyjnie w /sys/kernel/debug. Nie ma opcji montowania.

Opcje montowania do devpts

devpts jest pseudosystemem plików, tradycyjnie montowanym w /dev/pts. W celu uzyskania pseudoterminala, proces otwiera /dev/ptmx. Jest mu wówczas udostępniany numer pseudoterminala; podporządkowany pseudoterminal jest dostępny jako /dev/pts/<numer>.

uid=wartość i gid=wartość

Ustawia właściciela lub grupę nowotworzonych PTY według zadanych wartości. Jeśli nie podano żadnych, to zostaną nadane UID i GID procesu tworzącego. Na przykład, jeśli mamy grupę tty o GID=5, to gid=5 spowoduje, że nowo tworzone PTY będą należeć do grupy tty.

mode=wartość

Nadaje trybowi nowo tworzonych PTY zadaną wartość. Domyślnie jest to 0600. Wartość mode=620 i gid=5 powoduje, że dla nowo utworzonych PTY będzie domyślnie "mesg y".

newinstance

Tworzy prywatną instancję systemu plików devpts tak, że wskaźniki pty zaalokowane w tej nowej kopii są niezależne od wskaźników utworzonych w innych instancjach devpts.

Wszystkie montowania devpts bez opcji newinstance współdzielą ten sam zestaw wskaźników pty (np. tryb legacy). Każde zamontowanie devpts z opcją newinstance tworzy prywatny zestaw wskaźników pty.

Opcja jest używana głównie do obsługi kontenerów, w jądrze Linux, od wersji 2.6.29. Co więcej, ta opcja jest poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji jądra włączono CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.

Aby użyć tej opcji w sposób efektywny, /dev/ptmx musi być dowiązaniem symbolicznym do pts/ptmx. Proszę zapoznać się z plikiem Documentation/filesystems/devpts.txt w kodzie źródłowym jądra Linux, aby dowiedzieć się więcej.

ptmxmode=wartość

Ustawia tryb nowego węzła urządzenia ptmx w systemie plików devpts.

Z obsługą wielu instancji devpts (patrz powyżej: opcja newinstance), każda kopia posiada prywatny węzeł ptmx w katalogu głównym systemu plików devpts (z reguły dev/pts/ptmx).

W celu uzyskania kompatybilności ze starszymi wersjami jądra, domyślnym trybem nowego węzła ptmx jest 0000. ptmxmode=wartość określa bardziej przydatny tryb dla nowego węzła ptmx i jest wysoce zalecany, gdy podana jest opcja newinstance.

Opcja została zaimplementowana jedynie w wersjach jądra Linux poczynając od 2.6.29. Co więcej, opcja ta jest poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji jądra włączono CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.

Opcje montowania do ext

Brak. Proszę zauważyć, że system plików "ext" jest przedawniony. Proszę go nie używać. Od Linuksa w wersji 2.1.21 kod źródłowy jądra nie zawiera już extfs.

Opcje montowania do ext2

System plików "ext2" jest standardowym systemem plików Linuksa. Od jądra w wersji 2.5.46, domyślne wartości opcji montowania są określone przez superblok systemu plików. Ustawia się go za pomocą tune2fs(8).

acl|noacl

Obsługuje (lub odpowiednio: nie obsługuje) listy kontroli dostępu (Access Control Lists) POSIX.

bsddf|minixdf

Ustala zachowanie funkcji systemowej statfs. Zachowanie minixdf to zwracanie w polu f_blocks całkowitej ilość bloków systemu plików, podczas gdy zachowaniem bsddf (które jest domyślne) jest odejmowanie nadmiarowych bloków używanych przez ext2 i niedostępnych dla przechowywania plików. Tak więc

% mount /k -o minixdf; df /k; umount /k
Filesystem   1024-blocks  Used Available Capacity Mounted on
/dev/sda6      2630655   86954  2412169      3%   /k
% mount /k -o bsddf; df /k; umount /k
Filesystem   1024-blocks  Used Available Capacity Mounted on
/dev/sda6      2543714      13  2412169      0%   /k

(Zauważ, że ten przykład pokazuje, że można dodać opcje wiersza poleceń do opcji podanych w /etc/fstab.)

check={none|nocheck}

Podczas montowania nie przeprowadzane jest sprawdzanie. Jest to zachowanie domyślne. I szybkie. Roztropnie jest wywoływać co jakiś czas e2fsck(8) np. w czasie rozruchu systemu.

debug

Wypisuje informacje diagnostyczne przy każdym (re)montowaniu.

errors={continue|remount-ro|panic}

Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu (albo ignoruje błędy, zaznaczając tylko system plików jako błędny i kontynuując, albo ponownie montuje system plików na tylko do odczytu, albo panikuje i zatrzymuje system). Domyślne ustawienie jest wpisane w superbloku systemu plików i może być zmienione za pomocą tune2fs(8).

grpid|bsdgroups i nogrpid|sysvgroups

Opcje te definiują, jaki identyfikator grupy (gid) otrzyma nowo utworzony plik. Gdy ustawiony jest grpid, to pobiera gid katalogu, w którym jest utworzony; w przeciwnym wypadku (domyślnie) bierze fsgid bieżącego procesu, chyba że katalog ma ustawiony bit setgid, wówczas pobiera gid katalogu rodzicielskiego i dodatkowo otrzymuje bit setgid, jeśli sam jest katalogiem.

grpquota|noquota|quota|usrquota

Opcje te są przyjmowane, lecz ignorowane.

nouid32

Wyłącza 32-bitowe UID-y i GID-y w celu zachowania zgodności ze starszymi jądrami, które przechowują i oczekują wartości 16-bitowych.

oldalloc lub orlov

Używa starego alokatora lub alokatora Orlov do nowych i-węzłów. Domyślnie używany jest Orlov.

resgid=n i resuid=n

System plików ext2 rezerwuje pewną ilość wolnego miejsca (domyślnie 5%, zobacz mke2fs(8) i tune2fs(8)). Opcje te określają, kto może używać zarezerwowanych bloków. (Ogólnie: każdy, kto ma podany uid lub należy do podanej grupy.)

sb=n

Zamiast bloku 1, jako superbloku używa bloku n. Może to być przydatne, gdy system plików został uszkodzony. Zazwyczaj kopie superbloku znajdują się co 8192 bloków: w bloku 1, 8193, 16385, ... (Dlatego na dużym systemie plików istnieją setki, lub nawet tysiące kopii superbloku. Od wersji 1.08, mke2fs ma opcję -s (sparse superblock), redukującą liczbę zapasowych superbloków, a od wersji 1.15 jest ona domyślna. Zauważ, że może to oznaczać, że systemy plików typu ext2 stworzone przez nowe mke2fs nie mogą być montowane do zapisu pod Linuksem 2.0.*.) Liczba bloków podawana jest w jednostkach 1k. Dlatego, aby użyć logicznego bloku 32768 na systemie plików z blokami o rozmiarze 4k, należy podać "sb=131072".

user_xattr|nouser_xattr

Obsługuje (lub odpowiednio: nie obsługuje) rozszerzonych atrybutów "user.".

