terminfo(5) baza właściwości terminala

SKŁADNIA

/usr/share/terminfo/*/*

OPIS

Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

Terminfo jes bazą danych, opisującą terminale, używaną przez programy obsługujące ekran, takie jak nvi(1), rogue(1) i biblioteki takie, jak curses(3X). Terminfo opisuje terminale przez podawanie zestawu ich właściwości, opisując jak wykonywać operacje ekranowe oraz podając wymagania wypełniania i sekwencje inicjalizacji.

Wpisy w terminfo składają się z sekwencji pól, rozdzielonych przecinkami (osadzane przecinki można cytować lewymi ukośnikami, lub zapisywać jako \072). Białe spacje po separatorze `,' są ignorowane. Pierwszy wpis każdego terminala podaje nazwy, pod którymi znany jest terminal, rozdzielone znakami `|'. Pierwsza podana nazwa jest najpopularniejszym skrótem terminala, a ostatnia nazwa jest długą nazwą, w pełni identyfikującą terminal. Wszystkie nazwy są synonimiczne. Wszystkie nazwy poza ostatnią powinny być pisane małymi literami i nie zawierać spacji; ostatnia nazwa może je zawierać dla czytelności.

Nazwy terminali (poza ostatnim, gadatliwym wpisem) powinny być wybierane wg. następujących konwencji: Sprzęt, który składa się na terminal, powinien tworzyć korzeń nazwy, stąd ``hp2621''. Nazwa ta nie powinna zawierać myślników. Tryby,w których sprzęt może się znajdować powinny być wskazywane przez dodanie myślnika i przyrostka trybu. Tak więc vt100 w 132 kolumnowym trybie to vt100-w. Następujące przyrostki powinny być używane tam gdzie to możliwe:

PrzyrostekZnaczenie przykład
-nnLiczba wierszy ekranuaaa-60
-npLiczba stron pamięcic100-4p
-amZ automarginesami (zwykle domyślne)vt100-am
-mTryb mono; powstrzymuje kolor ansi-m
-mcMagiczne ciastko; spacje przy podświetlaniuwy30-mc
-naBrak klawiszy strzałek (zostaw je w lokalnym)c100-na
-namBez automatycznych marginesów vt100-nam
-nlBez linii statusu att4415-nl
-nsBez linii statusu hp2626-ns
-rvOdwrócone kolory c100-rv
-sWłącza linię statusu vt100-s
-vbUżywa wizualnego dzwonka zamiast audiowy370-vb
-wSzeroki tryb (> 80 kolumn, zwykle 132)vt100-w

Dla dalszych informacji o konwencjach nazywania, poczytaj stronę term(7).

Właściwości

Poniżej znajduje się kompletna liczba właściwości załączanych w bloku opisu terminfo i dostępnych dla kodu, korzystającego z terminfo. W każdej linii tabeli

Zmienna jest nazwą, poprzez którą programista (na poziomie terminfo) dostaje się do właściwości.

Nazwawłaściwości jest krótką nazwą, używaną w tekście bazy danych, a korzysta z niej osoba aktualizująca bazę. Jeśli to możliwe, nazwywłaściwości są wybierane w standardzie (przynajmniej zbliżonym do) ANSI X3.64-1979 (który jest obecnie wypierany przez ECMA-48, używającego jednak podobnych nazw). Semantyka powinna też odpowiadać specyfikacji.

Kod termcap jest starą nazwą właściwości termcap (niektóre własciwości są nowe i mają nazwy nie pochodzące z termcap).

Nazwy właściwości nie mają sztywnego limitu długości, lecz przyjęto nieformalny limit 5 znakowy, który zachowuje je w zwartej postaci i umożliwia tabulacjom w pliku Caps ładne zawijanie.

Na koniec, pole opisu próbuje przenieść semantykę właściwości. W polu opisu możesz znaleźć pewne kody:

(P)
określa, że można podać wypełnianie (padding)
#[1-9]
w polu opisu określa, że łańcuch jest przekazywany przez tparm z określonymi parametrami (#i). (patrz lib_tparm.c z pakietu ncurses--przyp. tłum.)
(P*)
określa, że wypełnianie może różnić się w zależności do liczby objętych nim linii.
(#i)
określa ity parametr.

