SKŁADNIA

man [sekcja] tytuł

OPIS

Strona opisuje konwencje, do których powinno się stosować podczas pisania stron podręcznika ekranowego dla projektu Linux man-pages, który dokumentuje interfejs programistyczny w przestrzeni użytkownika udostępniany przez jądro Linux i bibliotekę GNU C. Z tego powodu projekt dotyczy głównie sekcji 2 podręcznika systemowego, jak również wielu podręczników z sekcji 3, 4, 5 i 7. Konwencje opisane tutaj mogą się także przydać autorom podręczników z innych projektów.

Sekcje stron podręcznika ekranowego

Sekcje podręcznika man są tradycyjnie definiowane następująco:

1 Komendy (programy)

Te komendy mogą być wykonywane przez użytkownika z powłoki.

2 Wywołania systemowe

Te funkcje muszą być obsługiwane przez jądro.

3 Wywołania biblioteczne

Większość funkcji libc.

4 Pliki specjalne (urządzenia)

Pliki, które można znaleźć w /dev.

5 Formaty plików i konwencje

Format dla pliku /etc/passwd i innych nadających się do odczytu przez człowieka.

6 Gry

7 Przegląd, konwencje i różnorodne

Przegląd różnych tematów, konwencje, protokoły, standardy kodowania znaków i inne.

8 Polecenia do zarządzania systemem

Komendy takie, jak mount(8), które wywoływać może tylko root .

Pakiety makr

Nowe strony podręcznika powinny być pisane z użyciem pakietu makr groff an.tmac opisanego w man(7). Wybór ten podyktowany jest zachowaniem spójności: przytłaczająca większość istniejących podręczników linuksowych używa tego pakietu makr.

Konwencje wyglądu pliku źródłowego

Prosimy ograniczać długość linii kodu źródłowego do maksymalnie 75 znaków, jeśli jest to możliwe. Pomaga to unikać zawijania wierszy w niektórych programach pocztowych podczas przesyłania łat do podręczników ekranowych.

Nowe zdania powinny zaczynać się w nowych liniach. Upraszcza to oglądanie efektów łat, które często operują na poziomie poszczególnych zdań.

Wiersz tytułowy

Pierwszą komendą strony podręcznika powinno być polecenie TH:

.TH tytuł sekcja data źródło podręcznik

gdzie:

tytuł

Tytuł strony podręcznika, pisany w całości dużymi literami (np. MAN-PAGES).

sekcja

Numer sekcji, w której strona powinna się znaleźć (np. 7).

data

Data ostatniej nietrywialnej zmiany dokonanej w podręczniku. W projekcie man-pages konieczna aktualizacja tych dat jest wykonywana automatycznie przez skrypty, dlatego nie ma konieczności zawierania ręcznej aktualizacji w łatce). Daty powinny być zapisywane w postaci RRRR-MM-DD.

źródło

Źródło polecenia, funkcji lub wywołania systemowego.

Dla tych kilku stron z pakietu man-pages znajdujących się w sekcjach 1. i 8., najprawdopodobniej należy podać GNU.

Dla wywołań systemowych najodpowiedniejsze będzie Linux. (Wcześniej praktykowano dodawanie numeru wersji jądra, dla której strona podręcznika została napisana lub zaktualizowana. Nigdy jednak nie zachowano spójności w robieniu tego, co było najprawdopodobniej gorsze niż niedołączanie numeru wersji. Dlatego też prosimy unikać dołączania numeru wersji).

Dla wywołań bibliotecznych będących częścią biblioteki glibc lub innych powszechnie używanych bibliotek GNU, należy użyć GNU C library, GNU lub pustego łańcucha znaków.

Dla stron w sekcji 4., należy użyć Linux.

W razie wątpliwości, prosimy użyć Linux lub GNU.

podręcznik

Tytuł podręcznika (np. w sekcjach 2. i 3. stron z pakietu man-pages prosimy używać Linux Programmer's Manual (tj. Podręcznik programisty Linuksa)).

Rozdziały stron podręcznika

Poniższa lista pokazuje rozdziały konwencjonalne lub sugerowane. Większość stron podręcznika powinna zawierać przynajmniej wyróżnione rozdziały. Prosimy pisać nowe strony podręcznika w taki sposób, by rozdziały pojawiały się w takiej kolejności, w jakiej są podane na liście.

