SKŁADNIA

/usr/share/terminfo/*/*

OPIS

Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

Terminfo jes bazą danych, opisującą terminale, używaną przez programy obsługujące ekran, takie jak nvi(1), rogue(1) i biblioteki takie, jak curses(3X). Terminfo opisuje terminale przez podawanie zestawu ich właściwości, opisując jak wykonywać operacje ekranowe oraz podając wymagania wypełniania i sekwencje inicjalizacji.

Wpisy w terminfo składają się z sekwencji pól, rozdzielonych przecinkami (osadzane przecinki można cytować lewymi ukośnikami, lub zapisywać jako \072). Białe spacje po separatorze `,' są ignorowane. Pierwszy wpis każdego terminala podaje nazwy, pod którymi znany jest terminal, rozdzielone znakami `|'. Pierwsza podana nazwa jest najpopularniejszym skrótem terminala, a ostatnia nazwa jest długą nazwą, w pełni identyfikującą terminal. Wszystkie nazwy są synonimiczne. Wszystkie nazwy poza ostatnią powinny być pisane małymi literami i nie zawierać spacji; ostatnia nazwa może je zawierać dla czytelności.

Nazwy terminali (poza ostatnim, gadatliwym wpisem) powinny być wybierane wg. następujących konwencji: Sprzęt, który składa się na terminal, powinien tworzyć korzeń nazwy, stąd ``hp2621''. Nazwa ta nie powinna zawierać myślników. Tryby,w których sprzęt może się znajdować powinny być wskazywane przez dodanie myślnika i przyrostka trybu. Tak więc vt100 w 132 kolumnowym trybie to vt100-w. Następujące przyrostki powinny być używane tam gdzie to możliwe:

Przyrostek	Znaczenie	przykład
-nn	Liczba wierszy ekranu	aaa-60
-np	Liczba stron pamięci	c100-4p
-am	Z automarginesami (zwykle domyślne)	vt100-am
-m	Tryb mono; powstrzymuje kolor	ansi-m
-mc	Magiczne ciastko; spacje przy podświetlaniu	wy30-mc
-na	Brak klawiszy strzałek (zostaw je w lokalnym)	c100-na
-nam	Bez automatycznych marginesów	vt100-nam
-nl	Bez linii statusu	att4415-nl
-ns	Bez linii statusu	hp2626-ns
-rv	Odwrócone kolory	c100-rv
-s	Włącza linię statusu	vt100-s
-vb	Używa wizualnego dzwonka zamiast audio	wy370-vb
-w	Szeroki tryb (> 80 kolumn, zwykle 132)	vt100-w

Dla dalszych informacji o konwencjach nazywania, poczytaj stronę term(7).

Właściwości

Poniżej znajduje się kompletna liczba właściwości załączanych w bloku opisu terminfo i dostępnych dla kodu, korzystającego z terminfo. W każdej linii tabeli

Zmienna jest nazwą, poprzez którą programista (na poziomie terminfo) dostaje się do właściwości.

Nazwawłaściwości jest krótką nazwą, używaną w tekście bazy danych, a korzysta z niej osoba aktualizująca bazę. Jeśli to możliwe, nazwywłaściwości są wybierane w standardzie (przynajmniej zbliżonym do) ANSI X3.64-1979 (który jest obecnie wypierany przez ECMA-48, używającego jednak podobnych nazw). Semantyka powinna też odpowiadać specyfikacji.

Kod termcap jest starą nazwą właściwości termcap (niektóre własciwości są nowe i mają nazwy nie pochodzące z termcap).

Nazwy właściwości nie mają sztywnego limitu długości, lecz przyjęto nieformalny limit 5 znakowy, który zachowuje je w zwartej postaci i umożliwia tabulacjom w pliku Caps ładne zawijanie.

Na koniec, pole opisu próbuje przenieść semantykę właściwości. W polu opisu możesz znaleźć pewne kody:

(P)

określa, że można podać wypełnianie (padding)

#[1-9]

w polu opisu określa, że łańcuch jest przekazywany przez tparm z określonymi parametrami (#i). (patrz lib_tparm.c z pakietu ncurses--przyp. tłum.)

(P*)

określa, że wypełnianie może różnić się w zależności do liczby objętych nim linii.

(#i)

określa ity parametr.

Oto właściwości logiczne:

Zmienna	Nazwa-	Kod	Opis
Booleans	właść.	Tcap
auto_left_margin	bw	bw	cub1 zawija z kolumny 0 na ostatnią
auto_right_margin	am	am	terminal ma marginesy automatyczne
back_color_erase	bce	ut	ekran jest czyszczony kolorem tła
can_change	ccc	cc	terminal może redefiniować istniejące kolory
ceol_standout_glitch	xhp	xs	tryb wyróżniony nie kasowany przez nadpisywanie (hp)
col_addr_glitch	xhpa	YA	jedynie ruchy dodatnie dla właściwości hpa/mhpa
cpi_changes_res	cpix	YF	zmienianie natężenia (pitch) znaku zmienia rozdzielczość
cr_cancels_micro_mode	crxm	YB	używanie cr wyłącza tryb micro
dest_tabs_magic_smso	xt	xt	tabulacje destruktywne, magiczny znak so (t1061)
eat_newline_glitch	xenl	xn	nowa linia jest ignorowana po 80 kolumnach
erase_overstrike	eo	eo	spacją można kasować nadstuknięcia (overstrikes)
generic_type	gn	gn	podstawowy rodzaj linii
hard_copy	hc	hc	terminal hardcopy
hard_cursor	chts	HC	kursor jest trudny do zobaczenia
has_meta_key	km	km	ma klawisz meta (ustawia bit parzystości)
has_print_wheel	daisy	YC	drukarka wymaga do zmiany zestawu znaków operatora
has_status_line	hs	hs	ma dodatkową linię statusu
hue_lightness_saturation	hls	hl	terminal używa tylko notacji HLS kolorów (Tektronix)
insert_null_glitch	in	in	tryb wstawiania (insert) rozróżnia zera (nulls)
lpi_changes_res	lpix	YG	zmienianie natężenia (pitch) linii zmienia rozdzielczość
memory_above	da	da	wyświetlacz może być zachowywany ponad ekranem
memory_below	db	db	wyświetlacz może być zachowywany pod ekranem
move_insert_mode	mir	mi	w trybie wstawiania można się bezpiecznie poruszać
move_standout_mode	msgr	ms	w trybie wyróżnienia można się bezpiecznie poruszać
needs_xon_xoff	nxon	nx	wypełnianie nie zadziała, potrzeba xon/xoff
no_esc_ctlc	xsb	xb	ul ([terminal] beehive) (f1=escape, f2=ctrl C)
no_pad_char	npc	NP	znak dopełniania nie istnieje
non_dest_scroll_region	ndscr	ND	przewijanie regionu nie jest destruktywne
non_rev_rmcup	nrrmc	NR	smcup nie odwraca rmcup
over_strike	os	os	terminal może nadstukiwać
prtr_silent	mc5i	5i	drukarka nie daje echa na ekran
row_addr_glitch	xvpa	YD	daje tylko dodatnie ruchy dla właść. vpa/mvpa
semi_auto_right_margin	sam	YE	drukowanie ostatniej kolumny powoduje cr
status_line_esc_ok	eslok	es	w linii statusu można używać escape
tilde_glitch	hz	hz	nie można drukować znaków ~
transparent_underline	ul	ul	podkreślony znak nadstukuje
xon_xoff	xon	xo	terminal używa potwierdzania xon/xoff

A oto właściwości numeryczne:

Zmienna	Nazwa-	Kod	Opis
numeryczna	właść.	tcap
columns	cols	co	liczba kolumn w linii
init_tabs	it	it	początkowo tabulacje co # spacji
label_height	lh	lh	wiersze w każdej etykiecie
label_width	lw	lw	kolumny w każdej etykiecie
lines	lines	li	liczba linii na ekranie lub stronie
lines_of_memory	lm	lm	linie pamięci w wypadku gdy > linii ekranu. 0 => różni się
magic_cookie_glitch	xmc	sg	liczba spacji, pozostawianych przez smso lub rmso
max_attributes	ma	ma	maksymalna liczba połączonych atrybutów, które obsługuje terminal
max_colors	colors	Co	maksymalna liczba kolorów na ekranie
max_pairs	pairs	pa	maksymalna liczba par kolorów na ekranie
maximum_windows	wnum	MW	maksymalna liczna definiowalnych okien
no_color_video	ncv	NC	atrybuty wideo, których nie można używać z kolorami
num_labels	nlab	Nl	liczba etykiet na ekranie
padding_baud_rate	pb	pb	najniższa szybkość przesyłu (baud rate) gdy wymagane jest wypełnianie (padding).
virtual_terminal	vt	vt	liczba terminali wirtualnych (CB/unix)
width_status_line	wsl	ws	liczba kolumn w linii statusu

W strukturze term SVr4.0 istnieją też następujące właściwości numeryczne, lecz nie są one jeszcze udokumentowane w podręczniku. Pochodzą one z SVr4-tego wsparcia dla drukarki.

Zmienna	Nazwa-	Kod	Opis
Numeryczna	właść	Tcap
bit_image_entwining	bitwin	Yo	liczba przejść (passes) dla każdego wiersza obrazu bitowego
bit_image_type	bitype	Yp	rodzaj urządzenia obrazu bitowego
buffer_capacity	bufsz	Ya	licza bajtów buforowanych przed drukowaniem
buttons	btns	BT	liczba przycisków myszy
dot_horz_spacing	spinh	Yc	odstępy poprzeczne punktów wyrażone w punktach na cal (DPI)
dot_vert_spacing	spinv	Yb	odstępy pionowe igieł (pins) w igłach na cal
max_micro_address	maddr	Yd	maksymalna wartość w micro_..._address
max_micro_jump	mjump	Ye	maksymalna wartość w parm_..._micro
micro_col_size	mcs	Yf	rozmiar kroku znakowego w trybie micro mode
micro_line_size	mls	Yg	rozmiar kroku liniowego w trybie micro mode
number_of_pins	npins	Yh	liczba igieł w głowicy drukującej (print-head)
output_res_char	orc	Yi	rozdzielczość poprzeczna w jednostkach na linię
output_res_horz_inch	orhi	Yk	rozdzielczość poprzeczna w jednostkach na cal
output_res_line	orl	Yj	rozdzielczość pionowa w jednostkach na linię
output_res_vert_inch	orvi	Yl	rozdzielczość pionowa w jednostkach na cal
print_rate	cps	Ym	wydrukuj szybkość przesyłu w znakach na sekundę
wide_char_size	widcs	Yn	rozmiar kroku znaku w trybie podwojonej szerokości

A oto właściwości napisowe:

Zmienna	Nazwa-	Kod	Opis
Napisowa	właść.	Tcap
acs_chars	acsc	ac	graficzne pary zestawu znaków, oparte o vt100
back_tab	cbt	bt	wsteczna tabulacja (P)
bell	bel	bl	sygnał audiofoniczny (dzwonek) (P)
carriage_return	cr	cr	powrót karetki (P*) (P*)
change_char_pitch	cpi	ZA	Zmień liczbę znaków na cal
change_line_pitch	lpi	ZB	Zmień liczbę linii na cal
change_res_horz	chr	ZC	Zmień rozdzielczość poprzeczną
change_res_vert	cvr	ZD	Zmień rozdzielczość pionową
change_scroll_region	csr	cs	zmień region na linię #1 do linii #2 (P)
char_padding	rmp	rP	podobne do ip, lecz w trybie wstawiania (insert)
clear_all_tabs	tbc	ct	czyść wszystkie tabulatory (tab stops) (P)
clear_margins	mgc	MC	czyść wszystkie miękkie lewe i prawe marginesy
clear_screen	clear	cl	czyść ekran i wyzeruj kursor (home cursor) (P*)
clr_bol	el1	cb	wyczyść początek linii
clr_eol	el	ce	wyczyść do końca linii (P)
clr_eos	ed	cd	wyczyść do końca ekranu (P*)
column_address	hpa	ch	pozycja pozioma #1 (P)
command_character	cmdch	CC	ustawialny w prototypie znak cmd terminala !?
create_window	cwin	CW	definiuj okno #1 od #2,#3 do #4,#5
cursor_address	cup	cm	przejdź do wiersza #1 kolumny #2
cursor_down	cud1	do	w dół o 1 linię
cursor_home	home	ho	kursor do domu (jeśli bez cup)
cursor_invisible	civis	vi	uczyń kursor niewidzialnym
cursor_left	cub1	le	przejdź jedną spację w lewo
cursor_mem_address	mrcup	CM	adresowanie kursora względem pamięci
cursor_normal	cnorm	ve	spowoduj, że kursor stanie się normalny (odtwórz zmiany civis/cvvis)
cursor_right	cuf1	nd	niedestruktywna spacja (przejdź w prawo o spację)
cursor_to_ll	ll	ll	ostatnia linia, pierwsza kolumna (jeśli bez cup)
cursor_up	cuu1	up	w górę o 1 linię
cursor_visible	cvvis	vs	uczyń kursor bardzo widzialnym
define_char	defc	ZE	zdefiniuj znak
delete_character	dch1	dc	usuń znak (P*)
delete_line	dl1	dl	usuń linię (P*)
dial_phone	dial	DI	wykręć numer #1
dis_status_line	dsl	ds	wyłącz linię statusu
display_clock	dclk	DK	wyświetl w pozycji (#1,#2) zegar
down_half_line	hd	hd	pół linii w dół
ena_acs	enacs	eA	włącz alternatywny zestaw znaków
enter_alt_charset_mode	smacs	as	rozpocznij tryb alternatywnego zestawu znaków (P)
enter_am_mode	smam	SA	włącz automatyczne marginesy
enter_blink_mode	blink	mb	włącz migotanie
enter_bold_mode	bold	md	włącz tryb wytłuszczenia (dodatkowe rozjaśnienie)
enter_ca_mode	smcup	ti	łańcuch do rozpoczynania programów, używających cup
enter_delete_mode	smdc	dm	wejdź w tryb kasowania (delete)
enter_dim_mode	dim	mh	włącz tryb pół-rozjaśnienia
enter_doublewide_mode	swidm	ZF	wejdź w tryb podwójnej szerokości
enter_draft_quality	sdrfq	ZG	wejdź w tryb jakości draft
enter_insert_mode	smir	im	wejdź w tryb wstawiania (insert)
enter_italics_mode	sitm	ZH	wejdź w tryb kursywy
enter_leftward_mode	slm	ZI	rozpocznij lewokierunkowy ruch karetki
enter_micro_mode	smicm	ZJ	rozpocznij tryb micro-motion (mikro ruchów)
enter_near_letter_quality	snlq	ZK	wejdź w tryb NLQ
enter_normal_quality	snrmq	ZL	wejdź w tryb normalnej jakości
enter_protected_mode	prot	mp	włącz tryb chroniony
enter_reverse_mode	rev	mr	włącz tryb inwersyjny wideo
enter_secure_mode	invis	mk	włącz tryb niewidzialny (znaki niewidoczne)
enter_shadow_mode	sshm	ZM	wejdź w tryb shadow-print (cieniowego-drukowania)
enter_standout_mode	smso	so	rozpocznij tryb wyróżniony (standout)
enter_subscript_mode	ssubm	ZN	wejdź w tryb indeksu dolnego
enter_superscript_mode	ssupm	ZO	wejdź w tryb indeksu górnego
enter_underline_mode	smul	us	rozpocznij tryb podkreślenia
enter_upward_mode	sum	ZP	rozpocznij górnokierunkowy ruch karetki
enter_xon_mode	smxon	SX	włącz potwierdzenia xon/xoff
erase_chars	ech	ec	wykasuj #1 znaków (P)
exit_alt_charset_mode	rmacs	ae	zakończ [działanie] alternatywnego zestawu znaków (P)
exit_am_mode	rmam	RA	wyłącz automatyczne marginesy
exit_attribute_mode	sgr0	me	wyłącz wszystkie atrybuty
exit_ca_mode	rmcup	te	łańcuchy do kończenia programów, używających cup
exit_delete_mode	rmdc	ed	zakończ tryb kasowania
exit_doublewide_mode	rwidm	ZQ	zakończ tryb podwojonej szerokości
exit_insert_mode	rmir	ei	zakończ tryb wstawiania
exit_italics_mode	ritm	ZR	zakończ tryb kursywy
exit_leftward_mode	rlm	ZS	zakończ tryb ruchu w lewo
exit_micro_mode	rmicm	ZT	zakończ tryb micro-motion
exit_shadow_mode	rshm	ZU	zakończ tryb shadow-print
exit_standout_mode	rmso	se	zakończ tryb wyróżnienia
exit_subscript_mode	rsubm	ZV	zakończ tryb indeksu dolnego
exit_superscript_mode	rsupm	ZW	zakończ tryb indeksu górnego
exit_underline_mode	rmul	ue	zakończ tryb podkreślenia
exit_upward_mode	rum	ZX	zakończ odwrócone ruchy znaków
exit_xon_mode	rmxon	RX	wyłącz potwierdzenia xon/xoff
fixed_pause	pause	PA	pauzuj przez 2-3 sekundy
flash_hook	hook	fh	zaczep przełącznika rozbłysku (flash switch hook)
flash_screen	flash	vb	widzialny dzwonek (nie może ruszać kursora)
form_feed	ff	ff	Wyrzucenie strony z terminala hardcopy (P*)
from_status_line	fsl	fs	powrót z linii statusu
goto_window	wingo	WG	idź do okna #1
hangup	hup	HU	odwieś słuchawkę
init_1string	is1	i1	łańcuch inicjalizacji
init_2string	is2	is	łańcuch inicjalizacji
init_3string	is3	i3	łańcuch inicjalizacji
init_file	if	if	nazwa pliku inicjalizacji
init_prog	iprog	iP	ścieżka do programu do inicjalizacji
initialize_color	initc	Ic	inicjalizuj kolor #1 na (#2,#3,#4)
initialize_pair	initp	Ip	inicjalizuj parę #1 kolorów na fg=(#2,#3,#4), bg=(#5,#6,#7)
insert_character	ich1	ic	wstaw znak (P)
insert_line	il1	al	wstaw linię (P*)
insert_padding	ip	ip	wstaw wypełnienie (padding) po wstawionym znaku
key_a1	ka1	K1	lewy, górny róg keypadu
key_a3	ka3	K3	prawy, górny róg keypadu
key_b2	kb2	K2	środek keypadu
key_backspace	kbs	kb	klawisz backspace
key_beg	kbeg	@1	klawisz begin
key_btab	kcbt	kB	klawisz wstecznej tabulacji
key_c1	kc1	K4	lewy, dolny róg keypadu
key_c3	kc3	K5	prawy, dolny róg keypadu
key_cancel	kcan	@2	klawisz cancel (anulowania)
key_catab	ktbc	ka	klawisz czyszczenia wszystkich tabulacji
key_clear	kclr	kC	klawisz czyszczenia ekranu lub wymazywania
key_close	kclo	@3	klawisz close (zamykania)
key_command	kcmd	@4	klawisz poleceń
key_copy	kcpy	@5	klawisz copy (kopiowania)
key_create	kcrt	@6	klawisz create (tworzenia)
key_ctab	kctab	kt	klawisz czyszczenia tabulacji
key_dc	kdch1	kD	klawisz kasowania znaku
key_dl	kdl1	kL	klawisz kasowania linii
key_down	kcud1	kd	strzałka w dół
key_eic	krmir	kM	wysyłane przez rmir lub smir w trybie wstawiania
key_end	kend	@7	klawisz end
key_enter	kent	@8	klawisz enter/send
key_eol	kel	kE	klawisz kasowania do końca linii
key_eos	ked	kS	klawisz kasowania do końca ekranu
key_exit	kext	@9	klawisz exit (zakończenia)
key_f0	kf0	k0	klawisz funkcyjny F0
key_f1	kf1	k1	klawisz funkcyjny F1
key_f10	kf10	k;	klawisz funkcyjny F10
key_f11	kf11	F1	klawisz funkcyjny F11
key_f12	kf12	F2	klawisz funkcyjny F12
key_f13	kf13	F3	klawisz funkcyjny F13
key_f14	kf14	F4	klawisz funkcyjny F14
key_f15	kf15	F5	klawisz funkcyjny F15
key_f16	kf16	F6	klawisz funkcyjny F16
key_f17	kf17	F7	klawisz funkcyjny F17
key_f18	kf18	F8	klawisz funkcyjny F18
key_f19	kf19	F9	klawisz funkcyjny F19
key_f2	kf2	k2	klawisz funkcyjny F2
key_f20	kf20	FA	klawisz funkcyjny F20
key_f21	kf21	FB	klawisz funkcyjny F21
key_f22	kf22	FC	klawisz funkcyjny F22
key_f23	kf23	FD	klawisz funkcyjny F23
key_f24	kf24	FE	klawisz funkcyjny F24
key_f25	kf25	FF	klawisz funkcyjny F25
key_f26	kf26	FG	klawisz funkcyjny F26
key_f27	kf27	FH	klawisz funkcyjny F27
key_f28	kf28	FI	klawisz funkcyjny F28
key_f29	kf29	FJ	klawisz funkcyjny F29
key_f3	kf3	k3	klawisz funkcyjny F3
key_f30	kf30	FK	klawisz funkcyjny F30
key_f31	kf31	FL	klawisz funkcyjny F31
key_f32	kf32	FM	klawisz funkcyjny F32
key_f33	kf33	FN	klawisz funkcyjny F33
key_f34	kf34	FO	klawisz funkcyjny F34
key_f35	kf35	FP	klawisz funkcyjny F35
key_f36	kf36	FQ	klawisz funkcyjny F36
key_f37	kf37	FR	klawisz funkcyjny F37
key_f38	kf38	FS	klawisz funkcyjny F38
key_f39	kf39	FT	klawisz funkcyjny F39
key_f4	kf4	k4	klawisz funkcyjny F4
key_f40	kf40	FU	klawisz funkcyjny F40
key_f41	kf41	FV	klawisz funkcyjny F41
key_f42	kf42	FW	klawisz funkcyjny F42
key_f43	kf43	FX	klawisz funkcyjny F43
key_f44	kf44	FY	klawisz funkcyjny F44
key_f45	kf45	FZ	klawisz funkcyjny F45
key_f46	kf46	Fa	klawisz funkcyjny F46
key_f47	kf47	Fb	klawisz funkcyjny F47
key_f48	kf48	Fc	klawisz funkcyjny F48
key_f49	kf49	Fd	klawisz funkcyjny F49
key_f5	kf5	k5	klawisz funkcyjny F5
key_f50	kf50	Fe	klawisz funkcyjny F50
key_f51	kf51	Ff	klawisz funkcyjny F51
key_f52	kf52	Fg	klawisz funkcyjny F52
key_f53	kf53	Fh	klawisz funkcyjny F53
key_f54	kf54	Fi	klawisz funkcyjny F54
key_f55	kf55	Fj	klawisz funkcyjny F55
key_f56	kf56	Fk	klawisz funkcyjny F56
key_f57	kf57	Fl	klawisz funkcyjny F57
key_f58	kf58	Fm	klawisz funkcyjny F58
key_f59	kf59	Fn	klawisz funkcyjny F59
key_f6	kf6	k6	klawisz funkcyjny F6
key_f60	kf60	Fo	klawisz funkcyjny F60
key_f61	kf61	Fp	klawisz funkcyjny F61
key_f62	kf62	Fq	klawisz funkcyjny F62
key_f63	kf63	Fr	klawisz funkcyjny F63
key_f7	kf7	k7	klawisz funkcyjny F7
key_f8	kf8	k8	klawisz funkcyjny F8
key_f9	kf9	k9	klawisz funkcyjny F9
key_find	kfnd	@0	klawisz find (szukania)
key_help	khlp	%1	klawisz help (pomocy)
key_home	khome	kh	klawisz home
key_ic	kich1	kI	klawisz wstawiania znaku
key_il	kil1	kA	klawisz wstawiania linii
key_left	kcub1	kl	strzałka w lewo
key_ll	kll	kH	dolna strzałka w lewo (home down)
key_mark	kmrk	%2	klawisz mark (zaznaczenia)
key_message	kmsg	%3	klawisz message (komunikatu)
key_move	kmov	%4	klawisz move (przemieszczenia)
key_next	knxt	%5	klawisz next (następny)
key_npage	knp	kN	klawisz następnej-strony
key_open	kopn	%6	klawisz open (otwarcia)
key_options	kopt	%7	klawisz options (opcji)
key_ppage	kpp	kP	klawisz poprzedniej-strony
key_previous	kprv	%8	klawisz previous (poprzedni)
key_print	kprt	%9	klawisz print (drukowania)
key_redo	krdo	%0	klawisz redo (odtworzenia)
key_reference	kref	&1	klawisz reference
key_refresh	krfr	&2	klawisz refresh (odświeżenia)
key_replace	krpl	&3	klawisz replace (podmienienia)
key_restart	krst	&4	klawisz restart
key_resume	kres	&5	klawisz resume (wznowienia)
key_right	kcuf1	kr	strzałka w prawo
key_save	ksav	&6	klawisz save (zapisania)
key_sbeg	kBEG	&9	przesunięty (shifted) klawisz rozpoczęcia (begin key)
key_scancel	kCAN	&0	przesunięty klawisz cancel (anulowania)
key_scommand	kCMD	*1	przesunięty klawisz polecenia
key_scopy	kCPY	*2	przesunięty klawisz copy (kopiowania)
key_screate	kCRT	*3	przesunięty klawisz create (tworzenia)
key_sdc	kDC	*4	przesunięty klawisz kasowania znaku
key_sdl	kDL	*5	przesunięty klawisz kasowania linii
key_select	kslt	*6	klawisz wybrania (select key)
key_send	kEND	*7	przesunięty klawisz end
key_seol	kEOL	*8	przesunięty klawisz czyszczenia do końca linii
key_sexit	kEXT	*9	przesunięty klawisz exit (zakończenia)
key_sf	kind	kF	klawisz przewijania w przód
key_sfind	kFND	*0	przesunięty klawisz find (szukania)
key_shelp	kHLP	#1	przesunięty klawisz help (pomocy)
key_shome	kHOM	#2	przesunięty klawisz home
key_sic	kIC	#3	przesunięty klawisz wstawiania znaku
key_sleft	kLFT	#4	przesunięta strzałka w lewo
key_smessage	kMSG	%a	przesunięty klawisz message (komunikatu)
key_smove	kMOV	%b	przesunięty klawisz move (przemieszczenia)
key_snext	kNXT	%c	przesunięty klawisz next
key_soptions	kOPT	%d	przesunięty klawisz options (opcji)
key_sprevious	kPRV	%e	przesunięty klawisz previous (poprzedni)
key_sprint	kPRT	%f	przesunięty klawisz print (drukowania)
key_sr	kri	kR	klawisz przewijania wstecz
key_sredo	kRDO	%g	przesunięty klawisz redo (odtworzenia)
key_sreplace	kRPL	%h	przesunięty klawisz replace (podmienienia)
key_sright	kRIT	%i	przesunięta strzałka w prawo
key_srsume	kRES	%j	przesunięty klawisz resume (wznowienia)
key_ssave	kSAV	!1	przesunięty klawisz save (zapisania)
key_ssuspend	kSPD	!2	przesunięty klawisz suspend (zawieszenia)
key_stab	khts	kT	klawisz ustawienia tabulacji (set-tab key)
key_sundo	kUND	!3	przesunięty klawisz undo (cofnięcia)
key_suspend	kspd	&7	klawisz suspend (zawieszenia)
key_undo	kund	&8	klawisz undo (cofnięcia)
key_up	kcuu1	ku	strzałka w górę
keypad_local	rmkx	ke	zakończ tryb 'keyboard_transmit'
keypad_xmit	smkx	ks	wejdź w tryb 'keyboard_transmit'
lab_f0	lf0	l0	etykieta na klawiszu f0 to nie f0
lab_f1	lf1	l1	etykieta na klawiszu f1 to nie f1
lab_f10	lf10	la	etykieta na klawiszu f10 to nie f10
lab_f2	lf2	l2	etykieta na klawiszu f2 to nie f2
lab_f3	lf3	l3	etykieta na klawiszu f3 to nie f3
lab_f4	lf4	l4	etykieta na klawiszu f4 to nie f4
lab_f5	lf5	l5	etykieta na klawiszu f5 to nie f5
lab_f6	lf6	l6	etykieta na klawiszu f6 to nie f6
lab_f7	lf7	l7	etykieta na klawiszu f7 to nie f7
lab_f8	lf8	l8	etykieta na klawiszu f8 to nie f8
lab_f9	lf9	l9	etykieta na klawiszu f9 to nie f9
label_format	fln	Lf	format etykiety
label_off	rmln	LF	wyłącz miękkie etykiety
label_on	smln	LO	włącz miękkie etykiety
meta_off	rmm	mo	wyłącz tryb meta
meta_on	smm	mm	włącz tryb meta (włączony 8 bit)
micro_column_address	mhpa	ZY	podobne do column_address w trybie micro mode
micro_down	mcud1	ZZ	podobne do cursor_down w trybie micro mode
micro_left	mcub1	Za	podobne do cursor_left w trybie micro mode
micro_right	mcuf1	Zb	podobne do cursor_right w trybie micro mode
micro_row_address	mvpa	Zc	podobne do row_address w trybie micro mode
micro_up	mcuu1	Zd	podobne do cursor_up w trybie micro mode
newline	nel	nw	nowa linia (zachowuj się jak cr z lf)
order_of_pins	porder	Ze	dopasuj bity programowe do igieł głowicy drukującej
orig_colors	oc	oc	ustaw wszystkie pary kolorów na wartości oryginalne
orig_pair	op	op	ustaw domyślną parę na wartość oryginalną
pad_char	pad	pc	znak wypełniania (zamiast zera)
parm_dch	dch	DC	kasuj #1 znaków (P*)
parm_delete_line	dl	DL	kasuj #1 linii (P*)
parm_down_cursor	cud	DO	w dół o #1 linii (P*)
parm_down_micro	mcud	Zf	podobne do parm_down_cursor w trybie micro mode
parm_ich	ich	IC	wstaw #1 znaków (P*)
parm_index	indn	SF	przewiń w przód o #1 linii (P)
parm_insert_line	il	AL	wstaw #1 linii (P*)
parm_left_cursor	cub	LE	przesuń #1 znaków w lewo (P)
parm_left_micro	mcub	Zg	podobne do parm_left_cursor w trybie micro mode
parm_right_cursor	cuf	RI	przesuń #1 znaków w prawo (P*)
parm_right_micro	mcuf	Zh	podobne do parm_right_cursor w trybie micro mode
parm_rindex	rin	SR	przewiń wstecz o #1 linii (P)
parm_up_cursor	cuu	UP	przejdź w górę o #1 linii (P*)
parm_up_micro	mcuu	Zi	podobne do parm_up_cursor w trybie micro mode
pkey_key	pfkey	pk	zaprogramuj klawisz funkcyjny #1 na wysyłanie łańcucha #2
pkey_local	pfloc	pl	zaprogramuj klawisz funkcyjny #1 na wykonywanie łańcucha #2
pkey_xmit	pfx	px	zaprogramuj klawisz funkcyjny #1 na transmitowanie łańcucha #2
plab_norm	pln	pn	zaprogramuj etykietę #2 na pokazywanie łańcucha #2
print_screen	mc0	ps	drukuj zawartość ekranu
prtr_non	mc5p	pO	włącz drukarkę na #1 bajtów
prtr_off	mc4	pf	wyłącz drukarkę
prtr_on	mc5	po	włącz drukarkę
pulse	pulse	PU	wybierz wydzwanianie pulsowe
quick_dial	qdial	QD	wykręć numer #1 bez sprawdzania
remove_clock	rmclk	RC	usuń zegarek
repeat_char	rep	rp	powtórz znak #1 #2 razy (P*)
req_for_input	rfi	RF	wyślij następny znak wejściowy (dla pty)
reset_1string	rs1	r1	łańcuch resetowania
reset_2string	rs2	r2	łańcuch resetowania
reset_3string	rs3	r3	łańcuch resetowania
reset_file	rf	rf	nazwa pliku resetowania
restore_cursor	rc	rc	odtwórz pozycję kursora na ostatnie save_cursor
row_address	vpa	cv	absolutna pozycja pionowa #1 (P)
save_cursor	sc	sc	zapisz bieżącą pozycję kursora (P)
scroll_forward	ind	sf	przewiń tekst w górę (P)
scroll_reverse	ri	sr	przewiń tekst w dół (P)
select_char_set	scs	Zj	wybierz zestaw znaków
set_attributes	sgr	sa	zdefiniuj atrybuty wideo #1-#9 (PG9)
set_background	setb	Sb	Ustaw kolor tła #1
set_bottom_margin	smgb	Zk	ustaw dolny margines na bieżącej linii
set_bottom_margin_parm	smgbp	Zl	ustaw dolny margines na linii #1 lub #2 linii od dołu
set_clock	sclk	SC	ustaw zegarek na godzinę #1, minut #2, #3 sekund
set_color_pair	scp	sp	ustaw bieżącą parę kolorów na #1
set_foreground	setf	Sf	ustaw kolor #1
set_left_margin	smgl	ML	ustaw lewy miękki margines na bieżącej kolumnie
set_left_margin_parm	smglp	Zm	ustaw lewy (prawy) margines na kolumnie #1 (#2)
set_right_margin	smgr	MR	ustaw prawy miękki margines na bieżącej kolumnie
set_right_margin_parm	smgrp	Zn	ustaw prawy margines na kolumnie #1
set_tab	hts	st	ustaw tabulację w każdym wierszu, bieżąca kolumna (?)
set_top_margin	smgt	Zo	ustaw górny margines na bieżącej linii
set_top_margin_parm	smgtp	Zp	ustaw górny (dolny) margines w wierszu #1 (#2)
set_window	wind	wi	bieżące okno to linie #1-#2 i kolumny #3-#4
start_bit_image	sbim	Zq	zacznij drukować grafikę bitową
start_char_set_def	scsd	Zr	rozpocznij definicję zestawu znaków
stop_bit_image	rbim	Zs	przestań drukować grafikę bitową
stop_char_set_def	rcsd	Zt	zakończ definicję zestawu znaków
subscript_characters	subcs	Zu	lista indeksowalnych dolnie znaków
superscript_characters	supcs	Zv	lista indeksowalnych górnie znaków
tab	ht	ta	tabuluj do następnego (sprzętowego) 8-spacjowego tabulatora
these_cause_cr	docr	Zw	drukowanie dowolnego z nich spowoduje CR
to_status_line	tsl	ts	przemieść się do linii statusu
tone	tone	TO	wybierz wydzwanianie tonowe
underline_char	uc	uc	podkreśl znak i przesuń się za niego
up_half_line	hu	hu	pół linii w górę
user0	u0	u0	łańcuch użytkownika #0
user1	u1	u1	łańcuch użytkownika #1
user2	u2	u2	łańcuch użytkownika #2
user3	u3	u3	łańcuch użytkownika #3
user4	u4	u4	łańcuch użytkownika #4
user5	u5	u5	łańcuch użytkownika #5
user6	u6	u6	łańcuch użytkownika #6
user7	u7	u7	łańcuch użytkownika #7
user8	u8	u8	łańcuch użytkownika #8
user9	u9	u9	łańcuch użytkownika #9
wait_tone	wait	WA	czekaj na ton dzwonienia (dialtone)
xoff_character	xoffc	XF	znak XOFF
xon_character	xonc	XN	znak XON
zero_motion	zerom	Zx	brak przemieszczenia dla kolejnego znaku