Oto właściwości logiczne:

ZmiennaNazwa-KodOpis
Booleanswłaść.Tcap
auto_left_marginbwbw cub1 zawija z kolumny 0 na ostatnią
auto_right_marginamam terminal ma marginesy automatyczne
back_color_erasebceut ekran jest czyszczony kolorem tła
can_change ccccc terminal może redefiniować istniejące kolory
ceol_standout_glitchxhpxs tryb wyróżniony nie kasowany przez nadpisywanie (hp)
col_addr_glitch xhpaYA jedynie ruchy dodatnie dla właściwości hpa/mhpa
cpi_changes_res cpixYF zmienianie natężenia (pitch) znaku zmienia rozdzielczość
cr_cancels_micro_modecrxmYB używanie cr wyłącza tryb micro
dest_tabs_magic_smsoxtxt tabulacje destruktywne, magiczny znak so (t1061)
eat_newline_glitchxenlxn nowa linia jest ignorowana po 80 kolumnach
erase_overstrikeeoeo spacją można kasować nadstuknięcia (overstrikes)
generic_type gngn podstawowy rodzaj linii
hard_copy hchc terminal hardcopy
hard_cursor chtsHC kursor jest trudny do zobaczenia
has_meta_key kmkm ma klawisz meta (ustawia bit parzystości)
has_print_wheel daisyYC drukarka wymaga do zmiany zestawu znaków operatora
has_status_line hshs ma dodatkową linię statusu
hue_lightness_saturationhlshl terminal używa tylko notacji HLS kolorów (Tektronix)
insert_null_glitchinin tryb wstawiania (insert) rozróżnia zera (nulls)
lpi_changes_res lpixYG zmienianie natężenia (pitch) linii zmienia rozdzielczość
memory_above dada wyświetlacz może być zachowywany ponad ekranem
memory_below dbdb wyświetlacz może być zachowywany pod ekranem
move_insert_modemirmi w trybie wstawiania można się bezpiecznie poruszać
move_standout_modemsgrms w trybie wyróżnienia można się bezpiecznie poruszać
needs_xon_xoff nxonnx wypełnianie nie zadziała, potrzeba xon/xoff
no_esc_ctlc xsbxb ul ([terminal] beehive) (f1=escape, f2=ctrl C)
no_pad_char npcNP znak dopełniania nie istnieje
non_dest_scroll_regionndscrND przewijanie regionu nie jest destruktywne
non_rev_rmcup nrrmcNR smcup nie odwraca rmcup
over_strike osos terminal może nadstukiwać
prtr_silent mc5i5i drukarka nie daje echa na ekran
row_addr_glitch xvpaYD daje tylko dodatnie ruchy dla właść. vpa/mvpa
semi_auto_right_marginsamYE drukowanie ostatniej kolumny powoduje cr
status_line_esc_okeslokes w linii statusu można używać escape
tilde_glitch hzhz nie można drukować znaków ~
transparent_underlineulul podkreślony znak nadstukuje
xon_xoff xonxo terminal używa potwierdzania xon/xoff

A oto właściwości numeryczne:

ZmiennaNazwa-KodOpis
numerycznawłaść.tcap
columns colsco liczba kolumn w linii
init_tabs itit początkowo tabulacje co # spacji
label_height lhlh wiersze w każdej etykiecie
label_width lwlw kolumny w każdej etykiecie
lines linesli liczba linii na ekranie lub stronie
lines_of_memory lmlm linie pamięci w wypadku gdy > linii ekranu. 0 => różni się
magic_cookie_glitchxmcsg liczba spacji, pozostawianych przez smso lub rmso
max_attributes mama maksymalna liczba połączonych atrybutów, które obsługuje terminal
max_colors colorsCo maksymalna liczba kolorów na ekranie
max_pairs pairspa maksymalna liczba par kolorów na ekranie
maximum_windows wnumMW maksymalna liczna definiowalnych okien
no_color_video ncvNC atrybuty wideo, których nie można używać z kolorami
num_labels nlabNl liczba etykiet na ekranie
padding_baud_ratepbpb najniższa szybkość przesyłu (baud rate) gdy wymagane jest wypełnianie (padding).
virtual_terminalvtvt liczba terminali wirtualnych (CB/unix)
width_status_linewslws liczba kolumn w linii statusu