NAZWA               (NAME)
SKŁADNIA            (SYNOPSIS)
KONFIGURACJA        (CONFIGURATION) [Zwykle tylko w sekcji 4.]
OPIS                (DESCRIPTION)
OPCJE               (OPTIONS)       [Zwykle tylko w sekcjach 1., 8.]
KOD ZAKOŃCZENIA     (EXIT STATUS)   [Zwykle tylko w sekcjach 1., 8.]
WARTOŚĆ ZWRACANA    (RETURN VALUE)  [Zwykle tylko w sekcjach 2., 3.]
BŁĘDY               (ERRORS)        [Zwykle tylko w sekcjach 2., 3.]
ŚRODOWISKO          (ENVIRONMENT)
PLIKI               (FILES)
WERSJE              (VERSIONS)      [Zwykle tylko w sekcjach 2., 3.]
ATRYBUTY            (ATTRIBUTES)    [Zwykle tylko w sekcjach 2., 3.]
ZGODNE Z            (CONFORMING TO)
UWAGI               (NOTES)
BŁĘDY [IMPLEMENTACJI] (BUGS)
PRZYKŁAD            (EXAMPLE)
ZOBACZ TAKŻE        (SEE ALSO)

W celu zachowania spójności i dla lepszego zrozumienia przekazywanych informacji prosimy używać zwyczajowych nagłówków wszędzie, gdzie mają zastosowanie. Jeśli jest to konieczne, można użyć własnych nagłówków, zwłaszcza gdy sprawią, że tekst łatwiej będzie zrozumieć (może być to szczególnie użyteczne w sekcjach 4. i 5.). Jednakże zanim użyje się własnych nagłówków, prosimy rozważyć użycie nagłówków zwyczajowych i umieszczenie podrozdziałów (.SS) w rozdziałach opisanych tymi nagłówkami.

Poniżej opisujemy zawartość każdej z powyższych sekcji.

NAZWA

Nazwa strony podręcznika systemowego.

Podręcznik man(7) zawiera ważne detale na temat wierszy które powinny znaleźć się za poleceniem .SH NAZWA. Wszystkie słowa w tym wierszu (łącznie ze słowami występującymi zaraz za "\-") powinny być pisane małymi literami z wyjątkiem konwencji terminologii lub wymagań językowych, które mówią inaczej.

SKŁADNIA

Zwięzłe podsumowanie interfejsu polecenia lub funkcji.

W przypadku poleceń pokazuje składnię polecenia i jego argumenty (łącznie z opcjami); pogrubienie jest używane dla tekstu wpisywanego dosłownie, a kursywa oznacza zastępowalne argumenty. Nawiasy kwadratowe ([]) otaczają argumenty opcjonalne, linie pionowe (|) rozdzielają możliwe wybory, a wielokropek (...) oznacza możliwość powtarzania. W wypadku funkcji pokazuje wszystkie wymagane deklaracje danych lub dyrektywy #include, po których następuje deklaracja funkcji.

Jeżeli do uzyskania deklaracji funkcji (lub zmiennej) z pliku nagłówkowego wymagane jest zdefiniowanie makra testującego, to informacja o tym powinna zostać umieszczona w rozdziale SKŁADNIA (SYNOPSIS), tak jak to opisano w feature_test_macros(7).

KONFIGURACJA

Szczegóły konfiguracji urządzenia.

Ta sekcja zazwyczaj występuje tylko w 4. sekcji stron podręcznika ekranowego.

OPIS

Opis tego, co robi dany program, funkcja lub format.

Objaśnia interakcję z plikami i standardowym wejściem oraz wartości zwracane na standardowym wyjściu i standardowym wyjściu błędów. Pomijane są szczegóły dotyczące implementacji i rzeczy wewnętrzne programu, chyba że są istotne dla zrozumienia interfejsu programu. Opisuje normalne przypadki użycia; objaśnienie opcji powinno się znaleźć w rozdziale OPCJE.

Przy opisywaniu nowego zachowania lub nowych flag wywołania systemowego lub funkcji bibliotecznej, proszę pamiętać o zanotowaniu wersji jądra lub biblioteki C która wprowadziła tę zmianę. Zalecaną metodą przestawienia tej informacji przy flagach jest postać części listy .TP, w następującej formie (tutaj dla nowej flagi wywołania systemowego):

XYZ_FLAG (od Linuksa 3.7)

Opis flagi...