Następujące właściwości łańcuchowe istnieją w strukturze term SVr4.0, lecz początkowo nie były opisane w podręczniku man.

Zmienna	Nazwa-	Kod	Opis
Łańcuchowa	właść.	TCap
alt_scancode_esc	scesa	S8	alternatywny escape dla emulacji scancode
bit_image_carriage_return	bicr	Yv	przemieść się na początek wiersza
bit_image_newline	binel	Zz	przemieść się do następnego wiersza obrazu bitowego
bit_image_repeat	birep	Xy	powtórz komórkę #1 obrazu bitowego #2 razy
char_set_names	csnm	Zy	wymień nazwy zestawów znaków
code_set_init	csin	ci	inicjalizuj sekwencję dla wielokrotnych zestawów kodów
color_names	colornm	Yw	podaj nazwę dla koloru #1
define_bit_image_region	defbi	Yx	definiuj prostokątny region obrazu bitowego
device_type	devt	dv	wskaż obsługę języka/zestawu kodów
display_pc_char	dispc	S1	wyświetl znak PC
end_bit_image_region	endbi	Yy	zakończ region obrazu bitowego
enter_pc_charset_mode	smpch	S2	wejdź w tryb wyświetlania PC
enter_scancode_mode	smsc	S4	wejdź w tryb scancode PC
exit_pc_charset_mode	rmpch	S3	zakończ tryb wyświetlania znaków PC
exit_scancode_mode	rmsc	S5	zakończ tryb scancode PC
get_mouse	getm	Gm	curses powinny odbierać zdarzenia myszy
key_mouse	kmous	Km	pojawiło się zdarzenie myszy
mouse_info	minfo	Mi	informacja o statusie myszy
pc_term_options	pctrm	S6	opcje terminala PC
pkey_plab	pfxl	xl	zaprogramuj klawisz funkcyjny #1 na wpisywanie łańcucha #2 i pokazywanie łańcucha #3.
req_mouse_pos	reqmp	RQ	zażądaj pozycji myszy
scancode_escape	scesc	S7	escape dla emulacji scancode
set0_des_seq	s0ds	s0	przesuń do zestawu kodów 0 (zestaw EUC 0, ASCII)
set1_des_seq	s1ds	s1	przesuń do zestawu kodów 1
set2_des_seq	s2ds	s2	przesuń do zestawu kodów 2
set3_des_seq	s3ds	s3	przesuń do zestawu kodów 3
set_a_background	setab	AB	ustaw kolor tła przy użyciu sekwencji specjalnej ANSI
set_a_foreground	setaf	AF	ustaw kolor pierwszego planu przy użyciu sekwencji specjalnej ANSI
set_color_band	setcolor	Yz	Change to ribbon color #1 (?)
set_lr_margin	smglr	ML	ustaw lewy i prawy margines na #1, #2
set_page_length	slines	YZ	ustaw rozmiar strony na #1 linii
set_tb_margin	smgtb	MT	ustawia górny i dolny margines na #1, #2

Standard XSI curses dodał te oto. Pochodzą one z niektórych po-4.1 wersji curses z Systemu V, np. Solaris 2.5 i IRIX 6.x. Nazwy termcapu ncurses zostały dla nich wynalezione; według standardu XSI nie mają one nazw termcap. Jeśli twoje skompilowane wpisy terminfo ich używają, mogą one nie być binarnie kompatybilne z wpisami System V po SVr4.1; Strzeż się!