Opcje montowania do ext3

System plików "ext3" jest wersją systemu ext2, uzupełnioną o dziennik (journal). Przyjmuje takie same opcje jak ext2 oraz dodatkowo:

journal=update

Aktualizuje dziennik systemu plików ext3 do obecnego formatu.

journal=inum

Jeżeli dziennik już istnieje, ta opcja jest ignorowana. W przeciwnym wypadku, określa numer i-węzła, który reprezentuje dziennik systemu plików ext3; ext3 utworzy nowy dziennik, nadpisując starą zawartość pliku, który zajmuje i-węzeł o numerze inum.

journal_dev=devnum

Gdy główny (major)/poboczny (minor) numer urządzenia rozszerzonego dziennika zmieni się, ta opcja umożliwia użytkownikowi na określenie nowego położenia dziennika. Urządzenie dziennika jest identyfikowane przez główny/poboczny numer urządzenia, podany w devnum.

norecovery/noload

Nie ładuje dziennika w czasie montowania. Proszę zauważyć, że jeśli system plików nie został poprawnie odmontowany, pominięcie odtworzenia z dziennika może spowodować pozostawienie niespójności w systemie plików, które mogą być następnie przyczyną wielu problemów.

data={journal|ordered|writeback}

Określa tryb dziennika do plików z danymi. Metadane są zawsze włączane do dziennika. Aby użyć trybów innych niż ordered na głównym (root) systemie plików, proszę je podać do jądra jako parametry rozruchowe np. rootflags=data=journal.

journal

Wszystkie dane są zapisywane do dziennika zanim zostaną zapisane do głównego systemu plików.

ordered

Domyślny tryb. Wszystkie dane są zapisywane bezpośrednio do głównego systemu plików zanim ich metadane zostaną zapisane do dziennika.

writeback

Nie jest zachowywany porządek danych - mogą one zostać zapisane do głównego systemu plików po zapisaniu metadanych do dziennika. Chodzą słuchy, że jest to opcja zapewniająca największą wydajność. Zachowuje integralność systemu plików, jednakże po krachu systemu i odtwarzaniu dziennika w plikach mogą się pojawić stare dane.

barrier=0 / barrier=1

Włącza/wyłącza bariery (barriers). barrier=0 wyłącza je, barrier=1 włącza. Bariery zapisu wymuszają poprawną kolejność wpisów dziennika na dysku, czyniąc ulotne bufory zapisu dysku bezpieczne w użyciu, z pewnym obniżeniem wydajności. System plików ext3 nie włącza domyślnie barier zapisu. Proszę się upewnić, że bariery są włączone, chyba że dyski mają w jakiś sposób zabezpieczone zasilanie. W przeciwnym wypadku istnieje ryzyko błędu w systemie plików w przypadku nagłego braku zasilania.

commit=liczba-sekund

Synchronizuje wszystkie dane i metadane co liczba-sekund sekund. Domyślną wartością jest 5 sekund. Zero oznacza wartość domyślną.

user_xattr

Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika (Extended User Attributes). Patrz strona podręcznika attr(5).

acl

Włącza listy kontroli dostępu (Acces Control Lists) POSIX. Patrz strona podręcznika acl(5).

Opcje montowania do ext4

System plików ext4 jest zaawansowaną postacią ext3, która posiada rozszerzenia skalowalności i niezawodności, pomocne w przypadku dużych systemów plików.

Opcje journal_dev, noload, data, commit, orlov, oldalloc, [no]user_xattr [no]acl, bsddf, minixdf, debug, errors, data_err, grpid, bsdgroups, nogrpid sysvgroups, resgid, resuid, sb, quota, noquota, grpquota i usrquota są wstecznie kompatybilne z ext3 i ext2.

journal_checksum

Włącza tworzenie sum kontrolnych transakcji dziennika. Pozwala to na wykrycie błędów w jądrze przez kod odzyskiwania w e2fsck i samo jądro. Jest to zmiana kompatybilna, ignorowana przez starsze jądra.

journal_async_commit

Zatwierdzany blok może być zapisany na dysk bez czekania na bloki deskryptora. Jeśli jest włączona, starsze jądra nie mogą zamontować danego urządzenia. Opcja włącza wewnętrznie również "journal_checksum".

journal=update

Aktualizuje dziennik systemu plików ext4 do obecnego formatu.

barrier=0 / barrier=1 / barrier / nobarrier

Włącza/wyłącza wykorzystanie barier zapisu przy kodzie jbd. barrier=0 wyłącza ją, a barrier=1 włącza. Opcja wymaga stosu wejścia/wyjścia zdolnego obsłużyć bariery; jeśli jbd otrzyma błąd przy zapisie barier wyłączy tę opcję ponownie, wypisując ostrzeżenie. Bariery zapisu wymuszają poprawną kolejność wpisów dziennika na dysku, czyniąc ulotne bufory zapisu dysku bezpieczne w użyciu, z pewnym obniżeniem wydajności. Jeśli dyski mają w jakiś sposób zabezpieczone zasilanie, to wyłączenie barier może w bezpieczny sposób poprawić wydajność. Do włączenia lub wyłączenia barier można również użyć opcji montowania, odpowiednio, "barrier" i "nobarrier", aby zachować spójność z innymi opcjami montowania ext4.

Domyślnie, system plików ext4 posiada włączone bariery zapisu.

inode_readahead=n

Ten parametr kontroluje maksymalną liczbę bloków tablicy i-węzłów, które algorytm czytania z wyprzedzeniem tablicy i-węzłów ext4 będzie ładował wstępnie do podręcznego buforu. Domyślną wartością są 32 bloki.

stripe=n

Liczba bloków systemu plików, które mballoc będzie próbował używać do rozmiaru alokowania i wyrównywania. Do systemów RAID 5/6 powinna być to liczba dysków z danymi * rozmiar części (chunk) RAID w blokach systemu plików.

delalloc

Odroczona alokacja bloków do czasu zapisu.

nodelalloc

Wyłącza odroczoną alokacją. Bloki są alokowane gdy dane są kopiowane z buforów (cache) użytkownika do buforów stronicowania.

max_batch_time=mikrosekundy

Maksymalny czas, jaki ext4 powinien czekać na łączne, wsadowe wykonanie przez system plików dodatkowych operacji, za pomocą synchronicznej operacji zapisu. Ponieważ synchroniczna operacja zapisu wymusza wykonanie zapisu, a następnie czeka na zakończenie wejścia/wyjścia, nie kosztując zbyt dużo i potencjalnie wykazując się znacznym zyskiem przepływności, czekamy przez krótki czas sprawdzając, czy nie można przy okazji zapisu synchronicznego dokonać również innych transakcji zapisu. Używany algorytm jest zaprojektowany w celu automatycznego dostosowania do szybkości dysku, mierząc (średni) czas jaki potrzebny jest do zakończenia wprowadzania transakcji w życie. Można nazwać ten czas "czasem wykonania". Jeśli czas, przez jaki działa transakcja jest mniejszy od czasu wykonania, to ext4 spróbuje wstrzymać się przez czas wykonania, sprawdzając, czy inne operacje nie mogą dołączyć się do transakcji. Czas wykonania jest ograniczony wielkością max_batch_time, która domyślnie wynosi 15000 mikrosekund (15ms). Ta optymalizacja może być całkowicie wyłączona przez ustawienie wartości max_batch_time na 0.

min_batch_time=mikrosekundy

Parametr ustawia czas wykonania (jak opisano powyżej) na minimum min_batch_time. Domyślnie jest to 0 mikrosekund. Zwiększanie tej wartości może poprawić przepływność przy wielowątkowym, synchronicznym obciążeniu i bardzo szybkich dyskach, kosztem zwiększonych opóźnień.

journal_ioprio=prio

Priorytet wejścia/wyjścia (od 0 do 7, gdzie 0 jest najwyższym priorytetem), który powinien być użyty do operacji wejścia/wyjścia przedstawionych przez kjournald2 podczas operacji wykonania. Domyślnie zostanie użyta wartość 3, która jest nieznacznie wyższym priorytetem, niż domyślny priorytet wejścia/wyjścia.

abort

Symuluje efekt wywołania funkcji ext4_abort() w celach debugowania. Jest ona zwykle używana podczas ponownego montowania systemu plików, który został już zamontowany.

auto_da_alloc|noauto_da_alloc

Wiele złych aplikacji nie używa fsync() podczas zastępowania plików za pomocą wzorców takich jak

fd = open("foo.new")/write(fd,..)/close(fd)/ rename("foo.new", "foo")

lub nawet gorzej

fd = open("foo", O_TRUNC)/write(fd,..)/close(fd).