Dołączenie informacji o wersji jest szczególnie ważne dla użytkowników którzy są zmuszeni korzystać ze starszego jądra lub biblioteki C (co jest powszechne w przypadku np. systemów wbudowanych).

OPCJE

Opis opcji wiersza poleceń akceptowane przez program oraz sposób, w jaki wpływają na jego zachowanie.

Rozdział powinien się pojawiać tylko w sekcjach 1. i 8. stron podręcznika ekranowego.

KOD WYJŚCIA

Określa możliwe wartości kodów zakończenia programu oraz warunki, które powodują zwrócenie tych wartości.

Rozdział powinien się pojawiać tylko w sekcjach 1. i 8. stron podręcznika ekranowego.

WARTOŚĆ ZWRACANA

W sekcjach 2. i 3. stron podręcznika, rozdział ten określa listę wartości, które opisywana funkcja biblioteczna zwróci funkcji ją wywołującej, oraz warunki, w których dana wartość będzie zwracana.

BŁĘDY

W sekcjach 2. i 3. stron podręcznika jest to lista wartości, które mogą być przypisane zmiennej errno w razie wystąpienia błędu, łącznie z informacjami o przyczynach tego błędu.

Elementy listy powinny być wymienione w porządku alfabetycznym.

ŚRODOWISKO

Lista wszystkich zmiennych środowiskowych, wpływających na program i opis tego wpływu.

PLIKI

Lista plików używanych przez program lub funkcję, takich jak pliki konfiguracyjne, pliki uruchomieniowe oraz pliki używane w czasie działania programu.

Należy podać pełną ścieżkę do pliku, w której podczas instalacji powinno się zmodyfikować katalogi, tak żeby odpowiadały preferencjom użytkownika. Wiele programów domyślnie instaluje się w /usr/local, tak że strona podręcznika powinna używać /usr/local jako podstawowego katalogu.

ATRYBUTY

Podsumowanie różnych atrybutów funkcji udokumentowanych na danej stronie podręcznika podzielonych na podsekcje.

Zdefiniowano następujące podsekcje:

Wielowątkowość (zob. pthreads(7))

Podsekcja opisuje atrybuty odnoszące się do aplikacji wielowątkowych:

*

Czy funkcja jest wątkowo bezpieczna.

*

Czy funkcja jest punktem odwołania (ang. cancellation point).

*

Czy funkcja jest bezpieczna pod względem anulowania wywołania asynchronicznego.

Szczegóły tych atrybutów można znaleźć w pthreads(7).

WERSJE

Zwięzłe podsumowanie wersji jądra Linux lub glibc, w których pojawiło się wywołanie systemowe lub funkcja biblioteczna, albo w której znacznie zmieniło się jej działania.

Z zasady każda strona podręcznika opisująca nowy interfejs powinna zawierać rozdział WERSJE (VERSIONS). Niestety wiele istniejących stron nie dołącza tych informacji (gdyż nie było to wymagane w czasie pisania tych stron). Chętnie przyjmiemy łaty poprawiające ten problem, jednakże z perspektywy programisty informacje o wersji mają najprawdopodobniej znaczenie tylko w przypadku interfejsów jądra dodanych w Linuksie 2.4 lub kolejnych (tj. zmiany w stosunku do jądra 2.2) oraz w przypadku funkcji bibliotecznych dołożonych do glibc od wersji 2.1 (tj. zmiany w stosunku do wersji 2.0).

Strona podręcznika syscalls(2) także dostarcza informacji o wersjach jądra, w których pojawiły się różne wywołania systemowe.

ZGODNE Z

Opisuje standardy lub konwencje związane z opisywaną w podręczniku funkcją lub opisywanym poleceniem.

Preferowane terminy do użycia w różnych standardach są wypisane jako nagłówki w standards(7).

Strony w sekcjach 2. i 3. powinny wskazywać na wersje standardu POSIX.1, z którymi są zgodne opisywane w nich wywołania oraz informować o tym, czy wywołanie jest opisane w standardzie C99 (Prosimy nie przejmować się zbytnio innymi standardami jak SUS, SUSv2 i XPG lub standardami implementacji SVr4 lub BSD 4.x, chyba że wywołanie jest opisane w tych standardach, ale nie w bieżącej wersji standardu POSIX.1) (Patrz także standards(7)).