Zmienna	Nazwa-	Kod	Opis
łańcuchowa	właść.	Tcap
enter_horizontal_hl_mode	ehhlm	Xh	wejdź w tryb poprzecznego podświetlenia
enter_left_hl_mode	elhlm	Xl	wejdź w tryb lewego podświetlenia
enter_low_hl_mode	elohlm	Xo	wejdź w tryb niskiego podświetlenia
enter_right_hl_mode	erhlm	Xr	wejdź w tryb prawego podświetlenia
enter_top_hl_mode	ethlm	Xt	wejdź w tryb górnego podświetlenia
enter_vertical_hl_mode	evhlm	Xv	wejdź w tryb podświetlenia pionowego
set_a_attributes	sgr1	sA	zdefiniuj drugi zestaw atrybutów wideo #1-#6
set_pglen_inch	slength	sL	YI ustaw długość strony na #1 setnej cala

Przykładowy wpis

Następujący opis, przeznaczony dla terminala ANSI jest reprezentatywną próbką opisu wyglądu nowoczesnych terminali.

ansi|ansi/pc-term compatible with color,
        mc5i,
        colors#8, ncv#3, pairs#64,
        cub=\E[%p1%dD, cud=\E[%p1%dB, cuf=\E[%p1%dC,
        cuu=\E[%p1%dA, dch=\E[%p1%dP, dl=\E[%p1%dM,
        ech=\E[%p1%dX, el1=\E[1K, hpa=\E[%p1%dG, ht=\E[I,
        ich=\E[%p1%d@, il=\E[%p1%dL, indn=\E[%p1%dS, .indn=\E[%p1%dT,
        kbs=^H, kcbt=\E[Z, kcub1=\E[D, kcud1=\E[B,
        kcuf1=\E[C, kcuu1=\E[A, kf1=\E[M, kf10=\E[V,
        kf11=\E[W, kf12=\E[X, kf2=\E[N, kf3=\E[O, kf4=\E[P,
        kf5=\E[Q, kf6=\E[R, kf7=\E[S, kf8=\E[T, kf9=\E[U,
        kich1=\E[L, mc4=\E[4i, mc5=\E[5i, nel=\r\E[S,
        op=\E[37;40m, rep=%p1%c\E[%p2%{1}%-%db,
        rin=\E[%p1%dT, s0ds=\E(B, s1ds=\E)B, s2ds=\E*B,
        s3ds=\E+B, setab=\E[4%p1%dm, setaf=\E[3%p1%dm,
        setb=\E[4%?%p1%{1}%=%t4%e%p1%{3}%=%t6%e%p1%{4}%=%t1%e%p1%{6}%=%t3%e%p1%d%;m,
        setf=\E[3%?%p1%{1}%=%t4%e%p1%{3}%=%t6%e%p1%{4}%=%t1%e%p1%{6}%=%t3%e%p1%d%;m,
        sgr=\E[0;10%?%p1%t;7%;%?%p2%t;4%;%?%p3%t;7%;%?%p4%t;5%;%?%p6%t;1%;%?%p7%t;8%;%?%p8%t;11%;%?%p9%t;12%;m,
        sgr0=\E[0;10m, tbc=\E[2g, u6=\E[%d;%dR, u7=\E[6n,
        u8=\E[?%[;0123456789]c, u9=\E[c, vpa=\E[%p1%dd,

Wpisy mogą się ciągnąć na wiele linii dzięki poprzedzaniu kolejnych linii białymi spacjami (poza pierwszą linią). Komentarze można załączać w poszczególnych liniach przy użyciu ``#''. Właściwości w terminfo występują jako trzy typy: Właściwości logiczne, okreslające czy terminal ma jakąś właściwość; właściwości numeryczne, określające rozmiar terminala, opóźnień; właściwości łańcuchowe, określające sekwencje używane do dokonywania określonych operacji terminalowych.

Typy właściwości

Wszystkie właściwości mają nazwy. Na przykład fakt, że terminale ANSI mają automatyczne marginesy (tj. automatyczny return i lf po osiągnięciu końca linii) jest określany właściwością am. Z tej przyczyny opis ansi zawiera am. Właściwości numeryczne mają doklejony znak `#' i wartość dodatnią. Tak więc cols, określające liczbę kolumn terminala, w przypadku ansi ma `80'. Wartości właściwości numerycznych można podawać dziesiętnie, ósemkowo lub szesnastkowo, uzywając konwencji z języka C (np. 255, 0377, 0xff i 0xFF).

Właściwości napisowe, takie jak el (sekwencja czyszczenia do końca linii) są podawane w kodzie dwuznakowym--najpierw jest `=', potem łańcuch, kończącyc się znakiem `,'.

Dla łatwego kodowania znaków udostępnione są we właściwościach o wartościach łańcuchowych sekwencje specjalne. \E i \e odnoszą się do znaku ESCAPE, ^x odnosi się do control-x, a sekwencje \n \l \r \t \b \f \s odpowiadają nowej linii, line-feed, powrotowi karetki, tabulacji, kasownikowi (backspace), form-feed, i spacji. Inne sekwencje specjalne to m.in. \^ dla ^, \\ dla \, \, dla przecinka, \: dla :, i \0 for zera (null). (\0 daje \200, co nie kończy łańcucha, lecz zachowuje się jak znak null na większości terminali o ile podane jest CS7. Zobacz stty(1).) Znaki mogą być też podawane jako trzy cyfry ósemkowe po \.

We właściwości łańcuchowej może występować opóźnienie, wyrażone w milisekundach. Jest ono ujmowane w nawiasy $<..>, np. el=\EK$<5>. Znaki wypełnienia, zapewniające opóźnienie produkuje tputs. Opóźnienie musi być liczbą o maksymalnie jednym miejscu precyzji dziesiętnej; może zawierać przyrostki `*', `/' lub obydwa. `*' znaczy, że wymagane wypełnienie jest proporcjonalne do liczby linii, których dotyczy operacja, a podany rozmiar wymagany jest na każdą "dotkniętą jednostkę". (w przypadku wstawiania znaku, współczynnik jest wciąż liczbą dotkniętych linii.) Zazwyczaj wypełnianie jest zalecane jeśli urządzenie ma właściwość xon; jest ono [wtedy] używane do obliczania kosztów, lecz nie wywołuje opóźnień. Znak `/' wskazuje, że wypełnianie jest obowiązkowe i wymusza opóźnienie danej liczby milisekund, nawet na urządzeniach, w których obecne jest xon, określające sterowanie przepływu.

[Wypełnianie jest używane na starych, wolnych terminalach bez sterowania przepływem. Istnieje dlatego, że gdy nie ma sterowania, bufory wejściowe urządzenia mogą się przepełnić i pewne znaki mogą się zgubić. Wypełnienie takiego niepewnego okresu nieznaczącymi znakami wypełnienia zapewnia, że istotne informacje nie zostaną utracone--utracone zostaną jedynie ignorowane znaki wypełnienia. (przyp. tłum.)]

Czasem pewne właściwości muszą być wykomentowane. Aby to zrobić, wystarczy przed nazwą umieścić kropkę. Na przykład zrobiono tak w drugim ind z powyższego przykładu.

Pobieranie skompilowanych opisów

Jeśli ustawiona jest zmienna środowiskowa TERMINFO, to jest ona używana jako ścieżka do katalogu, zawierającego skompilowany opis tego, nad czym pracujesz. Przeszukiwany jest tylko ten katalog.

W przeciwnym przypadku, wersja ncurses czytnika terminfo będzie szukać skompilowanego opisu w katalogu $HOME/.terminfo. Jeśli nic tam nie będzie, dalsze poszukiwania polecą według zmiennej środowiskowej TERMINFO_DIRS (zawierającej rozdzieloną dwukropkami listę katalogów) (pusty wpis jest rozumiany jako komenda szukania /usr/share/terminfo). Jeśli i tu nic nie zostanie znalezione, pobieranie kończy się niepowodzeniem.

Jeśli nie ustawiono ani TERMINFO, ani TERMINFO_DIRS, szukanie odbędzie się w systemowym katalogu terminfo, /usr/share/terminfo.

(Pod curses z Systemu V nie są obsługiwane pliki $HOME/.terminfo ani zmienna TERMINFO_DIRS.)

Przygotowywanie opisów

Wyjaśnimy teraz jak przygotowywać opisy terminali. Najefektywniejszym sposobem jest wykorzystanie podobnego terminala z terminfo i budowanie opisu stopniowo, wykorzystując częściowe opisy z użyciem vi lub innego zorientowanego ekranowo programu, sprawdzając je w ten sposób. Miej świadomość, że nietypowy terminal może wykazywać ubytki w stosunku do opisującego go pliku terminfo lub, że kod testującego programu jest nieprawidłowy.

Aby ustawić prawidłowo wypełnianie (padding) dla wstawiania linii (jeśli producent terminala tego nie udokumentował), można wykonać test: edytuj duży plik przy 9600 bodów, następnie skasuj ok. 16 linii ze środka ekranu, potem naciśnij kilka razy szybko `u'. Jeśli terminal się zaśmieci, wymagane jest większe wypełnianie. Podobny test można zrobić do wstawiania znaku.

Podstawowe właściwości

Liczba kolumn terminala jest określana właściwością numeryczną cols. Jeśli terminal jest CRT, to liczba linii ekranu jest podawana we właściwości lines. Jeśli terminal zawija linie po dojściu do prawego marignesu, to powinien posiadać właściwość am. Jeśli terminal może czyścić swój ekran, pozostawiając kursor w pozycji domowej, to powinno to być określone przez właściwość łańcuchową clear. Jeśli terminal wykonuje nadstukiwanie (a nie czyści pozycji nadstukiwanej), to powinien posiadać właściwość os. Jeśli terminal jest terminalem drukującym, bez jednostki soft copy, to powinien mieć zarówno hc jak i os. (os dotyczy terminali z zakresem przechowywania, jak w serii TEKTRONIX 4010 ale także czy w terminalach hardcopy i APL.) Jeśli istnieje kod, przenoszący kursor do lewego krańca bieżącego wiersza, to powinien być on podany jako cr. (Zwykle jest to powrót karetki, control M.) Jeśli istnieje kod dzwonka (bell, beep, itp.), to powinien być on podany jako bel.

Jeśli istnieje kod, przesuwający kursor o jedną pozycję w lewo (jak backspace), to właściwość ta powinna być podana jako cub1. Podobnie, kod przesuwający w prawo, górę i dół powinien być podany jako cuf1, cuu1, i cud1. Te lokalne ruchy kursora nie powinny zmieniać tekstu, który mijają, np. normalnie nie używa się `cuf1= ', gdyż spacja skasowała by znak.

Ważnym spostrzeżeniem w tym momencie jest fakt, że lokalne ruchy kursora, zakodowane w terminfo nie są zdefiniowane w lewych i górnych krańcach terminala CRT. Programy nie powinny więc używać backspace na lewym krańcu, chyba że podane jest bw. Podobnie, nie powinny próbować iść w górę z pierwszej linii. Aby przewinąć tekst do góry, program powinien przejść do dolnego, lewego narożnika ekranu i wysłać łańcuch ind (index).

Aby przewinąć tekst w dół, program idzie do lewego górnego narożnika i wysyła łańcuch ri (reverse index). Łańcuchy ind i ri nie są zdefiniowane w przypadku przebywania w nieodpowiednich miejscach ekranu.

Wersjami parametryzowanymi sekwencji przewijających są indn i rin, które mają taką samą semantykę jak ind i ri, lecz dodatkowo pobierają parametr i przewijają tyle właśnie linii. Są one również niezdefiniowane w nieodpowiednich obszarach ekranu.

Właściwość am mówi czy kursor trzyma się prawego krańca ekranu po wysłaniu tekstu, lecz niekoniecznie tyczy się cuf1 z ostatniej kolumny. Jedyny ruch lokalny, który jest zdefiniowany z lewego krańca przy podaniu bw to cub1, który przejdzie do prawego krańca poprzedniego wiersza. Jeśli bw nie jest podane, efekt jest niezdefiniowany. Jest to przydatne np. do rysowania ramki wokół krańców ekranu. Jeśli terminal ma przełączaną właściwość automatycznych marginesów, to plik terminfo zwykle przyjmuje, że jest ona włączona, tj. am. Jeśli terminal ma polecenie, które przechodzi do pierwszej kolumny następnej linii, to komenda ta może być podana jako nel (nowa linia). Nie ma znaczenia czy polecenie to czyści resztę bieżącej linii, więc jeśli terminal nie posiada cr i lf to może wciąż uda się złożyć z czegoś działający nel.