W strukturze term SVr4.0 istnieją też następujące właściwości numeryczne, lecz nie są one jeszcze udokumentowane w podręczniku. Pochodzą one z SVr4-tego wsparcia dla drukarki.

ZmiennaNazwa-KodOpis
NumerycznawłaśćTcap
bit_image_entwiningbitwinYo liczba przejść (passes) dla każdego wiersza obrazu bitowego
bit_image_type bitypeYp rodzaj urządzenia obrazu bitowego
buffer_capacity bufszYa licza bajtów buforowanych przed drukowaniem
buttons btnsBT liczba przycisków myszy
dot_horz_spacingspinhYc odstępy poprzeczne punktów wyrażone w punktach na cal (DPI)
dot_vert_spacingspinvYb odstępy pionowe igieł (pins) w igłach na cal
max_micro_addressmaddrYd maksymalna wartość w micro_..._address
max_micro_jump mjumpYe maksymalna wartość w parm_..._micro
micro_col_size mcsYf rozmiar kroku znakowego w trybie micro mode
micro_line_size mlsYg rozmiar kroku liniowego w trybie micro mode
number_of_pins npinsYh liczba igieł w głowicy drukującej (print-head)
output_res_char orcYi rozdzielczość poprzeczna w jednostkach na linię
output_res_horz_inchorhiYk rozdzielczość poprzeczna w jednostkach na cal
output_res_line orlYj rozdzielczość pionowa w jednostkach na linię
output_res_vert_inchorviYl rozdzielczość pionowa w jednostkach na cal
print_rate cpsYm wydrukuj szybkość przesyłu w znakach na sekundę
wide_char_size widcsYn rozmiar kroku znaku w trybie podwojonej szerokości

A oto właściwości napisowe:

ZmiennaNazwa-KodOpis
Napisowawłaść.Tcap
acs_chars acscac graficzne pary zestawu znaków, oparte o vt100
back_tab cbtbt wsteczna tabulacja (P)
bell belbl sygnał audiofoniczny (dzwonek) (P)
carriage_return crcr powrót karetki (P*) (P*)
change_char_pitchcpiZA Zmień liczbę znaków na cal
change_line_pitchlpiZB Zmień liczbę linii na cal
change_res_horz chrZC Zmień rozdzielczość poprzeczną
change_res_vert cvrZD Zmień rozdzielczość pionową
change_scroll_regioncsrcs zmień region na linię #1 do linii #2 (P)
char_padding rmprP podobne do ip, lecz w trybie wstawiania (insert)
clear_all_tabs tbcct czyść wszystkie tabulatory (tab stops) (P)
clear_margins mgcMC czyść wszystkie miękkie lewe i prawe marginesy
clear_screen clearcl czyść ekran i wyzeruj kursor (home cursor) (P*)
clr_bol el1cb wyczyść początek linii
clr_eol elce wyczyść do końca linii (P)
clr_eos edcd wyczyść do końca ekranu (P*)
column_address hpach pozycja pozioma #1 (P)
command_charactercmdchCC ustawialny w prototypie znak cmd terminala !?
create_window cwinCW definiuj okno #1 od #2,#3 do #4,#5
cursor_address cupcm przejdź do wiersza #1 kolumny #2
cursor_down cud1do w dół o 1 linię
cursor_home homeho kursor do domu (jeśli bez cup)
cursor_invisiblecivisvi uczyń kursor niewidzialnym
cursor_left cub1le przejdź jedną spację w lewo
cursor_mem_addressmrcupCM adresowanie kursora względem pamięci
cursor_normal cnormve spowoduj, że kursor stanie się normalny (odtwórz zmiany civis/cvvis)
cursor_right cuf1nd niedestruktywna spacja (przejdź w prawo o spację)
cursor_to_ll llll ostatnia linia, pierwsza kolumna (jeśli bez cup)
cursor_up cuu1up w górę o 1 linię
cursor_visible cvvisvs uczyń kursor bardzo widzialnym
define_char defcZE zdefiniuj znak
delete_characterdch1dc usuń znak (P*)
delete_line dl1dl usuń linię (P*)
dial_phone dialDI wykręć numer #1
dis_status_line dslds wyłącz linię statusu
display_clock dclkDK wyświetl w pozycji (#1,#2) zegar
down_half_line hdhd pół linii w dół
ena_acs enacseA włącz alternatywny zestaw znaków
enter_alt_charset_modesmacsas rozpocznij tryb alternatywnego zestawu znaków (P)
enter_am_mode smamSA włącz automatyczne marginesy
enter_blink_modeblinkmb włącz migotanie
enter_bold_mode boldmd włącz tryb wytłuszczenia (dodatkowe rozjaśnienie)
enter_ca_mode smcupti łańcuch do rozpoczynania programów, używających cup
enter_delete_modesmdcdm wejdź w tryb kasowania (delete)
enter_dim_mode dimmh włącz tryb pół-rozjaśnienia
enter_doublewide_modeswidmZF wejdź w tryb podwójnej szerokości
enter_draft_qualitysdrfqZG wejdź w tryb jakości draft
enter_insert_modesmirim wejdź w tryb wstawiania (insert)
enter_italics_modesitmZH wejdź w tryb kursywy
enter_leftward_modeslmZI rozpocznij lewokierunkowy ruch karetki
enter_micro_modesmicmZJ rozpocznij tryb micro-motion (mikro ruchów)
enter_near_letter_qualitysnlqZK wejdź w tryb NLQ
enter_normal_qualitysnrmqZL wejdź w tryb normalnej jakości
enter_protected_modeprotmp włącz tryb chroniony
enter_reverse_moderevmr włącz tryb inwersyjny wideo
enter_secure_modeinvismk włącz tryb niewidzialny (znaki niewidoczne)
enter_shadow_modesshmZM wejdź w tryb shadow-print (cieniowego-drukowania)
enter_standout_modesmsoso rozpocznij tryb wyróżniony (standout)
enter_subscript_modessubmZN wejdź w tryb indeksu dolnego