Jeśli wywołanie nie jest zamieszczone w żadnym standardzie, ale zwyczajowo istnieje w innych systemach, prosimy wymienić te systemy. Jeśli wywołanie jest specyficzne dla Linuksa, również należy o tym poinformować.

Jeśli rozdział zawiera tylko i wyłącznie listę standardów (a tak jest zazwyczaj), lista ta powinna być zakończona kropką (".").

UWAGI

Różnorodne uwagi.

W sekcjach 2. i 3. stron podręcznika ekranowego może być użyteczne podzielenie tego rozdziału na podrozdziały (SS) nazywane Uwagi linuksowe i Uwagi dotyczące biblioteki glibc.

W sekcji 2 proszę użyć nagłówka Różnice ABI biblioteki C/jądra aby opisać uwagi dotyczące różnic (jeśli takie występują) między funkcją opakowującą biblioteki C dla wywołania systemowego i surowym interfejsem wywołania systemowego zapewnianym przez jądro.

BŁĘDY

Opis ograniczeń, znanych usterek lub niedogodności oraz innych problematycznych aktywności.

PRZYKŁAD

Jeden lub więcej przykładów opisujących, jak funkcja, plik lub polecenie są używane.

Szczegóły dotyczące pisania przykładowych programów opisano w sekcji Przykładowe programy poniżej.

AUTORZY

Lista autorów dokumentacji lub programu.

Używanie sekcji AUTORZY nie jest zalecane. Ogólnie lepiej jest nie zaśmiecać każdej strony (z upływem czasu coraz większą) listą autorów. Podczas pisania lub znaczącego zmieniania strony podręcznika, należy umieścić informacje o prawach autorskich jako komentarz w stronie źródłowej. Autorzy sterowników urządzeń, którzy chcieliby podać adres, pod którym należy zgłaszać błędy, powinny umieścić go w rozdziale BŁĘDY (BUGS).

ZOBACZ TAKŻE

Rozdzielona przecinkami lista powiązanych stron podręcznika, po której mogą występować inne powiązane strony lub dokumenty.

Lista powinna być posortowana po numerze sekcji, a następnie alfabetycznie po nazwie. Nie należy umieszczać kropki na końcu listy.

Gdy w ZOBACZ TAKŻE znajduje się wiele długich nazw podręczników systemowych to, w celu poprawienia przejrzystości tekstu, można użyć dyrektyw .ad l (nie wyrównuj do prawej strony) i .nh (nie dziel). Aby zapobiec dzieleniu pojedynczych nazw podręczników należy je poprzedzić łańcuchem "\%".

STYLISTYKA

Poniższe podrozdziały opisują preferowany styl w projekcie man-pages. Szczegóły nie są opisane, dobrym źródłem jest zwykle Chicago Manual of Style, proszę również przeszukać pliki obecne w drzewie źródeł projektu.

Używanie języka neutralnego płciowo

Tam gdzie się tylko da, należy używać języka neutralnego płciowo. Do tego celu można posłużyć się słowami "they" ("them", "themself", "their").

Konwencje czcionek

Dla funkcji, argumenty zawsze są podawane kursywą, nawet w rozdziale SKŁADNIA, w którym reszta funkcji jest wydrukowana w pogrubieniu:

int myfunction(int argc, char **argv);

Nazwy zmiennych podobnie jak nazwy argumentów powinny być pisane kursywą.

Nazwy plików (niezależnie od tego, czy są pełnymi ścieżkami czy odniesieniami do plików nagłówkowych) są zawsze pisane kursywą (np. <stdio.h>), z wyjątkiem nazw występujących w rozdziale SKŁADNIA (SYNOPSIS), w którym pliki dołączane są wyróżniane pogrubieniem (np. #include <stdio.h>). Odwołania do standardowych plików nagłówkowych dołączanych powinny zawierać nazwę pliku nagłówkowego w nawiasach trójkątnych, tak jak to jest przyjęte w języku C (np. <stdio.h>).

Makra specjalne, które są zwykle pisane dużymi literami, są pogrubiane (np. MAXINT). Wyjątek: nie pogrubiamy słowa NULL.

Podczas wyliczania listy kodów błędów, kody są pogrubiane (taka lista zwykle używa makra .TP).