Jeśli opcja auto_da_alloc jest włączona, ext4 będzie wykrywał wzorce zamień-zmieniając-nazwę i zamień-obcinając i wymuszał sytuację, że bloki mające być zaalokowane z opóźnieniem są alokowane w następnym wprowadzeniu dziennika, w domyślnym trybie data=ordered, a zapis bloków danych nowego pliku jest wymuszany przed zatwierdzeniem operacji rename(). Zapewnia to podobny poziom bezpieczeństwa co ext3 i zapobiega problemowi "plików zerowej długości", który mógłby się pojawić przy załamaniu systemu przed zapisem bloków o opóźnionej alokacji.

discard/nodiscard

Kontroluje, czy ext4 powinien przeprowadzać polecenia discard/TRIM na podległym urządzeniu blokowym, gdy bloki są zwalniane. Jest to przydatne w przypadku urządzeń SSD i alokowania elastycznego/"rzadkiego" w jednostkach LUN, ale domyślnie jest wyłączone do czasu odpowiedniego przetestowania tej opcji.

nouid32

Wyłącza 32-bitowe UID-y i GID-y w celu zachowania zgodności ze starszymi jądrami, które przechowują i oczekują wartości 16-bitowych.

resize

Pozwala na zmianę rozmiaru systemu plików do końca ostatniej istniejącej grupy bloków, dalsze zmiany muszą być wykonane za pomocą resize2fs albo online, albo offline. Może być użyta tylko w połączeniu z ponownym zamontowaniem.

block_validity/noblock_validity

Opcja pozwala na włączenie/wyłączenie wbudowanej w jądro możliwości śledzenia bloków metadanych systemu plików w ramach wewnętrznych struktur danych. Umożliwia to szybką lokalizację przez mechanizm alokowania wieloblokowego (i inne) ekstentów mogących zachodzić na bloki metadanych systemu plików. Opcja jest przeznaczona do debugowania i ponieważ wpływa negatywnie na wydajność, jest domyślnie wyłączona.

dioread_lock/dioread_nolock

Kontroluje, czy ext4 powinien używać blokowania odczytu DIO. Jeśli podano opcję dioread_nolock, ext4 będzie alokował niezainicjowane ekstenty przed zapisem bufora i konwersją ekstentu na zainicjowany po wykonaniu wejścia/wyjścia. W ten sposób, kod ext4 może zapobiec wzajemnemu wykluczaniu i-węzłów, poprawiając skalowalność na szybkich nośnikach. Niestety, opcja nie działa z dziennikiem danych i dioread_nolock zostanie wówczas zignorowane wraz z ostrzeżeniem jądra. Proszę zauważyć, że ścieżka kodu dioread_nolock jest używana tylko do plików wykorzystujących ekstenty. Z powodu tych ograniczeń, opcja jest domyślnie wyłączona (tzn. dioread_lock).

i_version

Włącza obsługę 64-bitowej wersji i-węzłów. Opcja jest domyślnie wyłączona.

Opcje montowania do fat

(Uwaga: fat nie jest odrębnym rodzajem systemu plików, ale wspólną częścią systemów plików msdos, umsdos i vfat.)

blocksize={512|1024|2048}

Ustawia rozmiar bloku (domyślnie 512). Opcja jest przestarzała.

uid=wartość i gid=wartość

Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid bieżącego procesu).

umask=wartość

Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie występują). Domyślnie używany jest umask bieżącego procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.

dmask=wartość

Ustawia umask ustawiany wyłącznie do katalogów. Domyślnie używany jest umask bieżącego procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.

fmask=wartość

Ustawia umask ustawiany wyłącznie do zwykłych plików. Domyślnie używany jest umask bieżącego procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.

allow_utime=wartość

Opcja kontroluje sprawdzanie uprawnień mtime/atime

20

Jeśli bieżący proces jest w grupie identyfikatora grupy pliku, można zmienić pieczątkę czasową.

2

Inny użytkownicy mogą zmieniać pieczątkę czasową.

Wartość domyślna jest ustawiana z opcji "dmask" (jeśli katalog jest zapisywalny, to dozwolone jest również utime(2) np. ~dmask & 022).

Zwykle utime(2) sprawdza czy bieżący proces jest właścicielem pliku lub czy posiada właściwość CAP_FOWNER. Jednak systemy plików FAT nie posiadają na dysku uid ani gid, więc zwykłe sprawdzenie jest zbyt mało elastyczne. Opcja jest remedium na tę sytuację.

check=wartość

Można wybrać trzy stopnie:

r[elaxed]

Akceptowane i równoważne sobie są zarówno wielkie, jak i małe litery. Części długich nazw są obcinane (np. verylongname.foobar staje się verylong.foo), początkowe i wtrącone spacje są akceptowane jako każda część nazwy (nazwy i rozszerzenia).

n[ormal]

Podobnie jak "relaxed", lecz wiele znaków specjalnych (jak *, ?, <, spacje, itp.) jest odrzucanych. Tak jest domyślnie.

s[trict]

Jak "normal", lecz nazwy nie mogą zawierać długich części i znaków specjalnych, które czasem są używane pod Linuksem, lecz nie są akceptowane przez MS-DOS (+, =, spacje itp.)

codepage=wartość

Ustawia stronę kodową do konwersji znaków krótkiej nazwy w systemach plików FAT i VFAT. Domyślnie stosowana jest strona kodowa 437.

conv={b[inary]|t[ext]|a[uto]}

System plików fat może dokonywać konwersji CRLF<-->NL (format tekstowy MS-DOS na format tekstowy UNIX) w jądrze. Dostępne są następujące tryby konwersji:

binary

brak konwersji. Domyślne.

text

Konwersja CRLF<-->NL wykonywana dla wszystkich plików.

auto

Konwersja CRLF<-->NL dla wszystkich plików, które nie mają "ogólnie znanego rozszerzenia binarnego". Listę znanych rozszerzeń można znaleźć na początku fs/fat/misc.c (w wersji 2.0, na liście są: exe, com, bin, app, sys, drv, ovl, ovr, obj, lib, dll, pif, arc, zip, lha, lzh, zoo, tar, z, arj, tz, taz, tzp, tpz, gz, tgz, deb, gif, bmp, tif, gl, jpg, pcx, tfm, vf, gf, pk, pxl, dvi).

Programy, które dokonują obliczonych lseek-ów, nie będą zadowolone z konwersji. Niektórzy ludzie utracili dane przez tę translację. Strzeżcie się!