Właściwości te wystarczają do opisania terminala hard-copy i ``glass-tty''. W konsekwencji, model teletype 33 jest opisany jako

        33|tty33|tty|model 33 teletype,
        bel=^G, cols#72, cr=^M, cud1=^J, hc, ind=^J, os,
a Lear Siegler ADM-3 jako
        adm3|3|lsi adm3,
        am, bel=^G, clear=^Z, cols#80, cr=^M, cub1=^H, cud1=^J,
        ind=^J, lines#24,

Łańcuchy parametryzowane

Adresowanie kursora i inne łańcychy wymagające parametrów terminala są opisaywane przez właściwość parametryzowanego łańcucha, w której występują sekwencje specjalne typu printf(3S), jak %x. Na przykład aby adresować kursor, podana jest właściwość cup, używająca dwóch parametrów: wiersza i kolumny adresowania. (wiersze i kolumny sa numerowane od zera i odnoszą się do fizycznego ekranu, widzianego przez użytkownika, a nie do niewidzialnego obszaru pamięci.) Jeśli terminal posiada związane z pamięcią adresowanie kursora, to może to być wskazywane przez mrcup.

Mechanizm parametrów używa stosu i specjalnych kodów % do jego obsługi. Zazwyczaj sekwencja powoduje wepchnięcie jednego z parametrów na stos, a następnie jego wydrukowanie w pewnym formacie. Często wymagane są bardziej złożone operacje.

Kodowania % mają następujące znaczenia:

     %%        daje `%'
     %[[:]flagi][szerokość[.precyzja]][doxXs]
               podobnie jak w printf, flagi to [-+#] i spacja
     %c        drukowanie pop() daje %c
     %p[1-9]   wepchnij i'ty parm
     %P[a-z]   ustaw zmienną dynamiczną [a-z] na pop()
     %g[a-z]   pobierz dynamiczną zmienną [a-z] i wepchnij ją
     %P[A-Z]   ustaw zmienną statyczną [a-z] na pop()
     %g[A-Z]   pobierz zmienną statyczną [a-z] i wepchnij ją
     %'c'      stała znakowa c
     %{nn}     stała całkowita nn
     %l        wepchnij strlen(pop)
     %+ %- %* %/ %m
                arytmetyka (%m to mod): push(pop() op pop())
     %& %| %^  operacje bitowe: push(pop() op pop())
     %= %> %<  operacje logiczne: push(pop() op pop())
     %A, %O    operacje logiczne and i or (dla warunków)
     %! %~     jednoargumentowe operacje push(op pop())
     %i        dodaj 1 do pierwszych dwóch parm (terminale ANSI)
     %? expr %t częśćthen %e częśćelse %;
               if-then-else, %e częśćelse jest opcjonalna.
               Dopuszalne są else-if a'la Algol 68:
               %? c1 %t b1 %e c2 %t b2 %e c3 %t b3 %e c4 %t b4 %e %;
               ci są warunkami, bi są ciałami.

Operacje binarne są w postaci postfiksowej, z operandami w typowej kolejności. Znaczy to, że aby uzyskać x-5, można użyć "%gx%{5}%-". Zmienne %P i %g są stałe podczas analizy łańcucha specjalnego.

Rozważ GP2645, w którym aby dostać się do 3 wiersza i 12 kolumny należało wysłać \E&a12c03Y, wypełnionego na 6 milisekund. Zauważ, że kolejność wierszy i kolumn jest tu w inwersji i że są one drukowane jako dwie cyfry. W efekcie jego właściwość cup to ``cup=6\E&%p2%2dc%p1%2dY''.

Microterm ACT-IV wymaga poprzedzenia bieżącego wiersza i kolumny znakiem ^T i zakodowania wiersza i kolumny binarnie, ``cup=^T%p1%c%p2%c''. Terminale, używające ``%c'' muszą być w stanie cofnąć (backskpace) kursor (cub1) i przesuwać go o jedną linię w górę na ekranie (cuu1). Jest to konieczne, gdyż nie zawsze bezpiecznie jest transmitować \n, ^D i \r, ponieważ system może je zmienić lub pominąć. (funkcje biblioteczne, obsługujące terminfo ustawiają tryby tty tak, aby tabulacje nigdy nie były rozwijane, więc \t może wysyłać bez obaw. Jest to sprawa pierwszej wagi dla Ann Arbor 4080.)

Ostatnim przykładem jest LSI ADM-3a, który używa offsetów wiersza i kolumny ze spacją, ``cup=\E=%p1%' '%+%c%p2%' '%+%c''. Po wysłaniu `\E=', pierwszy parametr jest wpychany na stos, wpychana jest wartość ASCII dla spacji (32), są one następnie dodawane (wpychanie na stos ich sumy i zamiana dwóch poprzednich wartości) i produkowane jako znak. Następnie to samo jest wykonywane dla drugiego parametru. Możliwe są również bardziej złożone działania arytmetyczne na stosie.

Ruchy kursora

Jeśli terminal posiada szybki sposób na zerowanie pozycji kursora (na lewy górny narożnik ekranu), to może to być podane jako home; podobnie, szybkim sposobem dostania się do dolnego lewego narożnika jest ll; może to wykonywać przejście w górę z pomocą cuu1 z pozycji zerowej, lecz program samodzielnie nie powinien tego robić (chyba że ll tak robi), gdyż aplikacja nie może nic zakładać o rezultacie przejścia w górę z pozycji zerowej. Zauważ, że zerowanie pozycji jest równoważne adresowaniu na (0,0): na lewy górny narożnik ekranu, a nie pamięci. (Z tej przyczyny sekwencja \EH terminali HP nie może być używana jako home.)

Jeśli terminal posiada bezwzględne (absolute) adresowanie wierszy lub kolumn, to może to być podane jako pojedyncze właściwości parametryczne, hpa (bezwzględna pozycja pozioma) i vpa (bezwzględna pozycja pionowa). Czasami są one krótsze niż bardziej ogólne sekwencje dwuparametrowe (np. dla hp2645) i mogą być używane chętniej niż cup. Jeśli istnieją sparametryzowane ruchy lokalne (np. przesuń n spacji w prawo), to mogą być one podane jako cud, cub, cuf i cuu z pojedynczym parametrem, określającym ilość spacji przesunięcia. Sekwencje te są przydatne jeśli terminal nie ma cup, tak jak np. TEKTRONIX 4025.

Jeśli terminal podczas przcy z programem, używającym właściwości musi być w specjalnym trybie działania, to kody wchodzenia i wychodzenia z tego trybu mogą być podane jako smcup i rmcup. Przyszło to m.in. z terminali takich jak Concept, który miał więcej niż jedną stronę pamięci. Jeśli terminal ma tylko związane z pamięcią adresowanie kursora (a nie związane z ekranem) to jednoekranowe okno musi być poprawione w celu wymuszenia poprawnego działania adresowania kursora. Jest to używane również dla TEKTRONIX 4025, gdzie smcup ustawia znak komendy na ten, używany przez terminfo. Jeśli sekwencja smcup nie odtworzy ekranu po wysłaniu sekwencji rmcup (do stanu sprzed wysłania rmcup), podaj nrrmc.

Czyszczenie obszarów

Jeśli terminal może czyścić ekran od bieżącej pozycji do końca linii, pozostawiając kursor na swoim miejscu, to powinno to być określone jako el. Jeśli terminal może czyścić ekran od końca linii, do bieżącej pozycji, pozostawiając kursor na miejscu, to powinno to być określone jako el1. Jeśli terminal może czyścić ekran od bieżącej pozycji do końca wyświetlacza, to powinno to być określane jako ed. Ed jest zdefiniowane jedynie dla pierwszej kolumny linii. (Może więc być symulowane przez żądanie kasowania wielkiej liczby linii jeśli prawidziwe ed nie jest dostępne.)

Wstawianie/kasowanie linii i ruchy pionowe

Jeśli terminal może otworzyć nową pustą linię przed linią, w której znajduje się kursor, to powinno to być okreslone jako il1; jest to obsługiwane tylko z pierwszej pozycji w linii. Kursor musi potem pojawić się na nowej, pustej linii. Jeśli terminal może kasować linię, na której znajduje się kursor, to powinno to być określone przez dl1; może to być obsługiwane tylko z pierwszej pozycji na kasowanej linii. Wersje il1 i dl1, które mogą pobierać parametr, określający ile linii skasować lub wstawić, mogą być podawane jako il i dl.

Jeśli terminal ma ustawialny region przewijania (jak vt100), to komenda ustawiająca to może być opisana z pomocą właściwości csr, pobierającej dwa parametry: górną i dolną linię regionu przewijania. Pozycja kursora jest po użyciu tej komendy niestety niezdefiniowana.

Efekt wstawienia lub skasowania linii można osiągnąć z użyciem csr na odpowiednio wybranym regionie; komendy sc i rc (zachowania i odtworzenia kursora) mogą być wówczas przydatne do zapewnienia, że zestawiony łańcuch nie przesunie kursora. (Zauważ, że biblioteka ncurses(3X) dokonuje takiej syntezy automatycznie, więc nie musisz komponować łańcuchów wstawienia/skasowania z użyciem csr).

Innym sposobem tworzenia wstawiania i kasowania może być użycie kombinacji właściwości index i memory-lock, obecnych na niektórych terminalach (takich, jak HP-700/90, które jednak posiadają również insert/delete).

Wstawianie linii na górze lub u dołu ekranu może być dokonywane również z użyciem ri lub ind, co często może się okazać szybsze nawet od istniejących właściwości.

Wartość logiczna non_dest_scroll_region powinna być ustawiona jeśli każde okno przewijające jest efektywnie widokiem na obraz o rozmiarze ekranu. Aby przetestować istnienie tej właściwości, utwórz w środku ekranu region przewijania, napisz coś na dolnej linii, przesuń kursor na początek regionu i wykonaj ri, a następnie dl1 lub ind. Jeśli dane przewijane z dołu regionu ri pojawią się ponownie, to przewijanie nie jest destruktywne. Curses z Systemu V i XSI oczekują, że ind, ri, indn i rin symulują przewijanie destruktywne; ich dokumentacja ostrzega by nie definiować csr, chyba że jest to prawda. Ta implementacja curses jest bardziej liberalna i dokona jawnego kasowania po przewinięciu, jeśli zdefiniowane jest ndstr.

Jeśli terminal potrafi definiować okno jako część pamięci, która współpracuje ze wszystkimi komendami, to powinno być to określone przez parametryzowany łańcuch wind. Cztery parametry to kolejno: początkowe i końcowe linie pamięci, początkowe oraz kończące kolumny pamięci.

Jeśli terminal potrafi zachowywać pamięć wyświetlacza powyżej, to podana powinna być właściwość da; jeśli zachowana może być pamięć wyświetlacza poniżej, to podana powinna być właściwość db. Wskazują one, że kasowanie linii lub przewijanie może spowodować pojawienie się niezerowych linii z dołu i że przewijanie w tył z pomocą ri może przynieść niezerowe linie z góry.

Wstawianie/kasowanie znaku

Istnieją dwa podstawowe rodzaje inteligentnych terminali, jeśli brać pod uwagę obsługę wstawiania/kasowania znaków opisywaną w terminfo. Najpopularniejsze operacje wstawiania/kasowania znaków tyczą tylko znaków w bieżącej linii i sztywno przesuwają znaki w kierunku jej końca. Inne terminale, takie jak Concept 100 i Perkin Elmer Owl rozróżniają spacje wstukane i niewstukane, przesuwając przy wstawianiu/kasowaniu aż do najbliższej niewstukanej spacji, która jest następnie albo kasowana, albo rozwijana na dwie niewstukane spacje. Rodzaj terminala można określić przez wyczyszczenie ekranu i następnie wpisanie tekstu, rozdzielonego ruchami kursora. Wstukaj przy użyciu ruchów kursora (nie spacji) ``abc    def''. Następnie ustaw kursor przed ``abc'' i włącz terminal w tryb wstawiania. Jeśli wpisywanie znaków powoduje, że reszta linii sztywno przesuwa się w prawo, to terminal nie rozróżnia spacji wstukanych od niewstukancyh. Jeśli ``abc'' przesunie się do ``def'' które następnie zacznie się posuwać wraz z nim aż do końca linii, to masz drugi rodzaj terminala. W tym wypadku powinieneś podać właściwość in, która oznacza ``insert null''. Chociaż są to logicznie dwa oddzielne atrybuty (jednoliniowy vs. wieloliniowy tryb wstawiania i specjalne traktowanie niewstukanych spacji), nie znaleźliśmy terminala, którego tryb wstawiania nie mógłby zostać opisany pojedynczym atrybutem.

Terminfo może opisywać zarówno terminale posiadające tryb wstawiania, jak i terminale, które wysyłają prostą sekwencję do otwierania pustej pozycji w bieżącej linii. Jako smir podaje się sekwencję wchodzenia w tryb wstawiania. Jako rmir podaje się sekwencje do wychodzenia z trybu wstawiania. Jako ich1 podaje się sekwencję, którą należy wysłać tuż przed wysłaniem wstawianego znaku. Większość terminali z prawdziwym trybem wstawiania nie daje ich1; terminale, które wysyłają sekwencje do otwierania pozycji ekranu podają ją.