Pełne polecenia, jeśli są długie, powinny być zapisywane w nowych wierszach odpowiednio wciętych, z pustym wierszem przed i po poleceniu, na przykład:

man 7 man-pages

Jeśli polecenie jest krótkie, to może być zawarte bezpośrednio w tekście zdania i napisane kursywą, na przykład man 7 man-pages. W tym wypadku, można rozważyć użycie w odpowiednich miejscach polecenia spacji nierozdzielających ("\ "). Opcje polecenia powinny być zapisywane kursywą (np. -l).

Wyrażenia, jeśli nie są zapisywane w osobnych, wciętych liniach, powinny być podawane kursywą. Ponownie, jeśli wyrażenie jest włączone do zwykłego tekstu, to właściwe może być używanie spacji nierozdzielających w tym wyrażeniu.

Każde odwołanie do programu, funkcji itp. będących tematem bieżącej strony podręcznika, powinno nazwę zapisaną czcionką pogrubioną. Jeśli tematem jest funkcja (tj. bieżąca strona pochodzi z sekcji 2. lub 3.), to po nazwie powinna występować para nawiasów zapisanych czcionką roman (zwykłą). Na przykład w stronie podręcznika fcntl(2) odwołania do tematu tej strony będą zapisane jako fcntl(). Preferowanym sposobem zapisania tego w pliku źródłowym strony jest:

    .BR fcntl ()

(Używanie tego formatu zamiast "\fB...\fP()" upraszcza pisanie narzędzi przetwarzających pliki źródłowe stron podręcznika ekranowego).

Wszelkie odwołania do innych stron podręcznika powinny być pisane przy użyciu pogrubionej czcionki dla nazwy strony, po której - bez rozdzielania spacjami - zawsze powinien następować numer sekcji pisany czcionką zwykłą (niepogrubioną), np. intro(2). Preferowany sposób zapisania tego w kodzie źródłowym strony jest następujący:

    .BR intro (2)

(Dodawanie numerów sekcji w odwołaniach pozwala narzędziom takim jak man2html(1) na utworzenie stron zawierających poprawne odnośniki hipertekstowe).

Znaki kontrolne powinny być zapisywane czcionką pogrubioną, bez cytatów np. ^X.

Pisownia

Od wersji 2.59 pakiet man-pages używa pisowni amerykańskiej (wcześniej była to losowa mieszanina pisowni amerykańskiej i brytyjskiej). Prosimy przestrzegać tej konwencji dotyczącej pisowni we wszystkich nowo pisanych stronach podręcznika ekranowego i podczas przesyłania nam łat do istniejących stron.

Oprócz ogólnie znanych różnic jest też kilka subtelniejszych zmian których trzeba pilnować.

*

Amerykański angielski częściej używa form "backward", "upward", "toward" itd. a angielski zwykle "backwards", upwards", "towards" itd.

Wersje BSD

Klasyczny schemat zapisu wersji BSD to x.yBSD, gdzie x.y to wersja (np. 4.2BSD). Proszę unikać form takich jak BSD 4.3.

Wielkie litery

W podsekcjach ("SS") wielką literą należy pisać tylko pierwsze słowo w tytule, z wyjątkiem sytuacji gdy innego zapisu wymagają zasady językowe lub nazwy własne. Na przykład:

.SS Unikod w Linuksie

Wcięcia definicji struktur, logów sesji powłoki itp.

Definicje struktur, logi z sesji powłoki itp dołączane do tekstu powinny zawierać wcięcia o długości 4 spacji (tj. powinny być umieszczone w bloku otoczonym przez .in +4n i .in).

Preferowane terminy

Poniższa tabela pokazuje część preferowanych terminów w stronach podręcznika, głównie w celu zapewnienia spójności między poszczególnymi podręcznikami.

Termin	Niezalecany	Uwagi
bit mask	bitmask
built-in	builtin
Epoch	epoch	For the UNIX Epoch (00:00:00, 1 Jan 1970 UTC)
filename	file name
filesystem	file system
hostname	host name
inode	i-node	w tłumaczeniach: i-węzeł
lowercase	lower case, lower-case
pathname	path name	w tłumaczeniach: ścieżka
pseudoterminal	pseudo-terminal
privileged port	reserved port, system port
real-time	realtime, real time
run time	runtime
saved set-group-ID	saved group ID, saved set-GID
saved set-user-ID	saved user ID, saved set-UID
set-group-ID	set-GID, setgid
set-user-ID	set-UID, setuid
superuser	super user, super-user
superblock	super block, super-block
timestamp	time stamp
timezone	time zone
uppercase	upper case, upper-case
usable	useable
user space	userspace
username	user name
zeros	zeroes

Zob. też Zapis z dywizem przydawek złożonych poniżej.