enter_superscript_modessupmZO wejdź w tryb indeksu górnego
enter_underline_modesmulus rozpocznij tryb podkreślenia
enter_upward_modesumZP rozpocznij górnokierunkowy ruch karetki
enter_xon_mode smxonSX włącz potwierdzenia xon/xoff
erase_chars echec wykasuj #1 znaków (P)
exit_alt_charset_modermacsae zakończ [działanie] alternatywnego zestawu znaków (P)
exit_am_mode rmamRA wyłącz automatyczne marginesy
exit_attribute_modesgr0me wyłącz wszystkie atrybuty
exit_ca_mode rmcupte łańcuchy do kończenia programów, używających cup
exit_delete_modermdced zakończ tryb kasowania
exit_doublewide_moderwidmZQ zakończ tryb podwojonej szerokości
exit_insert_modermirei zakończ tryb wstawiania
exit_italics_moderitmZR zakończ tryb kursywy
exit_leftward_moderlmZS zakończ tryb ruchu w lewo
exit_micro_mode rmicmZT zakończ tryb micro-motion
exit_shadow_modershmZU zakończ tryb shadow-print
exit_standout_modermsose zakończ tryb wyróżnienia
exit_subscript_modersubmZV zakończ tryb indeksu dolnego
exit_superscript_modersupmZW zakończ tryb indeksu górnego
exit_underline_modermulue zakończ tryb podkreślenia
exit_upward_moderumZX zakończ odwrócone ruchy znaków
exit_xon_mode rmxonRX wyłącz potwierdzenia xon/xoff
fixed_pause pausePA pauzuj przez 2-3 sekundy
flash_hook hookfh zaczep przełącznika rozbłysku (flash switch hook)
flash_screen flashvb widzialny dzwonek (nie może ruszać kursora)
form_feed ffff Wyrzucenie strony z terminala hardcopy (P*)
from_status_linefslfs powrót z linii statusu
goto_window wingoWG idź do okna #1
hangup hupHU odwieś słuchawkę
init_1string is1i1 łańcuch inicjalizacji
init_2string is2is łańcuch inicjalizacji
init_3string is3i3 łańcuch inicjalizacji
init_file ifif nazwa pliku inicjalizacji
init_prog iprogiP ścieżka do programu do inicjalizacji
initialize_colorinitcIc inicjalizuj kolor #1 na (#2,#3,#4)
initialize_pair initpIp inicjalizuj parę #1 kolorów na fg=(#2,#3,#4), bg=(#5,#6,#7)
insert_characterich1ic wstaw znak (P)
insert_line il1al wstaw linię (P*)
insert_padding ipip wstaw wypełnienie (padding) po wstawionym znaku
key_a1 ka1K1 lewy, górny róg keypadu
key_a3 ka3K3 prawy, górny róg keypadu
key_b2 kb2K2 środek keypadu
key_backspace kbskb klawisz backspace
key_beg kbeg@1 klawisz begin
key_btab kcbtkB klawisz wstecznej tabulacji
key_c1 kc1K4 lewy, dolny róg keypadu
key_c3 kc3K5 prawy, dolny róg keypadu
key_cancel kcan@2 klawisz cancel (anulowania)
key_catab ktbcka klawisz czyszczenia wszystkich tabulacji
key_clear kclrkC klawisz czyszczenia ekranu lub wymazywania
key_close kclo@3 klawisz close (zamykania)
key_command kcmd@4 klawisz poleceń
key_copy kcpy@5 klawisz copy (kopiowania)
key_create kcrt@6 klawisz create (tworzenia)
key_ctab kctabkt klawisz czyszczenia tabulacji
key_dc kdch1kD klawisz kasowania znaku
key_dl kdl1kL klawisz kasowania linii
key_down kcud1kd strzałka w dół
key_eic krmirkM wysyłane przez rmir lub smir w trybie wstawiania
key_end kend@7 klawisz end
key_enter kent@8 klawisz enter/send
key_eol kelkE klawisz kasowania do końca linii
key_eos kedkS klawisz kasowania do końca ekranu
key_exit kext@9 klawisz exit (zakończenia)
key_f0 kf0k0 klawisz funkcyjny F0
key_f1 kf1k1 klawisz funkcyjny F1
key_f10 kf10k; klawisz funkcyjny F10