Dla systemów zamontowanych w trybie binarnym, dostępne są narzędzia konwersji (fromdos/todos). Ta opcja jest przestarzała.

cvf_format=moduł

Wymusza na sterowniku stosowanie modułu CVF (Compressed Volume File) cvf_moduł zamiast automatycznego wykrywania. Jeżeli jądro obsługuje kmod, to opcja cvf_format=xxx steruje także ładowaniem na żądanie modułu CVF. Ta opcja jest przestarzała.

cvf_option=opcja

Opcja przekazywana do modułu CVF. Ta opcja jest przestarzała.

debug

Włącza flagę debug. Wypisana zostanie wersja i lista parametrów systemu plików (te dane wypisywane są też jeśli parametry są niespójne).

fat={12|16|32}

Określa fat 12-, 16- lub 32-bitowy. To przesłania procedurę automatycznego wykrywania typu FAT. Używaj ostrożnie!

iocharset=wartość

Zestaw znaków używany do konwersji między znakami 8-bitowymi a 16-bitowymi znakami Unikodu. Domyślnym jest iso8859-1. Długie nazwy plików są przechowywane na dysku w formacie Unicode.

tz=UTC

Opcja wyłącza konwersję pieczątek czasowych pomiędzy czasem lokalnym (używanym przez Windows na FAT) i UTC (używanym wewnętrznie przez Linuksa). Jest to przydatne szczególnie podczas montowania urządzeń (np. aparatów cyfrowych), które są ustawione na UTC, aby uniknąć pułapki związanej z czasem lokalnym.

quiet

Włącza flagę quiet (cicho). Próby chown lub chmod nie zwracają błędów, chociaż się nie udają. Używaj ostrożnie!

showexec

Jeśli ustawiona, bit wykonywalności pliku jest dozwolony tylko, jeśli część rozszerzenia nazwy jest jedną z .EXE, .COM lub .BAT. Domyślnie nie ustawiona.

sys_immutable

Jeśli ustawiona, atrybut ATTR_SYS w FAT jest obsługiwany jak flaga IMMUTABLE w Linuksie. Domyślnie nie ustawiona.

flush

Jeśli ustawiona, system plików będzie starał się opróżnić bufory na dysk wcześniej niż zwykle. Domyślnie nie ustawione.

usefree

Używa wartości "wolnych klastrów" ("free clusters"), przechowywanej w FSINFO. Jest ona używana do pozyskania liczby wolnych klastrów bez skanowania dysku. Nie jest ona jednak domyślnie używana, ponieważ ostatnie wersje Windows niekiedy nie aktualizują jej poprawnie. W przypadku przekonania, że wartość owych "wolnych klastrów" w FSINFO jest poprawna, używając tej opcji można zapobiec skanowaniu dysku.

dots, nodots, dotsOK=[yes|no]

Różne bezmyślne próby wymuszenia konwencji Uniksa lub DOS-u na systemie plików FAT.

Opcje montowania do hpfs

creator=cccc, type=cccc

Ustawia wartości creator/type pokazywane przez MacOS-owy Finder, używane do tworzenia nowych plików. Domyślne wartości: "????".

uid=n, gid=n

Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid bieżącego procesu).

dir_umask=n, file_umask=n, umask=n

Ustawia umask, używany do wszystkich katalogów, wszystkich zwykłych plików lub wszystkich plików i katalogów. Domyślnie jest to umask bieżącego procesu).

session=n

Ustawia sesję CD-ROM-u do zamontowania. Domyślnie, decyzja jest pozostawiana sterownikowi CD-ROM-u. Opcja nie powiedzie się, jeśli urządzeniem będzie coś innego niż CD-ROM.

part=n

Wybiera numer partycji n z urządzenia. Ma sens tylko w przypadku CD-ROM-ów. Domyślnie, tablica partycji nie jest w ogóle przetwarzana.

quiet

Nie informuje o nieprawidłowych opcjach montowania.

Opcje montowania do hpfs

uid=wartość i gid=wartość

Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid bieżącego procesu).

umask=wartość

Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie występują). Domyślnie używany jest umask bieżącego procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.

case={lower|asis}

Konwertuje wszystkie nazwy plików na małe litery lub pozostawia bez zmian (domyślnie: case=lower).

conv={binary|text|auto}

Do conv=text, usuwa losowe znaki CR (konkretnie wszystkie, po których występuje NL) podczas odczytu pliku. Do conv=auto, wybiera mniej lub bardziej losowo między conv=binary i conv=text. Do conv=binary, po prostu czyta to, co jest w pliku. Tak jest domyślnie.

nocheck

Nie przerywa montowania gdy zawiodą pewne kontrole spójności.

Opcje montowania do iso9660

ISO 9660 jest standardem opisującym strukturę systemu plików na CD-ROM-ach (system ten jest również wykorzystywany na niektórych płytach DVD; patrz również system plików udf).

Normalne nazwy plików iso9660 pojawiają się w formacie 8.3 (tzn. występują DOS-owe ograniczenia długości nazw plików), a w dodatku wszystkie znaki pisane są wielkimi literami. Poza tym nie ma pola właściciela, ochrony, liczby dowiązań, zastrzeżeń dla urządzeń znakowych/blokowych, itd.

Rozszerzeniem iso9660 jest Rock Ridge, który udostępnia wszystkie te uniksopodobne właściwości. Najprościej mówiąc, dla każdego wpisu katalogowego istnieją w nim rozszerzenia, które uzupełniają wszystkie informacje. Gdy używane jest Rock Ridge, system plików jest nieodróżnialny od normalnego uniksowego systemu plików (poza tym, że jest tylko do odczytu, oczywiście).

norock

Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Rock Ridge, nawet jeśli są dostępne. Zob. map.

nojoliet

Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Joliet firmy Microsoft, nawet jeśli są dostępne. Zob. map.

check={r[elaxed]|s[trict]}

Z check=relaxed, nazwa pliku przed dokonywaniem podglądu jest najpierw przekształcana na małe litery. Prawdopodobnie ma to znaczenie tylko razem z norock i map=normal. (Domyślnie: check=strict.)

uid=wartość i gid=wartość

Nadaje wszystkim plikom systemu plików wskazany identyfikator użytkownika i grupy, być może przesłaniając informacje znalezione w rozszerzeniach Rock Ridge. (Domyślnie: uid=0,gid=0.)

map={n[ormal]|o[ff]|a[corn]}

Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, normalna translacja nazwy odwzorowuje wielkie litery ASCII na małe, porzuca kończące `;1' i zamienia `;' na `.'. Z map=off nie jest dokonywana konwersja nazw. Zobacz norock. (Domyślnie: map=normal.) map=acorn jest podobne do map=normal, ale stosuje także rozszerzenia Acorn, jeśli występują.

mode=wartość

Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, nadaje wszystkim plikom wskazane prawa. (Domyślnie: prawa dla odczytu dla wszystkich.) Od Linuksa 2.1.37 nie trzeba już podawać trybu dziesiętnie. (Tryb ósemkowy jest wskazywany przez 0 na początku).

unhide

Pokazuje również pliki ukryte i powiązane (jeśli zwykłe pliki i pliki powiązane lub ukryte mają te same nazwy plików, może to uczynić zwykłe pliki niedostępnymi).

block={512|1024|2048}

Ustawia rozmiar bloku we wskazanym wolumenie. (Domyślnie: block=1024.)

conv={a[uto]|b[inary]|m[text]|t[ext]}

(Domyślnie: conv=binary.) Od Linuksa 1.3.54 opcja ta już nie działa. (A niebinarne ustawienia bywały bardzo niebezpieczne, często prowadziły do milczącego niszczenia danych).

cruft

Jeśli starszy bajt długości pliku zawiera inne śmieci, warto ustawić tę opcję montowania, aby był ignorowany. Powoduje to, że maksymalny rozmiar pliku nie może być większy niż 16 MB.

session=x

Wybiera numer sesji na CD wielosesyjnych. (Od 2.3.4.)

sbsector=xxx

Sesja zaczyna się od sektora xxx. (Od 2.3.4.)

Poniższe opcje są takie same jak do vfat i podawanie ich ma sens tylko przy używaniu płyt zakodowanych przy użyciu rozszerzeń Joliet firmy Microsoft.

iocharset=wartość

Zestaw znaków używany do konwersji z 16-bitowych znaków Unikodu na CD do 8-bitowych znaków. Domyślnie jest to iso8859-1.

utf8

Konwertuje 16-bitowe znaki Unikodu na CD do UTF-8.