Terminy niezalecane

Poniższa tabela pokazuje część niezalecanych terminów w stronach podręcznika, razem z proponowanymi alternatywami, głównie w celu zapewnienia spójności między poszczególnymi podręcznikami.

Niezalecane	Zalecane	Uwagi
32bit	32-bit	podobnie 8-bit, 16-bit, etc.
current process	calling process	Częsty błąd programistów jądra
manpage	man page, manual page
minus infinity	negative infinity
non-root	unprivileged user
non-superuser	unprivileged user
nonprivileged	unprivileged
OS	operating system
plus infinity	positive infinity
pty	pseudoterminal
tty	terminal
Unices	UNIX systems
Unixes	UNIX systems

Znaki towarowe

Proszę używać poprawnego zapisu znaków towarowych. Poniższa lista zawiera poprawne zapisy różnych znaków towarowych, które są niekiedy zapisywane niepoprawnie:

     DG/UX
     HP-UX
     UNIX
     UnixWare

NULL, NUL, wskaźnik null i znak null

A wskaźnik null jest wskaźnikiem wskazującym na nic i pojawia się zwykle jako stała NULL. NUL jest bajtem null, bajtem o wartości 0, reprezentowanym w C jako stałą znakowa '\0'.

Preferowanym terminem na wskaźnik jest "wskaźnik null" lub "NULL"; proszę unikać terminu "wskaźnik NULL".

Preferowanym terminem w kontekście bajtów jest "bajt null". Proszę unikać terminu "NUL", ponieważ jest on łatwy do pomylenia z "NULL". Proszę starać się nie używać również "bajt zerowy" i "znak null". Bajt który przerywa łańcuch C powinien być opisywany jako "przerywający bajt null"; łańcuchy te można nazwać "null-terminated", lecz proszę unikać terminu "NUL-terminated".

Odnośniki

Odnośniki tworzy się parą makr .UR/.UE (zob. groff_man(7)). W ten sposób tworzy się poprawne odnośniki których można użyć w przeglądarce internetowej przy renderowaniu strony przez np.:

     BROWSER=firefox man -H nazwa-strony

Używanie e.g., i.e., etc., a.k.a. i podobnych

Ogólnie rzecz biorąc powinno się unikać skrótów takich jak "e.g.", "i.e.", "etc.", "a.k.a." na rzecz pełnego zapisu ("for example", "that is", "and so on", "also known as").

Jedynym miejscem gdzie skróty są dopuszczone to krótkie wtrącenia (np. takie jak to).

Zawsze należy zapisywać te skróty z kropką. Dodatkowo "e.g." i "i.e." powinny zawsze kończyć się przecinkiem.

Pauza "em"

Sposobem zapisu pauzy "em" --- znaku który pojawia się na obu końcach tego wtrącenia --- w *roff jest macro "\m(em". Na terminalu ASCII pauza "em" jest zwykle renderowana jako dwa dywizy, lecz w innych sytuacjach pokazuje się jako długa pauza. Pauza "em" w języku angielskim powinna być zapisywana bez otaczających ją spacji.

Zapis z dywizem przydawek złożonych

Terminy złożone powinny być zapisywane z dywizem, gdy są używane w formie przydawki. Przykłady:

    32-bit value
    command-line argument
    floating-point number
    run-time check
    user-space function
    wide-character string

Zapis z dywizem przedrostków multi, non, pre, re, sub itd.

Ogólną tendencją we współczesnym angielskim jest nie stosowanie zapisu po przedrostkach takich jak "multi", "non", "pre", "re", "sub" itd. Strony podręcznika powinny z reguły stosować się do tej zasady tam, gdzie przedrostki są używane w naturalnych dla angielskiego konstrukcjach z prostymi przedrostkami. Poniższa lista daje pogląd na preferowane formy:

    interprocess
    multithreaded
    multiprocess
    nonblocking
    nondefault
    nonempty
    noninteractive
    nonnegative
    nonportable
    nonzero
    preallocated
    precreate
    prerecorded
    reestablished
    reinitialize
    rearm
    reread
    subcomponent
    subdirectory
    subsystem

Dywizy powinny być zachowane w przedrostkach używanych w niestandardowych dla angielskiego słowach, w znakach towarowych, rzeczownikach tego wymagających, akronimach lub zwrotach złożonych. Przykłady:

    non-ASCII
    non-English
    non-NULL
    non-real-time

Proszę zauważyć, że "re-create" i "recreate" to dwa odrębne czasowniki, przy czym prawdopodobnie chcemy wykorzystać ten pierwszy.