Jeśli twój terminal posiada obydwie te właściwości, to zwykle wybierany jest tryb wstawiania. Technicznie, nie powinieneś podawać obydwu, chyba że terminal wymaga ich łącznego działania. Niektóre nie-curses-owe aplikacje mogą się pogubić jeśli podane są obydwie; symptomem są podwojone znaki we wstawianiu używającym odświeżania. Wymaganie to jest obecnie rzadkie; większość sekwencji ich nie wymaga poprzedzającego smir, a większość trybów wstawiania smir nie wymaga ich1 przed każdym znakiem. Dlatego curses zakłada, że tak właśnie jest i używa albo rmir/smir albo ich/ich1 (ale nie obydwu). Jeśli musisz napisać opis dla ncurses, dla terminala, wymagającego obydwu tych działań, załącz sekwencje rmir/smir w ich1.

Jeśli po wstawieniu wymagane jest dopełnienie, podaj je jako liczbę milisekund w ip (opcja łańcuchowa). Wszelkie inne sekwencje, które wymagają wysłania po wstawieniu pojedynczego znaku również mogą być podane w ip. Jeśli twój terminal wymaga zarówno umieszczenia w `trybie wstawiania' jak i specjalnego kodu do poprzedzania każdego wstawianego znaku, to podane mogą być smir/rmir oraz ich1 i obydwie sekwencje zostaną użyte. Właściwość ich z jednym parametrem powtarza rezultat ich1 n-krotnie.

Jeśli między znakami wpisywanymi nie w trybie wstawiania wymagane jest wypełnianie, podaj je jako liczbę milisekund wypełniania w rmp(???).

Czasami konieczne jest przesunięcie się w trybie wstawiania, aby usunąć znaki z tej samej linii (np. jeśli za pozycją wstawiania znajduje się tabulacja). Jeśli twój terminal zezwala na ruchy podczas przebywania w trybie wstawiania, to powinien mieć właściwość mir, przyspieszającą w tym przypadku wstawianie. Pominięcie mir ma wpływ jedynie na szybkość. Niektóre terminale (np. Datamedia) nie mogą mieć mir, gdyż ich tryb wstawiania działa tak, że na to nie pozwala.

Do kasowania pojedynczego znaku można podać dch1, albo dch do kasowania z parametrem n, który mówi, by skasować n znaków, lub sekwencje wchodzenia (smdc) i wychodzenia (rmdc) z trybu kasowania (dowolny tryb, którego terminal wymaga dla zadziałania dch1).

Komenda do kasowania n znaków (równoważna wypuszczeniu n spacji bez przesuwania kursora) może być określona jako ech z jednym parametrem.

Podświetlanie, podkreślanie i wizualne dzwonki

Jeśli twój terminal ma jeden lub więcej rodzajów atrybutów wyświetlania, to mogą one być reprezentowane na wiele różnych sposobów. Jedną z postaci wyświetlacza powinieneś określić jako tryb wyróżniony (standout), reprezentujący dobry, kontrastowy, łatwy do odczytu format podświetlania komunikatów o błędach i innych rzeczy wymagających zwrócenia uwagi. (Jeśli masz wybór, to dobrym pomysłem jest inwersja kolorów plus średnie rozjaśnienie, lub też sama inwersja.) Sekwencje, przeznaczone do wchodzenia i wychodzenia z trybu wyróżnionego są podawane jako smso i rmso. Jeśli kod zmiany na tryb wyróżniony pozostawia na ekranie jedną lub dwie spacje (jak w TVI 912 i Teleray 1061), to należy podać xmc, określające ile spacji jest pozostawianych.

Kody rozpoczynania podkreślenia i jego kończenia mogą być podawane jako smul i rmul. Jeśli terminal posiada kod podkreślania bieżącego znaku i przesuwania kursora o jedną pozycję w prawo (jak w Microterm Mime), to może to być podane jako uc.

Inne właściwości wchodzenia w różne tryby podświetlenia to blink (migotanie) bold (wytłuszczenie, lub rozjaśnienie) dim (średnia-jasność) invis (tekst niewidzialny, lub `spacjowanie') prot (chronione) rev (inwersja kolorów) sgr0 (wyłącz wszystkie tryby atrybutów) smacs (wejdź w tryb alternatywnego zestawu znaków) i rmacs (wyjdź z trybu alternatywnego zestawu znaków). Włączenie dowolnego z tych trybów w pojedynkę może lub może nie wyłączyć innych trybów.

Jeśli istnieje sekwencja do ustawiania kombinacji trybów, to powinna być podana jako sgr (ustaw atrybuty), i pobierać 9 parametrów. Każdy z parametrów może być zerowy lub niezerowy, wskazując tak czy odpowieni atrybut jest włączony czy nie. 9 parametrów to kolejno: wyróżnienie, podkreślenie, inwersja, migotanie, średnia-jasność, wytłuszczenie, spacjowanie, chornienie, alternatywny zestaw znaków. Nie wszystkie tryby muszą być wspierane przez sgr, powinny być natomiast te, dla których istnieją oddzielne komendy atrybutów.

Na przykład DEC vt220 wspiera większość trybów:

parametr tparm	atrybut	sekwencja specjalna
brak	brak	\E[0m
p1	wyróżniony	\E[0;1;7m
p2	podkreślony	\E[0;4m
p3	inwersja	\E[0;7m
p4	migotanie	\E[0;5m
p5	średnia-jasność	niedostępne
p6	wytłuszczenie	\E[0;1m
p7	niewidzialność	\E[0;8m
p8	chroń	nieużywane
p9	altznaki	^O (off) ^N (on)

Każdą sekwencję specjalną rozpoczynamy od wyłączenia wszelkich istniejących trybów, gdyż nie ma prostego sposobu na określenie czy są aktywne. Tryb wyróżnienia jest zestawiany jako kombinacja inwersji i wytłuszczenia. Terminal vt220 ma tryb ochronny, lecz nie jest on wykorzystywany w sgr, gdyż chroni również znaki ekranu przed kasowaniami stacji. Tryb alternatywnego zestawu znaków jest też inny; różni się tym, że jest albo ^O, albo ^N, zależnie czy jest wyłączony czy włączony. Jeśli wszystkie tryby są włączone, to wynikową sekwencją jest \E[0;1;4;5;7;8m^N.

Niektóre sekwencje są wspólne dla różnych trybów. Na przykład ;7 jest produkowane dla prawdziwych p1 lub p3, tj. jeśli włączony jest tryb standout lub inwersji.

Spisanie powyższych sekwencji wraz z ich zależnościami daje

sekwencja	kiedy wypuścić	translacja terminfo
\E[0	zawsze	\E[0
;1	gdy p1 lub p6	%?%p1%p6%|%t;1%;
;4	gdy p2	%?%p2%|%t;4%;
;5	gdy p4	%?%p4%|%t;5%;
;7	gdy p1 lub p3	%?%p1%p3%|%t;7%;
;8	gdy p7	%?%p7%|%t;8%;
m	zawsze	m
^N lub ^O	gdy p9 ^N, inaczej ^O	%?%p9%t^N%e^O%;

Wstawienie tego wszystkiego do sekwencji sgr daje:

    sgr=\E[0%?%p1%p6%|%t;1%;%?%p2%t;4%;%?%p1%p3%|%t;7%;
        %?%p4%t;5%;%?%p7%t;8%;m%?%p9%t\016%e\017%;,

Pamiętaj, że jeśli podajesz sgr, to musisz też podać sgr0.

Terminale z ``magic cookie'' (magiczne ciasteczko) (xmc) wystawiają specjalne ``ciasteczka'' gdy odbierają sekwencje ustawiania trybu, które w zasadzie wpływają na algorytm wyświetlania, a nie na dodatkowe bity dla każdego znaku. Niektóre terminale, jak HP 2621 automatycznie wychodzą z trybu wyróżnionego gdy kursor przechodzi do nowej linii, lub gdy jest przeadresowany. Programy używające trybu wyróżnionego powinny z niego wychodzić przed przesunięciem kursora lub wysłaniem znaku nowej linii. Zwolnione mogą być z tego jedynie przy obecności właściwości msgr, zapewniającej, że przemieszczanie się w trybie wyróżnionym jest bezpieczne.

Jeśli terminal posiada mechanizm zapalania ekranu dla sygnalizacji błędu (zamiennik dzwonka), to może to być podane jako flash. Nie może to przemieszczać kursora.

Jeśli kursor może być bardziej widoczny niż zwykle, to podaj tą sekwencję jako cvvis. Jeśli istnieje sposób na uniewidzialnienie kursora, to podaj to jako właściwość civis. Właściwość cnorm powinna dawać możliwość powrotu do normalnego kursora.

Jeśli twój terminal potrafi poprawnie generować podkreślone znaki (bez specjalnych kodów), to jeśli [nawet] nie wykonuje nadstukiwania, powinieneś nałożyć na niego właściwość ul. Jeśli nadstukiwanie pozostawia widzialnym znak `pod spodem', to należy podać właściwość os. Jeśli nadstukiwania są kasowalne spacją, to powinno to być wskazane właściwością eo.

Keypad i klawisze funkcyjne

Jeśli terminal posiada keypad, który przesyła kody przy naciskaniu klawiszy, to można podać te informacje. Zauważ, że nie można obsługiwać terminali gdzie keypad działa tylko lokalnie (tyczy się to np. części klawiszy HP 2621). Jeśli keypad można ustawić na przesyłanie, lub nieprzesyłanie, to należy podać te kody jako smkx i rmkx. W przeciwnym wypadku zakłada się, że keypad zawsze przesyła kody. Kody przesyłane przez strzałki w lewo, prawo, górę, dół oraz klawisz home mogą być podawane jako kcub1, kcuf1, kcuu1, kcud1, i khome. Jeśli dostępne są klawisze funkcyjne, takie jak f0, f1, ..., f10, to ich kody mogą być podane jako kf0, kf1, ..., kf10. Jeśli klawisze te mają inne etykiety niż domyślne f0 do f10, to można je podać jako lf0, lf1, ...,fl10. Można również podać kody wysyłane przez inne klawisze specjalne: kll (home down), kbs (backspace), ktbc (czyść wszystkie tabulacje), kctab (czyść tabulator w tej kolumnie), kclr (klawisz czyszczenia ekranu klub wymazywania), kdch1 (klawisz kasowania (delete)), kdl1 (kasowanie linii), krmir (wyjście z trybu wstawiania), kel (czyszczenie do końca linii), ked (czyszczenie do końca ekranu), kich1 (wstaw znak, lub wejdź w tryb wstawiania), kil1 (wstaw linię), knp (następna strona (next page)), kpp (poprzednia strona (previous page)), kind (przewijaj w przód), kri (przewijaj w tył), khts (ustaw w tej kolumnie tabulator). Dodatkowo, jeśli keypad posiada tablicę 3x3 klawiszy, zawierającą 4 klawisze strzałek, to pozostałe pięć klawiszy można określić jako ka1, ka3, kb2, kc1 oraz kc3. Klawisze te są przydatne gdy potrzebne są efekty kierunkowego padu 3x3.

Łańcuchy programowania klawiszy funkcyjnych mogą być podawane jako pfkey, pfloc oraz pfx. Łańcuch do programowania etykiet ekranowych powinien być podawany jako pln. Każdy z tych łańcuchów pobiera dwa parametry: numer kalwisza funcyjnego do programowania (0 do 10) oraz łańcuch, na który go zaprogramować. Numery klawiszy funkcyjnych przekraczające ten zakres mogą programować niezdefiniowane klawisze, w sposób zależny od terminala. Różnica między właściwościami polega na tym, że pfkey powoduje iż naciśnięcie klawisza jest równoważne wklepaniu przez użytkownika danego łańcucha; pfloc powoduje, że łańcuch jest wykonywany przez terminal lokalnie; pfx powoduje, że łańcuch jest przesyłany do komputera.

Właściwości nlab, lw i lh definiują liczbę programowalnych etykiet ekranowych wraz z ich szerokością i wysokością. Jeśli istnieją komendy do wyłączania etykiet, to powinny być podane w smln i rmln. smln jest zazwyczaj wysyłane po jednej, lub większej ilości sekwencji pln, aby upewnić się, że zmiana się uwidoczni.