Opcje montowania do jfs

iocharset=nazwa

Zestaw znaków, używany do konwersji z Unikodu do ASCII. Domyślnie konwersja nie jest przeprowadzana. Proszę użyć iocharset=utf8 w celu tłumaczeń UTF-8. Opcja wymaga ustawienia CONFIG_NLS_UTF8 w pliku jądra .config.

resize=wartość

Zmienia wielkość woluminu do wartość bloków. JFS obsługuje jedynie powiększanie woluminu, nie zmniejszanie go. Opcja jest prawidłowa tylko podczas ponownego montowania, gdy wolumin jest zamontowany do odczytu i zapisu. Słowo kluczowe resize bez wartości, powiększy wolumin do pełnego rozmiaru partycji.

nointegrity

Nie zapisuje do dziennika. Głównym użyciem tej opcji jest możliwość uzyskania wyższej wydajności przy przywracaniu woluminu z kopii zapasowej. Integralność woluminu nie jest gwarantowana, jeśli system zostanie nieprawidłowo zamknięty.

integrity

Domyślne. Zapisuje zmiany metadanych do dziennika. Można użyć tej opcji do ponownego zamontowania woluminu, gdy wcześniej użyto opcji nointegrity, w celu przywrócenia normalnego zachowania.

errors={continue|remount-ro|panic}

Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu. (Albo ignoruje błędy, zaznaczając tylko system plików jako błędny i kontynuując, albo ponownie montuje system plików na tylko do odczytu, albo panikuje i zatrzymuje system.)

noquota|quota|usrquota|grpquota

Opcje te są przyjmowane, lecz ignorowane.

Opcje montowania do miniksa

Brak.

Opcje montowania do msdos

Zobacz opcje do fat. Jeśli system plików msdos wykryje niespójność, zgłasza błąd i ustawia system plików na tylko do odczytu. System plików może być znowu dostępny do zapisu przez ponowne zamontowanie.

Opcje montowania do ncpfs

Tak jak przy nfs, implementacja ncpfs oczekuje binarnego argumentu (struct ncp_mount_data) funkcji systemowej mount. Argument ten jest konstruowany przez ncpmount(8), a bieżąca wersja mount (2.12) nic nie wie o ncpfs.

Opcje montowania do nfs i nfs4

Patrz sekcja opcji na stronie podręcznika nfs(5) (pakiet nfs-common musi być zainstalowany).

Implementacja nfs i nfs4 oczekuje binarnego argumentu (struct nfs_mount_data) funkcji systemowej mount. Argument ten jest konstruowany przez mount.nfs(8), a bieżąca wersja mount (2.13) nic nie wie o nfs i nfs4.

Opcje montowania do ntfs

iocharset=nazwa

Zestaw znaków stosowany przy zwracaniu nazw plików. W przeciwieństwie do VFAT, NTFS eliminuje nazwy zawierające znaki nie dające się przekształcić. Przestarzałe.

nls=nazwa

Nowa nazwa dla opcji zwanej wcześniej iocharset.

utf8

Do konwersji nazw plików stosuje UTF-8.

uni_xlate={0|1|2}

Dla 0 (lub `no' albo `false') nie używa specjalnych kodowań nieznanych znaków Unikodu. Dla 1 (lub `yes' albo `true') lub 2 używa 4-bajtowych sekwencji specjalnych w stylu vfat zaczynających się od ":". Liczba 2 oznacza kodowanie little-endian, a 1 - kodowanie big-endian, z odwróconymi bajtami.

posix=[0|1]

Jeśli jest włączone (posix=1), to system plików rozróżnia wielkie i małe litery. Nazwy zastępcze 8.3 są przedstawiane jako dowiązania twarde, a nie pomijane. Ta opcja jest przestarzała.

uid=wartość, gid=wartość i umask=wartość

Ustawia prawa plików dla danego systemu. Wartość umask powinna być podana ósemkowo. Domyślnie właścicielem plików jest root i nikt inny nie może ich czytać.

Opcje montowania do proc

uid=wartość i gid=wartość

Opcje te są rozpoznawane, lecz o ile wiadomo, nie mają żadnego efektu.

Opcje montowania do ramfs

Ramfs jest systemem plików działającym w pamięci. Wystarczy go zamontować - i pojawia się. Odmontowanie usuwa go. Obecny od Linuksa 2.3.99pre4. Nie posiada opcji montowania.

Opcje montowania do reiserfs

Reiserfs jest systemem plików z dziennikiem.

conv

Mówi wersji 3.6 oprogramowania reiserfs, aby zamontowała wersję 3.5 systemu plików, używając formatu 3.6 dla nowo utworzonych plików. Ten system plików nie będzie już zgodny z wersją 3.5 narzędzi reiserfs.

hash={rupasov|tea|r5|detect}

Wybiera funkcję mieszającą (haszującą) do znajdowania plików w katalogach.

rupasov

Funkcja haszująca autorstwa Yury Yu. Rupasova. Jest szybka i zachowuje lokalizację, mapując nazwy plików bliskie w porządku leksykograficznym na bliskie sobie wartości funkcji. Z powodu wysokiego prawdopodobieństwa kolizji w haszowaniu, ta opcja nie powinna być używana.

tea

Funkcja Davis-Meyera zaimplementowana przez Jeremy'ego Fitzhardinge'a. Używa mieszania permutującego bity w nazwie pliku. Wykazuje dużą losowość wyników i teoretycznie małe prawdopodobieństwo kolizji. Może być używana, jeżeli funkcja r5 powoduje błędy EHASHCOLLISION.

r5

Zmodyfikowana wersja funkcji rupasov. Używana domyślnie i jest najlepszym wyborem, jeżeli system plików nie zawiera dużych katalogów i niezwykłych nazw plików.

detect

Powoduje, że mount wykryje, która funkcja mieszająca jest używana, sprawdzając właśnie montowany system plików, i zapisze tę informację w superbloku systemu reiserfs. Ta opcja jest użyteczna przy pierwszym montowaniu systemu plików o starym formacie.

hashed_relocation

Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności systemu.

no_unhashed_relocation

Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności systemu.

noborder

Wyłącza algorytm przydzielania granicznego wymyślony przez Yury'ego Yu. Rupasova. Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności systemu.

nolog

Wyłącza dziennik. Może w pewnych sytuacjach spowodować nieznaczne podniesienie wydajności systemu kosztem utracenia szybkiego odzyskiwania danych po krachu systemu. Nawet jeśli ta opcja jest włączona, reiserfs wciąż przeprowadza wszystkie operacje związane z dziennikiem, ale go nie zapisuje. Prace przy implementacji opcji nolog wciąż trwają.

notail

Domyślnie reiserfs przechowuje małe pliki i `końcówki plików' bezpośrednio w swoim drzewie. Jest to zachowanie mylące dla niektórych narzędzi użytkowych takich jak LILO(8). Ta opcja wyłącza pakowanie plików do drzewa.

replayonly

Powtarza transakcje zapisane w dzienniku, ale nie montuje systemu plików. Głównie używane przez reiserfsck.

resize=liczba

Opcje remontowania, która pozwala na rozszerzenie partycji reiserfs. Z tą opcją reiserfs przyjmuje, że na urządzeniu jest liczba bloków. Opcja jest używana z urządzeniami zarządzanymi przez menedżera logicznych woluminów (LVM). Istnieje specjalne narzędzie resizer, które można pobrać z ftp://ftp.namesys.com/pub/reiserfsprogs.

user_xattr

Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika (Extended User Attributes). Patrz strona podręcznika attr(5).

acl

Włącza listy kontroli dostępu (Acces Control Lists) POSIX. Patrz strona podręcznika acl(5).

barrier=none / barrier=flush

Włącza/wyłącza używanie barier zapisu w kodzie dziennika. barrier=none wyłącza je, barrier=flush włącza. Bariery zapisu wymuszają właściwą kolejność wpisów dziennika na dysku, czyniąc ulotne bufory zapisu dysku bezpieczne w użyciu, kosztem pewnego obniżenia wydajności. System plików reiserfs nie włącza domyślnie barier zapisu. Proszę się upewnić, że bariery są włączone, chyba że dyski mają w jakiś sposób zabezpieczone zasilanie. W przeciwnym wypadku istnieje ryzyko błędu w systemie plików w przypadku nagłego braku zasilania.