key_f11 kf11F1 klawisz funkcyjny F11
key_f12 kf12F2 klawisz funkcyjny F12
key_f13 kf13F3 klawisz funkcyjny F13
key_f14 kf14F4 klawisz funkcyjny F14
key_f15 kf15F5 klawisz funkcyjny F15
key_f16 kf16F6 klawisz funkcyjny F16
key_f17 kf17F7 klawisz funkcyjny F17
key_f18 kf18F8 klawisz funkcyjny F18
key_f19 kf19F9 klawisz funkcyjny F19
key_f2 kf2k2 klawisz funkcyjny F2
key_f20 kf20FA klawisz funkcyjny F20
key_f21 kf21FB klawisz funkcyjny F21
key_f22 kf22FC klawisz funkcyjny F22
key_f23 kf23FD klawisz funkcyjny F23
key_f24 kf24FE klawisz funkcyjny F24
key_f25 kf25FF klawisz funkcyjny F25
key_f26 kf26FG klawisz funkcyjny F26
key_f27 kf27FH klawisz funkcyjny F27
key_f28 kf28FI klawisz funkcyjny F28
key_f29 kf29FJ klawisz funkcyjny F29
key_f3 kf3k3 klawisz funkcyjny F3
key_f30 kf30FK klawisz funkcyjny F30
key_f31 kf31FL klawisz funkcyjny F31
key_f32 kf32FM klawisz funkcyjny F32
key_f33 kf33FN klawisz funkcyjny F33
key_f34 kf34FO klawisz funkcyjny F34
key_f35 kf35FP klawisz funkcyjny F35
key_f36 kf36FQ klawisz funkcyjny F36
key_f37 kf37FR klawisz funkcyjny F37
key_f38 kf38FS klawisz funkcyjny F38
key_f39 kf39FT klawisz funkcyjny F39
key_f4 kf4k4 klawisz funkcyjny F4
key_f40 kf40FU klawisz funkcyjny F40
key_f41 kf41FV klawisz funkcyjny F41
key_f42 kf42FW klawisz funkcyjny F42
key_f43 kf43FX klawisz funkcyjny F43
key_f44 kf44FY klawisz funkcyjny F44
key_f45 kf45FZ klawisz funkcyjny F45
key_f46 kf46Fa klawisz funkcyjny F46
key_f47 kf47Fb klawisz funkcyjny F47
key_f48 kf48Fc klawisz funkcyjny F48
key_f49 kf49Fd klawisz funkcyjny F49
key_f5 kf5k5 klawisz funkcyjny F5
key_f50 kf50Fe klawisz funkcyjny F50
key_f51 kf51Ff klawisz funkcyjny F51
key_f52 kf52Fg klawisz funkcyjny F52
key_f53 kf53Fh klawisz funkcyjny F53
key_f54 kf54Fi klawisz funkcyjny F54
key_f55 kf55Fj klawisz funkcyjny F55
key_f56 kf56Fk klawisz funkcyjny F56
key_f57 kf57Fl klawisz funkcyjny F57
key_f58 kf58Fm klawisz funkcyjny F58
key_f59 kf59Fn klawisz funkcyjny F59
key_f6 kf6k6 klawisz funkcyjny F6
key_f60 kf60Fo klawisz funkcyjny F60
key_f61 kf61Fp klawisz funkcyjny F61
key_f62 kf62Fq klawisz funkcyjny F62
key_f63 kf63Fr klawisz funkcyjny F63
key_f7 kf7k7 klawisz funkcyjny F7
key_f8 kf8k8 klawisz funkcyjny F8
key_f9 kf9k9 klawisz funkcyjny F9
key_find kfnd@0 klawisz find (szukania)
key_help khlp%1 klawisz help (pomocy)
key_home khomekh klawisz home
key_ic kich1kI klawisz wstawiania znaku
key_il kil1kA klawisz wstawiania linii
key_left kcub1kl strzałka w lewo
key_ll kllkH dolna strzałka w lewo (home down)
key_mark kmrk%2 klawisz mark (zaznaczenia)
key_message kmsg%3 klawisz message (komunikatu)
key_move kmov%4 klawisz move (przemieszczenia)
key_next knxt%5 klawisz next (następny)
key_npage knpkN klawisz następnej-strony
key_open kopn%6 klawisz open (otwarcia)
key_options kopt%7 klawisz options (opcji)
key_ppage kppkP klawisz poprzedniej-strony
key_previous kprv%8 klawisz previous (poprzedni)
key_print kprt%9 klawisz print (drukowania)
key_redo krdo%0 klawisz redo (odtworzenia)
key_reference kref&1 klawisz reference
key_refresh krfr&2 klawisz refresh (odświeżenia)
key_replace krpl&3 klawisz replace (podmienienia)
key_restart krst&4 klawisz restart
key_resume kres&5 klawisz resume (wznowienia)
key_right kcuf1kr strzałka w prawo