Tabulacje i inicjalizacja

Jeśli terminal posiada sprzętowe tabulacje, to komenda przejścia do następnego tabulatora może być podana jako ht (zwykle control I). Komenda ``lewej-tabulacji'', przenosząca w lewo do poprzedzającego tabulatora może być podana jako cbt. Konwencja mówi, że jeśli tryby teletype wskazują, że tabulacje są rozwijane przez komputer, a nie są przesyłane do terminala, to programy nie powinny używać ht czy cbt nawet jeśli są one obecne, gdyż użytkownik może nie mieć prawidłowo ustawionych tabulatorów. Jeśli terminal posiada sprzętowe tabulatory, które sa początkowo ustawiane co n spacji, to powinien być podany parametr numeryczny it, pokazujący odstępy między tabulatorami. Zazwyczaj jest to używane przez komendę tset do określania czy ustawiać tryb dla sprzętowego rozwijania tabulacji i czy ustawiać tabulatory. Jeśli terminal posiada tabulatory, które można zachować w nieulotnej pamięci, to opis terminfo może zakładać, że są one poprawnie ustawione.

Inne właściwości zawierają łańcuchy is1, is2 oraz is3, służące do inicjalizacji terminala, iprog, czyli ścieżkę do programu, używanego do inicjalizacji terminala oraz if, czyli nazwę pliku, zawierającego długie łańcuchy inicjalizacyjne. Łańcuchy te powinny ustawić terminal na tryby współpracujące z pozostałym opisem terminfo. Są one zwykle przesyłane do terminala poprzez opcję init programu tput przy każdym logowaniu użytkownika. Są one drukowane w następującej kolejności: uruchom program iprog; wyślij is1; is2; ustaw marginesy przy użyciu mgc, smgli smgr; ustaw tabulatory przy użyciu tbc i hts; wydrukuj plik if; i w końcu wyślij is3.

Większość inicjalizacji jest wykonywana w is2. Tryby specjalne terminala można ustawiać bez duplikowania łańcuchów, wstawiając wspólne sekwencje do is2, a specjalne elementy do is1 oraz is3. Para sekwencji, która dokonuje twardego resetu z kompletnie nieznanego stanu może być podobnie podawana jako rs1, rs2, rf i rs3, analogicznie do is2 oraz if. Łańcuchy te są wysyłane przez program reset, służący do naprawiania terminala gdy ten wejdzie w dziwny stan. Komendy zazwyczaj są umieszczane w rs1, rs2 rs3 i rf jedynie jeśli dają denerwujące efekty na ekranie i nie są konieczne podczas logowania sie. Na przykład komenda ustawiania vt100 na 80 kolumn normalnie jest częścią is2, lecz powoduje denerwujące zakłócenie ekranu i zwykle nie jest wymagana, gdyż terminal normalnie już jest w trybie 80-kolumnowym.

Jeśli istnieją komendy do ustawiania i czyszczenia tabulatorów, to mogą być one podawane jako tbc (czyść wszystkie tabulatory) i hts (ustaw tabulator w bieżącej kolumnie w każdym wierszu). Jeśli do ustawienia tabulatorów wymagana jest bardziej skomplikowana sekwencja, to może być ona umieszczona w is2 lub if.

Opóźnienia i wypełnianie

Wiele starszych i wolniejszych terminali nie obsługuje ani XON/XOFF ani potwierdzania DTR. Wliczać w to można terminale hardcopy i pewne archaiczne CRT (np, DEC VT100). Wymagają one wypełniania znaków po pewnych ruchach kursora i zmianach ekranu.

Jeśli terminal używa potwierdzania xon/xoff dla sterowania przepływu (to znaczy automatycznie wysyła ^S do hosta gdy bufory wejściowe zbliżają się do przepełnienia), ustaw xon. Właściwość ta powstrzymuje emisję wypełniania. Możesz też ustawić ją dla mapowanych w pamięć urządzeń konsolowych, które efektywnie nie mają ograniczeń szybkości. Informacje wypełniające powinny wciąż być dołączane, aby procedury mogły lepiej decydować o względnych kosztach, lecz rzeczywiste znaki wypełnienia nie będą wysyłane.

Jeśli podane jest pb (szybkość wypełniania), to wypełnianie nie jest używane przy szybkościach niższych niż pb. Jeśli wpis nie zawiera szybkości, to emisja wypełniania w pełni zależy od xon.

Jeśli terminal wymaga innych niż zero znaków wypełniania, to powinno to być podawane jako pad. Z łańcucha pad używany jest jedynie pierwszy znak.

Linie statusu

Niektóre terminale posiadają dodatkowe `linie statusu', które nie są normalnie używane przez oprogramowanie (a więc nie liczą się jako właściwość lines terminala).

Najprostszym przypadkiem jest linia statusu, którą można adresować kursorem, lecz nie jest częścią podstawowego regionu przewijania ekranu; taką linię statusu posiada Heathkit H19 oraz 24 liniowe VT100 z 23-liniowym regionem przewijania ustawianym na starcie. Sytuacja ta jest wskazywana przez właściwość hs.

Niektóre terminale z liniami statusu wymagają specjalnych sekwencji aby dostać się do tej linii. Mogą one być wyrażane jako łańcuchy z pojedynczymi parametrami tsl, które pobierają pozycję kursora względem zerowej kolumny linii statusu. Właściwość fsl musi powracać do pozycji ekranu głównego, gdzie wywołano ostatnie tsl. Możliwe, że konieczne będzie osadzenie wartości łańcuchowych sc (zachowanie kursora) i rc (odtworzenie kursora) w tsl i fsl.

Linia statusu jest zazwyczaj tej samej szerokości co szerokość terminala. Gdy nie jest to prawdą, należy podać właściwość numeryczną wsl.

Komend kasowania linii statusu może być podawana jako dsl.

Wartość logiczna eslok określa, że sekwencje specjalne, tabulacje itp. działają w linii statusu normalnie.

Implementacja ncurses nie używa jeszcze żadnej z tych właściwości Są one tu udokumentowane na wypadek, gdyby stały się istotne.

Grafika liniowa

Wiele terminali posiada alternatywne zestawy znaków, przydatne do rysowania figur. Terminfo i curses mają wsparcie do rysowania znaków wspieranych przez VT100 plus niektóre znaki z AT&T 4410v1. Alternatywny zestaw znaków może być określony właściwością acsc.

Nazwa	Nazwa	Ascii	Nazwa
glifu	ACS	domyślnie	VT100
UK znak funta	ACS_STERLING	f	}
strzałka w dół	ACS_DARROW	v	.
strzałka w lewo	ACS_LARROW	<	,
strzałka w prawo	ACS_RARROW	>	+
strzałka w górę	ACS_UARROW	^	-
plansza kwadratów	ACS_BOARD	#	h
kula	ACS_BULLET	o	~
plansza szachowa	ACS_CKBOARD	:	a
symbol stopnia	ACS_DEGREE	\	f
diamond	ACS_DIAMOND	+	`
większylubrówny	ACS_GEQUAL	>	z
greckie pi	ACS_PI	*	{
linia poprzeczna	ACS_HLINE	-	q
symbol latarni	ACS_LANTERN	#	i
duży plus/skrzyżowanie	ACS_PLUS	+	n
mniejszylubrówny	ACS_LEQUAL	<	y
lewy niski narożnik	ACS_LLCORNER	+	m
prawy niski narożnik	ACS_LRCORNER	+	j
nierówny	ACS_NEQUAL	!	|
plus/minus	ACS_PLMINUS	#	g
scan line 1	ACS_S1	~	o
scan line 3	ACS_S3	-	p
scan line 7	ACS_S7	-	r
scan line 9	ACS_S9	_	s
czysty blok kwadratowy	ACS_BLOCK	#	0
T wskazujące w dół	ACS_TTEE	+	w
T wskazujące w lewo	ACS_RTEE	+	u
T wskazujące w prawo	ACS_LTEE	+	t
T wskazujące w górę	ACS_BTEE	+	v
lewy wysoki narożnik	ACS_ULCORNER	+	l
prawy wysoki narożnik	ACS_URCORNER	+	k
linia pionowa	ACS_VLINE	|	x

Najlepszym sposobem na zdefiniowanie zestawu graficznego nowego urządzenia jest dodanie do kopii tej tabeli kolumny, podającej znak, jaki (po emisji między smacs/rmacs) został wyrenderowany jako odpowiadająca [kodowi] grafika. Następnie przeczytaj pary VT100/twój terminal z prawa na lewo--będzie to twój łańcuch ACSC.

Obsługa kolorów

Większość terminali kolorowych to albo terminale typu Tektronix, albo typu HP. Te pierwsze mają predefiniowany zestaw N kolorów (N zwykle wynosi 8) i mogą ustawiać w komórkach znakowych niezależnie kolor tła i pierwszego planu, tworząc N*N par kolorów. Na terminalach HP należy ustawiać każdą parę kolorów osobno (tło i pierwszy plan nie są ustawiane niezależnie). Można zdefiniować M par kolorów z 2*M dostępnych kolorów. Terminale zgodne z ANSI są typu Tektronix.

Pewne podstawowe właściwości kolorów są niezależne od metody kolorowania. Waściwości numeryczne colors i pairs określają maksymalną liczbę kolorów i par kolorów, które można naraz wyświetlać. Łańcuch op (para oryginalna) ustawia tło i pierwszy plan na domyślne wartości terminala. Łańcuch oc resetuje wszystkie kolory i pary kolorów na domyślne wartości terminala. Niektóre terminala (włącznie z wieloma emulatorami terminali PC) kasuje obszary ekranu z obecnym tłem, zamiast włączyć domyślne tło; powinny one posiadać właściwość logiczną bce.

Aby zmienić bieżący kolor pierwszego planu lub tła na terminalu typu Tektronix, należy użyć setaf (ustaw pierwszy plan ANSI) i setab (ustaw tło ANSI). Pobierają one jeden parametr--numer koloru. Dokumentacja SVr4 opisuje tylko setaf/setab; draft XPG4 mówi, że "Jeśli terminal obsługuje sekwencje specjalne ANSI do ustawiania tła i pierwszego planu, to powinny być one zakodowane odpowiednio jako setab i setaf. Jeśli terminal obsługuje inne sekewencje specjalne ustawiania tła i pierwszego planu, to powinny być one kodowane jako setb i setf. Funkcja vidputs() i funkcje odświeżania używają (o ile są zdefiniowane) setaf i setab."

Właściwości setaf/setab i setf/setb pobierają pojedynczy argument numeryczny. Wartości 0-7 są przenośnie zdefiniowane w sposób następujący (środkowa kolumna to symboliczne wartości #define z nagłówków bibliotek curses). Sprzęt terminala może mapować je jak chce, lecz wartości RGB określają normalne lokacje w przestrzeni kolorów. space.

Kolor	#define	Wartość	RGB
czarny	COLOR_BLACK	0	0, 0, 0
czerwony	COLOR_RED	1	max,0,0
zielony	COLOR_GREEN	2	0,max,0
żółty	COLOR_YELLOW	3	max,max,0
niebieski	COLOR_BLUE	4	0,0,max
fioletowy	COLOR_MAGENTA	5	max,0,max
cyjankowy	COLOR_CYAN	6	0,max,max
biały	COLOR_WHITE	7	max,max,max

Na terminalu typu HP używa się scp z numerem pary kolorów do ustawienia obecnej pary kolorów.

Na terminalu Tektronix może być obecna właściwość ccc. Wskazuje ona, że kolory można modyfikować. W tej sytuacji właściwość initc pobiera numer koloru (0 do colors-1) i trzy dalsze parametry, opisujące kolor. Parametry te są domyślnie interpretowane jako RGB. Jeśli obecna jest właściwość logiczna hls, to są one interpretowane jako parametry HLS (Hue, Lightness, Saturation). Zakresy zależą od terminala.

Na terminalu w rodzaju HP, initp może dawać możliwość zmieniania wartości pary kolorów. Pobiera 7 parametrów; numer pary kolorów (0 do max_pairs-1) oraz dwie trójki, opisujące najpierw tło, a potem pierwszy plan. Parametry te określają RGB lub HLS, zależnie od hls.

Na niektórych terminalach kolorowych, kolory kolidują z podświetleniami. Można zarejestrować te kolizje we właściwośći ncv. Jest to maska bitowa atrybutów, które nie mogą być używane przy włączonych kolorach. Odpowiedniość między atrybutami rozumianymi przez curses jest następująca:

Atrybut	Bit	Dziesiętnie
A_STANDOUT	0	1
A_UNDERLINE	1	2
A_REVERSE	2	4
A_BLINK	3	8
A_DIM	4	16
A_BOLD	5	32
A_INVIS	6	64
A_PROTECT	7	128
A_ALTCHARSET	8	256

Na przykład na wielu konsolach IBM PC atrybut podkreślenia koliduje z niebieskim kolorem pierwszego planu i nie jest dostępny w trybie kolorowym. Powinny więc mieć ustawione właściwość ncv na 2.

Curses SVr4 nie używają w ogóle ncv, ncurses rozpoznają je i optymalizują wyjście.

Różności

Jeśli terminal wymaga innego znaku wypełniania niż zero, to jest on podawany jako pad. Z łańcucha pad wykorzystywany jest tylko pierwszy znak. Jeśli terminal nie obsługuje znaku wypełniania, podaj npc. Zauważ, że ncurses implementuje zgodną z termcap zmienną PC; dlatego aplikacje mogą ustawiać tę wartość na coś innego niż zero, a ncurses spróbuje najpierw npc i użyje napms jeśli terminal nie posiada znaku wypełnienia.