Opcje montowania do romfs

Brak.

Opcje montowania do squashfs

Brak.

Opcje montowania do smbfs

Tak jak nfs, implementacja smbfs oczekuje binarnego argumentu (struct smb_mount_data) do funkcji systemowej mount. Argument ten jest konstruowany przez smbmount(8) a bieżąca wersja mount (2.12) nie wie nic o smbfs.

Opcje montowania do sysv

Brak.

Opcje montowania do tmpfs

size=nbajtów

Przesłania domyślny, maksymalny rozmiar systemu plików. Rozmiar jest podany w bajtach i zaokrąglony w górę do pełnych stron. Domyślnie zajmuję połowę pamięci. Parametr rozmiar akceptuje również przyrostek %, w celu ograniczenia tej instancji tmpfs do danej liczby procent fizycznej pamięci RAM: domyślnie, jeśli nie poda się ani rozmiaru (size) ani numeru bloków (nr_blocks), rozmiar wynosi 50% (size=50%).

nr_blocks=

Podobnie jak size, ale w blokach PAGE_CACHE_SIZE.

nr_inodes=

Maksymalna liczba i-węzłów dla tej instancji. Domyślnie jest to połowa fizycznej stronicowanej pamięci RAM lub (na komputerze z highmem) liczba pamięci stronicowanej RAM lowmem (używana jest niższa z tych dwóch wartość)

Opcje montowania tmpfs dotyczące rozmiaru (size, nr_blocks i nr_inodes) akceptują przyrostek k, m lub g dla Ki, Mi, Gi (binarne kilo, mega oraz giga) i mogą być zmienione w czasie ponownego montowania.

mode=

Określa początkowe prawa dostępu głównego katalogu.

uid=

Identyfikator użytkownika

gid=

Identyfikator grupy.

mpol=[default|prefer:Node|bind:NodeList|interleave|interleave:NodeList]

Ustawia zasady (politykę) alokowania pamięci NUMA do wszystkich plików w danej instancji (jeśli włączono opcję jądra CONFIG_NUMA) - które może zostać dostosowana "w locie" za pomocą "mount -o remount ...".

default

preferuje alokowanie pamięci z węzła lokalnego

prefer:Węzeł

preferuje alokowanie pamięci z podanego Węzła

bind:ListaWęzłów

alokuje pamięć tylko z węzłów z ListyWęzłów

interleave

alokuje pamięć z każdego węzła po kolei

interleave:ListaWęzłów

alokuje pamięć z każdego z węzłów z ListyWęzłów po kolei.

Format ListyWęzłów jest następujący: jest to lista (oddzielonych przecinkami) liczb dziesiętnych i zakresów, gdzie zakres jest dwiema liczbami dziesiętnymi (oddzielonymi minusem) - najmniejszym i największym numerem węzła w zakresie. Na przykład mpol=bind:0-3,5,7,9-15

Proszę zauważyć, że próba zamontowania tmpfs z opcją mpol nie powiedzie się, jeśli działające jądro nie obsługuje NUMA oraz nie powiedzie się, jeśli jego lista węzłów uwzględnia węzeł, który nie jest online. Jeśli bieżący system opiera się na założeniu, że tmpfs jest zamontowany, ale od czasu do czasu jest uruchamiany z jądrem zbudowanym bez zdolności NUMA (prawdopodobnie jądro opcji bezpiecznego odzyskiwania) lub jeśli liczba dostępnych węzłów może się zmniejszyć, zaleca się pominąć opcję mpol przy opcjach automatycznego montowania. Można ją dodać później, gdy tmpfs jest już zamontowany w PunktMontowania, za pomocą "mount -o remount,mpol=Policy:ListaWęzłów PunktMontowania".

Opcje montowania do ubifs

UBIFS jest systemem plików flash, którzy działa na woluminach UBI. Proszę zauważyć, że atime nie jest obsługiwane i jest zawsze wyłączone.

Nazwa urządzenia może zostać podana jako

ubiX_Y numer urządzenia UBI X, numer woluminu Y

ubiY

numer urządzenia UBI 0, numer woluminu Y

ubiX:NAZWA

numer urządzenia UBI X, wolumin o nazwie NAZWA

ubi:NAZWA

numer urządzenia UBI 0, wolumin o nazwie NAZWA

Zamiast : można użyć separatora !.

Dostępne są następujące opcje montowania:

bulk_read

Włącza bulk-read. Odczyt z wyprzedzeniem VFS jest wyłączony, ponieważ zwalnia on system plików. Bulk-Read jest wewnętrzną optymalizacją. Część pamięci flash może czytać szybciej, jeśli dane są odczytywane za jednym razem, zamiast przy użyciu kilku żądań odczytu. Na przykład OneNAND może wykonać "read-while-load" gdy czyta więcej niż jedną stronę NAND.

no_bulk_read

Nie wykonuje bulk-read. Tak jest domyślne.

chk_data_crc

Sprawdza sumy kontrolne CRC-32 danych. Tak jest domyślnie.

no_chk_data_crc.

Nie sprawdza sum kontrolnych CRC-32 danych. Z tą opcją system plików nie sprawdza sum kontrolnych CRC-32 danych, lecz sprawdza je w celu wewnętrznej informacji indeksowania. Opcja wpływa jedynie na odczyt, nie na zapis. Sumy CRC-32 są obliczane zawsze podczas zapisu danych.

compr={none|lzo|zlib}

Wybiera domyślny tryb kompresji używany podczas zapisywania nowych plików. Nadal da się odczytać skompresowane pliki, jeśli montowanie będzie wykonane z opcją none.

Opcje montowania do udf

udf jest uniwersalnym formatem dysku ("Universal Disk Format") zdefiniowanym przez Optical Storage Technology Association i jest używany często na DVD-ROM-ach. Patrz też iso9660.

gid=

Ustawia domyślną grupę.

umask=

Ustawia domyślne umask. Wartość jest podana ósemkowo.

uid=

Ustawia domyślnego użytkownika.

unhide

Pokazuje pliki, które inaczej byłyby ukryte.

undelete

Pokazuje usunięte pliki na na listach.

nostrict

Wyłącza ustawianie ścisłej zgodności.

iocharset

Ustawia zestaw znaków NLS.

bs=

Ustawia rozmiar bloku. (Może nie działać, chyba że 2048.)

novrs

Pomija rozpoznawanie numeru sekwencyjnego wolumenu.

session=

Ustawia sesję CD-ROM licząc od 0. Domyślnie: ostatnia sesja.

anchor=

Przesłania położenie standardowego zakotwiczenia (anchor). Domyślnie: 256.

volume=

Przesłania położenie VolumeDesc. (nieużywane)

partition=

Przesłania położenie PartitionDesc. (nieużywane)

lastblock=

Ustawia ostatni blok systemu plików.

fileset=

Przesłania położenie bloku zestawu plików (fileset block). (nieużywane)

rootdir=

Przesłania położenie katalogu głównego. (nieużywane)

Opcje montowania do ufs

ufstype=wartość

UFS jest systemem plików szeroko wykorzystywanym w różnych systemach operacyjnych. Problem stanowią różnice pomiędzy implementacjami. Cechy niektórych z nich są nieudokumentowane, tak więc trudno rozpoznać automatycznie typ ufs. Z tego powodu użytkownik musi określić typ ufs za pomocą opcji montowania. Możliwe wartości to:

old

Stary format ufs, jest to typ domyślny, tylko do odczytu (proszę nie zapomnieć podać opcji -r).

44bsd

Dla systemów plików utworzonych przez system typu BSD (NetBSD,FreeBSD,OpenBSD).

ufs2

Używane w FreeBSD 5.x obsługiwanego jako do odczytu i zapisu.