key_save ksav&6 klawisz save (zapisania)
key_sbeg kBEG&9 przesunięty (shifted) klawisz rozpoczęcia (begin key)
key_scancel kCAN&0 przesunięty klawisz cancel (anulowania)
key_scommand kCMD*1 przesunięty klawisz polecenia
key_scopy kCPY*2 przesunięty klawisz copy (kopiowania)
key_screate kCRT*3 przesunięty klawisz create (tworzenia)
key_sdc kDC*4 przesunięty klawisz kasowania znaku
key_sdl kDL*5 przesunięty klawisz kasowania linii
key_select kslt*6 klawisz wybrania (select key)
key_send kEND*7 przesunięty klawisz end
key_seol kEOL*8 przesunięty klawisz czyszczenia do końca linii
key_sexit kEXT*9 przesunięty klawisz exit (zakończenia)
key_sf kindkF klawisz przewijania w przód
key_sfind kFND*0 przesunięty klawisz find (szukania)
key_shelp kHLP#1 przesunięty klawisz help (pomocy)
key_shome kHOM#2 przesunięty klawisz home
key_sic kIC#3 przesunięty klawisz wstawiania znaku
key_sleft kLFT#4 przesunięta strzałka w lewo
key_smessage kMSG%a przesunięty klawisz message (komunikatu)
key_smove kMOV%b przesunięty klawisz move (przemieszczenia)
key_snext kNXT%c przesunięty klawisz next
key_soptions kOPT%d przesunięty klawisz options (opcji)
key_sprevious kPRV%e przesunięty klawisz previous (poprzedni)
key_sprint kPRT%f przesunięty klawisz print (drukowania)
key_sr krikR klawisz przewijania wstecz
key_sredo kRDO%g przesunięty klawisz redo (odtworzenia)
key_sreplace kRPL%h przesunięty klawisz replace (podmienienia)
key_sright kRIT%i przesunięta strzałka w prawo
key_srsume kRES%j przesunięty klawisz resume (wznowienia)
key_ssave kSAV!1 przesunięty klawisz save (zapisania)
key_ssuspend kSPD!2 przesunięty klawisz suspend (zawieszenia)
key_stab khtskT klawisz ustawienia tabulacji (set-tab key)
key_sundo kUND!3 przesunięty klawisz undo (cofnięcia)
key_suspend kspd&7 klawisz suspend (zawieszenia)
key_undo kund&8 klawisz undo (cofnięcia)
key_up kcuu1ku strzałka w górę
keypad_local rmkxke zakończ tryb 'keyboard_transmit'
keypad_xmit smkxks wejdź w tryb 'keyboard_transmit'
lab_f0 lf0l0 etykieta na klawiszu f0 to nie f0
lab_f1 lf1l1 etykieta na klawiszu f1 to nie f1
lab_f10 lf10la etykieta na klawiszu f10 to nie f10
lab_f2 lf2l2 etykieta na klawiszu f2 to nie f2
lab_f3 lf3l3 etykieta na klawiszu f3 to nie f3
lab_f4 lf4l4 etykieta na klawiszu f4 to nie f4
lab_f5 lf5l5 etykieta na klawiszu f5 to nie f5
lab_f6 lf6l6 etykieta na klawiszu f6 to nie f6
lab_f7 lf7l7 etykieta na klawiszu f7 to nie f7
lab_f8 lf8l8 etykieta na klawiszu f8 to nie f8
lab_f9 lf9l9 etykieta na klawiszu f9 to nie f9
label_format flnLf format etykiety
label_off rmlnLF wyłącz miękkie etykiety
label_on smlnLO włącz miękkie etykiety
meta_off rmmmo wyłącz tryb meta
meta_on smmmm włącz tryb meta (włączony 8 bit)
micro_column_addressmhpaZY podobne do column_address w trybie micro mode
micro_down mcud1ZZ podobne do cursor_down w trybie micro mode
micro_left mcub1Za podobne do cursor_left w trybie micro mode
micro_right mcuf1Zb podobne do cursor_right w trybie micro mode
micro_row_addressmvpaZc podobne do row_address w trybie micro mode
micro_up mcuu1Zd podobne do cursor_up w trybie micro mode
newline nelnw nowa linia (zachowuj się jak cr z lf)
order_of_pins porderZe dopasuj bity programowe do igieł głowicy drukującej