Jeśli terminal może przesuwać w górę lub w dół o pół linii, to może to być określone przez hu (pół-linii w górę) i hd (pół-linii w dół). Jest to przede wszystkim przydatne dla indeksów górnych i dolnych w terminalach hardcopy. Jeśli terminal hardcopy potrafi przejść na następną stronę (eject to the next page) (tj. form feed), podaj to jako ff (zwykle control L).

Jeśli istnieje komenda do powtórzenia danego znaku podaną liczbę razy (aby zaoszczędzić na czasie transmisji dużej liczby takich samych znaków), można to określić parametryzowanym łańcuchem rep. Pierwszy parametr jest powtarzanym znakiem, a drugi liczbą powtórzeń. Tak więc tparm(repeat_char, 'x', 10) jest równoważne `xxxxxxxxxx'.

Jeśli terminal posiada ustawiany znak komendy, jak w TEKTRONIX, można to określić przez cmdch. Wybierany jest prototypowy znak komendy, używany we wszystkich właściwościach. Znak ten jest podawany przez właściwość cmdch. Na niektórych systemach uniksowych obsługiwana jest następująca konwencja: W środowisku szukana jest zmienna CC i jeśli zostanie znaleziona, wszystkie pojawienia znaku prototypowego są zamieniane na znak ze zmiennej środowiskowej.

Opisy terminala, które nie reprezentują konkretnych rodzajów znanych terminali, takie jak switch, dialup, patch i network, powinny zawierać właściwość gn (generic), aby programy mogły stwierdzić, że nie wiedzą jak rozmawiać z terminalem. (Właściwość ta nie tyczy się opisów terminali virtual, dla których znane są sekwencje specjalne.)

Jeśli terminal posiada klawisz ``meta'', który zachowuje się jak klawisz przesunięcia, ustawiający ósmy bit przesyłanego znaku, to fakt ten można wskazać z pomocą km. W przeciwnym wypadku, oprogramowanie założy, że 8-my bit jest bitem parzystości i zazwyczaj będzie czyszczony. Jeśli istnieją łańcuchy, włączające i wyłączające ten tryb ``meta'', to powinny być one określone jako smm i rmm.

Jeśli terminal ma więcej linii pamięci niż mieści się naraz na ekranie, to liczba tych linii powinna być określana przez lm. Nadanie wartości lm#0 określa, że liczba linii nie jest ustalona, lecz mimo to jest więcej pamięci niż linii ekranowych.

Jeśli terminal jest jednym z obsługiwanych przez uniksowy protokół wirtualnego terminala, to numer terminala może być podany jako vt.

Łańcuchy media copy, sterujące zewnętrzną drukarką, podłączoną do terminala mogą być podawane jako mc0: drukuj zawartość ekranu, mc4: wyłącz drukarkę i mc5: włącz drukarkę. Gdy drukarka jest włączona, tekst przesyłany do terminala będzie przesyłany na drukarkę. Nie jest zdefiniowane czy tekst ma być wtedy również wyświetlany na ekranie terminala. Wariacja mc5p pobiera jeden parametr i pozostawia drukarkę włączoną na tyle znaków, ile podano w parametrze; wyłączając następnie drukarkę. Parametr nie powinien przekraczać 255. Cały tekst, łącznie z mc4, jest podczas działania mc5p przezroczyście przekazywany drukarce.

Zaburzenia i uszkodzenie mózgu

Terminale, które nie zezwalają na wyświetlanie znaków tyldy, powinny wskazywać to przez hz.

Terminale, które ignorują line-feed po zawinięciu am, takie jak Concept i vt100 powinny wskazywać to przez xenl.

Jeśli do pozbycia się trybu wyróżnionego potrzebne jest el (zamiast zwyczajnego nadpisania na nim normalnego tekstu), należy podać xhp.

Terminale teleray, gdzie tabulacje zmieniają przesuwane znaki na spacje, powinny podawać xt (destruktywne tabulacje). Uwaga: zmienną, określającą to jest obecnie `dest_tabs_magic_smso'; w starszych wersjach było to teleray_glitch. To zaburzenie oznacza również, że nie jest możliwe ustawienie kursora na ``magicznym ciasteczku'', że do skasowania trybu wyróżnionego należy skasować lub wstawić linię. Implementacja ncurses ignoruje to.

Terminal Beehive Superbee, który nie potrafi poprawnie przesyłać znaków escape i control C ma właściwość xsb, określającą, że zamiast escape używany jest klawisz f1, a zamiast control C używane jest f2. (Problem ten występuje tylko w Superbee, zależnie od ROM.) Zauważ, że w starszych wersjach terminfo właściwość ta była nazywana `beehive_glitch'; obecnie jest to `no_esc_ctl_c'.

Inne problemy związane z konkretnymi terminalami można naprawić dodając dalsze właściwości typu xx.

Podobne terminale

Jeśli istnieją dwa bardzo podobne terminale, gdzie jeden może być zdefiniowany tak samo jak drugi, z pewnymi wyjątkami, to można wykorzystać właściwość use z nazwą podobnego terminala. Właściwości podane przed use przesłaniają te z typu wybranego przez use. Właściwości można anulować poprzez umieszczanie na lewo od definicji właściwości xx@, gdzie xx jest właściwością. Na przykład,

    2621-nl, smkx@, rmkx@, use=2621,

definiuje 2621-nl, który nie posiada smkx, rmkx i z tego powodu nie włącza etykiet klawiszy funkcyjnych w trybie wizualnym. Jest to przydatne dla innych trybów terminala lub dla innych preferencji użytkownika.

Pułapki długich wpisów

Długie wpisy terminfo rzadko są problemem; żaden wpis terminfo nie osiągnął jeszcze nawet 4K maksimum przeznaczonego na tablicę łańcuchową. Niestety jednak, translacje termcap są bardziej ograniczone (do 1K). Z tego powodu, translacje termcap długich wpisów terminfo mogą powodować problemy.

Strony podręcznika man dla 4.3BSD i starszych wersji tgetent() mówią użytkownikowi, by alokował 1K bufor na wpis termcap. Wpis jest zakończony zerem przez bibliotekę termcap, więc bezpieczną długością wpisu termcap są 1023 bajty. Zależnie od tego, co robi dana aplikacja i biblioteka termcap i od tego gdzie w pliku termcap znajduje typ terminala szukany przez tgetent(), mogą dziać się różne rzeczy.

Niektóre biblioteki termcap drukują komunikat ostrzegawczy i kończą działanie; inne nie; inne skracają wpis do 1023 bajtów. Niektóre aplikacje alokują więcej niż wymagany 1K; inne nie.

Każdy wpis termcap zawiera związane ze sobą dwa ważne rozmiary: przed rozwinięciem "tc" i po rozwinięciu. "tc" jest właściwością, która fastryguje inny wpis termcap do końca bieżącego, aby dodać jego właściwości. Jeśli wpis termcap nie używa właściwości "tc", to oczywiście obydwa rozmiary są identyczne.

Długość przed rozwinięciem tc jest nawjażniejsza, gdyż dotyczy czegoś więcej niż tylko użytkowników konkretnego terminala. Jest to długość wpisu istniejącego w /etc/termcap minus para lewy ukośnik/nowa linia, które są pomijane przez tgetent() podczas odczytu. Niektóre biblioteki termcap obcinają również końcową nową linię (GNU termcap tego nie robi). Załóż teraz, że:

*

wpis termcap przed rozwinięciem ma więcej niż 1023 bajty,

*

aplikacja zaalokowała jedynie 1K,

*

biblioteka termcap (jak BSD/OS 1.1 i GNU) odczytuje cały wpis do bufora, niezależnie od długości, aby zobaczyć czy jest to ten wpis co trzeba,

*

a tgetent() szuka typu terminala, który jest albo długim wpisem, jak i znajduje się w pliku termcap za długim wpisem, albo nie istnieje w pliku w ogóle (więc tgetent() musi przeszukiwać cały plik termcap).

W tej sytuacji tgetent() nadpisze pamięć, być może również swój stos i prawdopodobnie rzuci korą. Programy typu telnet są szczególnie okaleczalne; nowoczesne telnety przekazują wartości jak typ terminala automatycznie. Wyniki są podobnie niechciane dla bibliotek termcap, jak SunOS 4.1.3 i Ultrix 4.4, które drukują ostrzeżenia gdy odczytują zbyt długie wpisy termcap. Jeśli biblioteka termcap obcina długie wpisy, jak OSF/1 3.0, to jest odporna na ten problem, lecz zwraca nieprawidłowe dane dla terminala.

Rozmiar "po rozwinięciu tc" ma podobne działanie na powyższe, lecz jedynie dla osób, które ustawiły TERM na ten typ terminala, gdyż tgetent() dokonuje rozwinięcia "tc" tylko jeśli znajdzie odpowiedni typ.

Ogólnie, wpis termcap, który jest dłuższy niż 1023 bajty może spowodować zrzut core, ostrzeżenia lub nieprawidłowe działanie. Jeśli jest zbyt długi przed rozwinięciem "tc", to będzie tak działał nawet dla użytkowników innych typów terminal, i tych których zmienna TERM nie posiada opisu w pliku termcap.

W trybie -C (tłumaczenia na termcap), implementacja tic(1) z ncurses daje ostrzeżenia gdy długość przed-tc wpisu termcap jest zbyt wielka. Opcja -c (check) sprawdza również rozwinięte (po tc) długości.

Kompatybilność binarna

Nie jest mądre liczyć na przenośność binarnych opisów terminfo między komercyjnymi wersjami uniksa. Problem polega na tym, że istnieją przynajmniej dwie wersje terminfo (pod HP-UX i AUX), które pochodzą z terminfo System V po SVr1 i dodały rozszerzone właściwości do tablicy łańcuchów które (binarnie) kolidują z rozszerzeniami Systemu V i XSI Curses.

ROZSZERZENIA

Operator %x parametryzowanych łańcuchów jest typowy tylko dla implementacji tparm wykonanej w ncurses (jest wymagany do obsługi niefortunnego formatu initc na konsoli Linux).

Niektóre implementacje curses z SVr4 i wszystkie poprzednie nie interpretują operatorów %A i %O z parametryzowanych łańcuchów.

SVr4/XPG4 nie określają czy msgr zezwala na poruszanie w trybie alternatywnego zestawu znaków (takie tryby mogą między innymi mapować CR oraz NL na znaki, które nie pociągają lokalnych przemieszczeń). Implementacja ncurses ignoruje msgr w trybie ALTCHARSET. Przychodzi więc możliwość, że implementacja XPG4, robiąca odwrotne założenie może wymagać wpisów terminfo z ncurses z wyłączonym msgr.

Biblioteka ncurses obsługuje tryby wstawiania znaku i wstawiania znaków w trochę niestandardowy sposób, aby zyskać na efektywności. Zobacz wyżej sekcję Wstawianie/kasowanie znaków.

Podstawienia parametrów dla set_clock i display_clock nie są udokumentowane w SVr4 i w standardzie XSI. Są one wydedukowane z dokumentacji terminala AT&T 505.

Uważaj z przyznawaniem własciwości kmous. ncurses zechcą interpretować to jako KEY_MOUSE dla użytku w terminalach i w emulatorach (jak xterm), które potrafią zwracać informacje o śledzeniu myszy w strumieniu wejściowym klawiatury.

Różne porty komercyjne terminfo i curses wspierają różne podzbiory standardu XSI curses i (w niektórych przypadkach) różne zbiory rozszerzeń. Oto zestawienie, odpowiadające październikowi 1995:

SVR4, Solaris, ncurses -- Wspierają wszystkie właściwości SVr4.

SGI -- Wspiera zestaw SVr4 i dodaje jedną nieudokumentowaną właściwość łańcuchową (set_pglen).

SVr1, Ultrix -- Obsługują one ograniczony podzbiór właściwości terminfo. Wartości logiczne kończą się z xon_xof; wartości numeryczne z width_status_line; a łańcuchowe z prtr_non.

HP/UX -- Wspiera podzbiór SVr1 plus numeryka z SVr[234], a konkretnie num_labels, label_height, label_width, plus klawisze funkcyjne 11 do 63, plus plab_norm, label_on, i label_off, plus pewne niekompatybilne rozszerzenia tablicy łańcuchów.

AIX -- Wspiera podzbiór SVr1 plus klawisze funkcyjne 11 do 63 plus niekompatybilne rozszerzenia tablicy łańcuchów.

OSF -- Wspiera zarówno zestaw SVr4 jak i rozszerzenia AIX.

PLIKI

/usr/share/terminfo/?/*

pliki zawierające opisy terminala

AUTORZY

Zeyd M. Ben-Halim, Eric S. Raymond.

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i może nie być aktualne. W razie zauważenia różnic między powyższym opisem a rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub funkcji, prosimy o zapoznanie się z oryginalną (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:

man --locale=C 5 terminfo

Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man - więcej informacji można znaleźć pod adresem http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.