5xbsd

Synonim do ufs2.

sun

Do systemów plików utworzonych przez SunOS lub Solaris na komputerze Sparc.

sunx86

Do systemów plików utworzonych przez Solaris na x86.

hp

Do systemów plików utworzonych przez HP-UX, tylko do odczytu.

nextstep

Do systemów plików utworzonych przez NeXTStep (na stacji roboczej NeXT) (obecnie tylko do odczytu).

nextstep-cd

Do CD-ROM-ów NextStep (block_size == 2048), tylko do odczytu.

openstep

Do systemów plików utworzonych przez OpenStep (obecnie tylko do odczytu). Ten sam typ systemów plików jest również używany przez Mac OS X.

onerror=wartość

Ustala zachowanie w przypadku błędu:

panic

Jeśli napotkano błąd, powoduje panikę jądra.

[lock|umount|repair]

Te opcje montowania teraz nic nie robią: po napotkaniu błędu wypisują tylko komunikat na konsoli.

Opcje montowania do umsdos

Zobacz opcje do msdos. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez umsdos.

Opcje montowania do vfat

Przede wszystkim, rozpoznawane są wszystkie opcje do fat. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez vfat. Ponadto istnieją

uni_xlate

Tłumaczy nieobsługiwane znaki Unikodu na specjalne sekwencje unikowe. To umożliwia wykonywanie kopii zapasowych i odtwarzanie plików o nazwach, utworzonych ze znakami Unikodu. Bez tej opcji, w wypadku braku możliwości konwersji używane jest '?'. Znakiem unikowym jest ':', ponieważ na systemie vfat jest w innych wypadkach niedozwolony. Sekwencja specjalna, która byłaby użyta dla znaku u, gdzie u jest znakiem Unikodu to: ':', (u & 0x3f), ((u>>6) & 0x3f), (u>>12).

posix

Pozwala, by dwa pliki miały nazwy różniące się tylko wielkością liter. Ta opcja jest przestarzała.

nonumtail

Zanim zacznie próbować nazwa~nr.roz najpierw próbuje zrobić krótką nazwę bez numeru kolejnego.

utf8

UTF8 jest systemem plików bezpiecznego 8-bitowego kodowania Unikodu, który jest wykorzystywany przez konsolę. Tą opcją można go włączyć dla danego systemu plików lub wyłączyć za pomocą utf8=0, utf8=no lub utf8=false. Jeśli zostanie ustawione `uni_xlate', UTF8 jest wyłączane.

shortname={lower|win95|winnt|mixed}

Definiuje zachowanie w przypadku tworzenia i wyświetlania nazw plików mieszczących się w schemacie 8.3 znaków. Jeśli istnieje długa nazwa pliku, będzie zawsze preferowanym sposobem wyświetlania. Istnieją cztery tryby:

lower

Wymusza na krótkiej nazwie wyświetlanie jej za pomocą małych liter; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.

win95

Wymusza na krótkiej nazwie wyświetlanie jej za pomocą wielkich liter; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.

winnt

Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie lub nie wszystkie są małe.

mixed

Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie. Ten tryb jest domyślny od Linuksa 2.6.32.

Opcje montowania do usbfs

devuid=uid i devgid=gid i devmode=tryb

Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w plikach urządzeń systemu plików usbfs (domyślnie: uid=gid=0, mode=0644). Tryb jest podany ósemkowo.

busuid=uid i busgid=gid i busmode=tryb

Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w katalogach szyny (bus) systemu plików usbfs (domyślnie: uid=gid=0, mode=0555). Tryb podany jest ósemkowo.

listuid=uid i listgid=gid i listmode=tryb

Ustawia właściciela i grupę i tryb pliku devices (domyślnie: uid=gid=0, mode=0444). Tryb jest podany ósemkowo.

Opcje montowania do xenix

Brak.

Opcje montowania do xfs

allocsize=rozmiar

Ustawia rozmiar prealokowanego końca pliku przy buforowanym wejściu/wyjściu podczas wykonywania opóźnionej alokacji zapisu (domyślny rozmiar: 64 KiB). Poprawnymi wartościami do tej opcji jest rozmiar strony (z reguły 4 KiB), aż do 1 GiB, włącznie, w odstępach kolejnych potęg dwójki.

attr2|noattr2

Opcja włącza/wyłącza (domyślnie jest włączona) "oportunistyczne" ulepszenie, działające w ten sposób, że wbudowane (inline) rozszerzone atrybuty są przechowywane na dysku. Gdy nowa forma zostanie użyta po raz pierwszy (ustawiając lub usuwając rozszerzone atrybuty) pole funkcji superbloku dysku zostanie zaktualizowane, aby odnosiło się do używanego formatu.

barrier

Włącza używanie warstwy blokowej barier zapisu do zapisu do dziennika i niezapisanych konwersji ekstentów. Pozwala to na włączone buforów zapisu na poziomie sterownika, na urządzeniu, które obsługuje bariery zapisu.

dmapi

Włącza wyróżnione zdarzenia DMAPI (Data Management API). Używane z opcją mtpt.

grpid|bsdgroups i nogrpid|sysvgroups

Opcje te definiują, jaki identyfikator grupy (gid) otrzyma nowo utworzony plik. Gdy ustawiony jest grpid, to pobiera gid katalogu, w którym jest utworzony; w przeciwnym wypadku (domyślnie) bierze fsgid bieżącego procesu, chyba że katalog ma ustawiony bit setgid, wówczas pobiera gid katalogu rodzicielskiego i dodatkowo otrzymuje bit setgid, jeśli sam jest katalogiem.

ihashsize=wartość

Ustawia liczbę wartości funkcji mieszającej dostępnej do haszowania i-węzłów określonego punktu montowania, znajdujących się w pamięci. Jeśli poda się zero, wartość wybrana przez domyślny algorytm będzie wyświetlana w /proc/mounts.

ikeep|noikeep

Gdy klastry i-węzłów są opróżniane z i-węzłów, zatrzymuje je na dysku (ikeep) - jest to tradycyjne zachowanie XFS i do chwili obecnej jest domyślne. Używając opcji noikeep, klastry i-węzłów są zwracane do puli wolnego miejsca.

inode64

Wskazuje, że XFS może tworzyć i-węzły w dowolnej lokalizacji systemu plików, łącznie z taką, która spowoduje zajęcie przez numer i-węzła więcej niż 32 bitów znaczących. Jest ona udostępniona w celu kompatybilności wstecznej, ale wywołuje problemy w przypadku aplikacji do kopii zapasowych, które nie potrafią obsłużyć dużych numerów i-węzłów.

largeio|nolargeio

Jeśli podano nolargeio, optymalne wejście/wyjście raportowane w st_blksize przez stat(2) będzie tak małe, jak to tylko możliwe, aby pozwolić aplikacjom użytkownika zapobiec niewydajnym odczytom/modyfikacji/zapisom wejścia/wyjścia. Jeśli podano largeio, system plików, któremu określono opcję swidth zwróci wartość swidth w st_blksize (w bajtach). Jeśli jej nie określono, ale podano allocsize, to zwrócone zostanie w zamian allocsize (w bajtach). Jeśli nie podano żadnej z tych dwóch opcji, system plików zachowa się jak gdyby podano opcję nolargeio.

logbufs=wartość

Ustawia liczbę buforów logów w pamięci (in-memory). Poprawnymi wartościami są 2-8 (włącznie). Domyślną wartością z każdym nowszym jądrem jest 8 buforów.