Rzeczywisty znak minus

Gdy wymagany jest prawdziwy znak minus (np. w przypadku liczb takich jak -1 lub przy zapisywaniu opcji z początkowym dywizem, takich jak ls -l), proszę używać następującej postaci w źródłach stron podręcznika:

    \-

Zalecenie to dotyczy też przykładów kodu.

Stałe znakowe

Aby utworzyć znak pojedynczego cudzysłowu który wyświetla się poprawnie w stronach ASCII i UTF-8 proszę używać następującej stałej znakowej w źródłach stron podręcznika:

    \(aqC\(aq

gdzie C jest cytowanym znakiem. Zalecenie do tyczy się również stałych znakowych używanych w przykładach kodu.

Przykładowe programy i sesje powłoki

Strony podręcznika mogą zawierać przykładowe programy pokazujące, jak używać wywołania systemowego lub funkcji bibliotecznej. Jednakże proszę zauważyć, że:

*

Przykładowe programy powinny być pisane w języku C.

*

Zamieszczenie programu przykładowego jest konieczne i użyteczne tylko wtedy, gdy program ten pokazuje coś, czego nie można w prosty sposób zawrzeć w tekstowym opisie demonstrowanego interfejsu. Program przykładowy nie robiący nic poza wywoływaniem funkcji interfejsu zazwyczaj nie ma większego sensu.

*

Przykładowy program powinien być raczej krótki (dobrze by było, gdyby miał mniej niż 100 linii, idealnie - mniej niż 50 linii).

*

Przykładowe programy nie powinny sprawdzać błędów wywołań systemowych czy funkcji bibliotecznych.

*

Przykładowe programy powinny być kompletne i powinny się kompilować za pomocą cc -Wall bez wypisywania żadnych ostrzeżeń.

*

Kiedy tylko to możliwe i właściwe, programy przykładowe powinny pozwalać na eksperymenty, różnicując swoje zachowanie zależnie od wejścia (idealnie pochodzącego z argumentów linii poleceń lub alternatywnie z wejścia czytanego przez program).

*

Przykładowe programy powinny być sformatowane w stylu "Kernighan & Ritchie" z wcięciami o rozmiarze czterech spacji. (Nie należy używać znaków tabulacji w kodzie źródłowym!)

*

W celu zachowania spójności, wszystkie przykładowe programy powinny się kończyć jednym z poniższych:

     exit(EXIT_SUCCESS);
     exit(EXIT_FAILURE);

Proszę unikać poniższy form w celu zakończenia programu:

    exit(0);
    exit(1);
    return n;

*

Jeśli przed kodem źródłowym znajduje się wyczerpujące wyjaśnienie, kod źródłowy powinien być oznaczony podrozdziałem Kod źródłowy programu, jak w przykładzie:

.SS Kod źródłowy programu

Zawsze należy go zastosować, jeśli wyjaśnienie zawiera log z sesji powłoki.

Włączając sesję powłoki pokazującą użycie programu lub innej właściwości systemu:

*

Należy umieścić log z sesji powyżej kodu źródłowego

*

Należy wciąć log z sesji czterema spacjami.

*

Należy używać czcionki pogrubionej dla tekstu wprowadzanego przez użytkownika, tak aby odróżnić go od tekstu produkowanego przez system.

Przykłady wyglądu przykładowych programów można znaleźć w wait(2) i pipe(2).

PRZYKŁAD

Wzorcowymi przykładami tego, jak powinny wyglądać strony podręczników z pakietu man-pages, są strony pipe(2) i fcntl(2).

O STRONIE

Angielska wersja tej strony pochodzi z wydania 3.71 projektu Linux man-pages. Opis projektu, informacje dotyczące zgłaszania błędów, oraz najnowszą wersję oryginału można znaleźć pod adresem http://www.kernel.org/doc/man-pages/.

TŁUMACZENIE

Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Przemek Borys (PTM) <[email protected]>, Robert Luberda <[email protected]> i Michał Kułach <[email protected]>.

Polskie tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na stronie http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją 3.71 oryginału.