logbsize=wartość

Ustawia rozmiar każdego z buforów logów w pamięci (in-memory). Rozmiar można podać w bajtach, lub w kilobajtach, z przyrostkiem "k". Poprawnymi rozmiarami do wersji 1 i 2 są 16384 (16k) and 32768 (32k). Do wersji 2 logów, poprawnymi rozmiarami są również 65536 (64k), 131072 (128k) and 262144 (256k). Domyślną wartością z każdym nowszym jądrem jest 32768.

logdev=urządzenie i rtdev=urządzenie

Używa zewnętrznego dziennika (rejestru metadanych) i/lub urządzenia czasu rzeczywistego. System plików XFS ma do trzech części: sekcji danych, sekcji dziennika i sekcji czasu rzeczywistego. Sekcja czasu rzeczywistego jest opcjonalna, a sekcja dziennika może być osobna od sekcji danych albo może być w niej zawarta. Bliższe informacje podaje xfs(5).

mtpt=punkt-montowania

Używane z opcją dmapi. Wartość tu podana będzie uwzględniona w zdarzeniu montowania DMAPI i powinna być ścieżką rzeczywistego punktu montowania, który jest używany.

noalign

Alokacja danych nie będzie wyrównywana na granicach jednostki paskowej (stripe unit).

noatime

Podczas odczytu pliku nie są aktualizowane znaczniki czasu dostępu.

norecovery

System plików zostanie zamontowany bez uruchamiania odzyskiwania dziennika. Jeśli system ten nie był poprawnie odmontowany, to możliwe, że montowany w trybie norecovery będzie niespójny. Część plików lub katalogów może z tego powodu być niedostępna. Systemy plików przy włączeniu trybu norecovery muszą być montowane tylko do odczytu albo montowanie się nie powiedzie.

nouuid

Nie sprawdza w celu wyszukania podwójnie zamontowanych systemów plików używając uuid systemu pliku. Jest to użyteczne do montowania migawek woluminów LVM.

osyncisosync

Zapisy O_SYNC wykorzystują prawdziwe O_SYNC. BEZ tej opcji, linuksowe XFS zachowuje się tak, jakby użyto opcję osyncisdsync, która powoduje, że zapisy do plików otwartych z ustawioną flagą O_SYNC będą się zachowywać jakby zamiast niej użyto flagi O_DSYNC. Może to dać lepszą wydajność bez naruszenia bezpieczeństwa danych. Jednakże, jeśli działa ta opcja, to w przypadku załamania się systemu mogą zostać utracone aktualizacje znaczników czasu z O_SYNC. Jeśli aktualizowanie znaczników czasu jest krytyczne, proszę użyć opcji osyncisosync.

uquota|usrquota|uqnoenforce|quota

Włączenie systemu rozliczania udziałów dyskowych (quota) użytkowników i wymuszenie (opcjonalnie) limitów. Patrz xfs_quota(8), aby dowiedzieć się więcej.

gquota|grpquota|gqnoenforce

Włączenie systemu rozliczania udziałów dyskowych (quota) grup i wymuszenie (opcjonalnie) limitów. Patrz xfs_quota(8), aby dowiedzieć się więcej.

pquota|prjquota|pqnoenforce

Włączenie systemu rozliczania udziałów dyskowych (quota) projektów i wymuszenie (opcjonalnie) limitów. Patrz xfs_quota(8), aby dowiedzieć się więcej.

sunit=wartość i swidth=wartość

Stosowane do określenia jednostki i szerokości paska dla urządzenia RAID lub wolumenu paskowego. Wartość musi być podana jako liczba 512-bajtowych bloków. Jeśli nie podano tej opcji, a system plików został utworzony na wolumenie paskowym lub podczas korzystania z mkfs podano szerokość albo jednostkę paska dla urządzenia RAID, to funkcja systemowa mount odtworzy tę wartość z superbloku. Dla systemów plików utworzonych bezpośrednio na urządzeniach RAID, opcji tych można użyć do przesłonięcia informacji z superbloku jeśli po stworzeniu systemu zmienił się odnośny układ dysku. Jeśli podano sunit, to opcja swidth jest wymagana i musi być wielokrotnością wartości sunit.

swalloc

Alokowanie danych będzie zaokrąglone w górę do szerokości granic paska, gdy bieżący koniec pliku przesunie się i rozmiar pliku stanie się większy niż szerokość paska.

Opcje montowania do xiafs

Brak. Chociaż xiafs nic nie dolega, nie jest on używany zbyt często i nie jest rozwijany. Prawdopodobnie nie powinno się go używać. Od Linuksa w wersji 2.1.21 xiafs nie występuje już w kodzie źródłowym jądra.

URZĄDZENIE LOOP

Kolejnym możliwym typem jest montowanie poprzez urządzenie loop. Na przykład, polecenie

mount /tmp/disk.img /mnt -t vfat -o loop=/dev/loop

ustawi urządzenie loop /dev/loop3 tak, aby odpowiadał plikowi /tmp/disk.img, a następnie zamontuje to urządzenie w /mnt.

Jeśli nie podano jawnie urządzenia loop (tylko opcję -o loop), to mount spróbuje znaleźć jakieś nieużywane urządzenie loop i użyć je, na przykład

mount /tmp/disk.img /mnt -o loop

Polecenie mount automatycznie tworzy urządzenie loop ze zwykłego pliku, jeśli nie podano systemu plików lub system plików jest znany libblkid, na przykład:

mount /tmp/disk.img /mnt

mount -t ext3 /tmp/disk.img /mnt

Ten typ montowań zna cztery opcje, loop, offset, sizelimit i encryption, które są tak naprawdę opcjami do losetup(8). Jeśli montowanie wymaga hasła, użytkownik zostanie o nie zapytany, chyba że do odczytu podany zostanie deskryptor pliku do opcji --pass-fd (opcje te mogą być używane oprócz opcji specyficznych dla danego systemu plików).

Od Linuksa 2.6.25 obsługiwane jest samozniszczenie urządzeń loop i każde urządzenie loop przydzielone przez mount zostanie zwolnione przez umount niezależnie od /etc/mtab.

Można również zwolnić urządzenie loop ręcznie, przy użyciu "losetup -d" lub "umount -d".

KODY ZAKOŃCZENIA

mount posiada następujące kody zakończeń (bity mogą być złożone używając alternatywy - OR):

0

sukces

1

nieprawidłowe wywołanie lub uprawnienia

2

błąd systemu (brak pamięci, niemożność wykonania fork, nie ma więcej urządzeń loop)

4

wewnętrzny błąd mount

8

przerwanie przez użytkownika

16

problemy podczas zapisu lub blokowania /etc/mtab

32

niepowodzenie montowania

64

cześć montowań powiodła się

UWAGI

Składnia zewnętrznych programów pomocniczych mount jest następująca:

/sbin/mount.<przyrostek> spec katalog [-sfnv] [-o opcje] [-t typ.podtyp]

gdzie <typ> jest typem systemu plików, a opcje -sfnvo mają to samo znaczenie, co standardowe opcje mount. Opcja -t jest używana do systemów plików z obsługa podtypów (np. /sbin/mount.fuse -t fuse.sshfs).

PLIKI

/etc/fstab

tabela systemów plików

/etc/mtab

tabela zamontowanych systemów plików

/etc/mtab~

plik blokady

/etc/mtab.tmp

plik tymczasowy

/etc/filesystems

lista systemów plików do wypróbowania

HISTORIA

Polecenie mount pojawiło się w wersji 5 AT&T UNIX.

DOSTĘPNOŚĆ

Polecenie mount jest częścią pakietu util-linux i jest dostępne pod adresem ftp://ftp.kernel.org/pub/linux/utils/util-linux/.

TŁUMACZENIE

Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Przemek Borys (PTM) <[email protected]>, Robert Luberda (PTM) <[email protected]>, Andrzej M. Krzysztofowicz (PTM) <[email protected]> i Michał Kułach <[email protected]>.

Polskie tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na stronie http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją 2.20.1 oryginału.