orig_colors ococ ustaw wszystkie pary kolorów na wartości oryginalne
orig_pair opop ustaw domyślną parę na wartość oryginalną
pad_char padpc znak wypełniania (zamiast zera)
parm_dch dchDC kasuj #1 znaków (P*)
parm_delete_linedlDL kasuj #1 linii (P*)
parm_down_cursorcudDO w dół o #1 linii (P*)
parm_down_micro mcudZf podobne do parm_down_cursor w trybie micro mode
parm_ich ichIC wstaw #1 znaków (P*)
parm_index indnSF przewiń w przód o #1 linii (P)
parm_insert_lineilAL wstaw #1 linii (P*)
parm_left_cursorcubLE przesuń #1 znaków w lewo (P)
parm_left_micro mcubZg podobne do parm_left_cursor w trybie micro mode
parm_right_cursorcufRI przesuń #1 znaków w prawo (P*)
parm_right_micromcufZh podobne do parm_right_cursor w trybie micro mode
parm_rindex rinSR przewiń wstecz o #1 linii (P)
parm_up_cursor cuuUP przejdź w górę o #1 linii (P*)
parm_up_micro mcuuZi podobne do parm_up_cursor w trybie micro mode
pkey_key pfkeypk zaprogramuj klawisz funkcyjny #1 na wysyłanie łańcucha #2
pkey_local pflocpl zaprogramuj klawisz funkcyjny #1 na wykonywanie łańcucha #2
pkey_xmit pfxpx zaprogramuj klawisz funkcyjny #1 na transmitowanie łańcucha #2
plab_norm plnpn zaprogramuj etykietę #2 na pokazywanie łańcucha #2
print_screen mc0ps drukuj zawartość ekranu
prtr_non mc5ppO włącz drukarkę na #1 bajtów
prtr_off mc4pf wyłącz drukarkę
prtr_on mc5po włącz drukarkę
pulse pulsePU wybierz wydzwanianie pulsowe
quick_dial qdialQD wykręć numer #1 bez sprawdzania
remove_clock rmclkRC usuń zegarek
repeat_char reprp powtórz znak #1 #2 razy (P*)
req_for_input rfiRF wyślij następny znak wejściowy (dla pty)
reset_1string rs1r1 łańcuch resetowania
reset_2string rs2r2 łańcuch resetowania
reset_3string rs3r3 łańcuch resetowania
reset_file rfrf nazwa pliku resetowania
restore_cursor rcrc odtwórz pozycję kursora na ostatnie save_cursor
row_address vpacv absolutna pozycja pionowa #1 (P)
save_cursor scsc zapisz bieżącą pozycję kursora (P)
scroll_forward indsf przewiń tekst w górę (P)
scroll_reverse risr przewiń tekst w dół (P)
select_char_set scsZj wybierz zestaw znaków
set_attributes sgrsa zdefiniuj atrybuty wideo #1-#9 (PG9)
set_background setbSb Ustaw kolor tła #1
set_bottom_marginsmgbZk ustaw dolny margines na bieżącej linii
set_bottom_margin_parmsmgbpZl ustaw dolny margines na linii #1 lub #2 linii od dołu
set_clock sclkSC ustaw zegarek na godzinę #1, minut #2, #3 sekund
set_color_pair scpsp ustaw bieżącą parę kolorów na #1
set_foreground setfSf ustaw kolor #1
set_left_margin smglML ustaw lewy miękki margines na bieżącej kolumnie
set_left_margin_parmsmglpZm ustaw lewy (prawy) margines na kolumnie #1 (#2)
set_right_marginsmgrMR ustaw prawy miękki margines na bieżącej kolumnie
set_right_margin_parmsmgrpZn ustaw prawy margines na kolumnie #1
set_tab htsst ustaw tabulację w każdym wierszu, bieżąca kolumna (?)
set_top_margin smgtZo ustaw górny margines na bieżącej linii
set_top_margin_parmsmgtpZp ustaw górny (dolny) margines w wierszu #1 (#2)
set_window windwi bieżące okno to linie #1-#2 i kolumny #3-#4
start_bit_image sbimZq zacznij drukować grafikę bitową
start_char_set_defscsdZr rozpocznij definicję zestawu znaków
stop_bit_image rbimZs przestań drukować grafikę bitową
stop_char_set_defrcsdZt zakończ definicję zestawu znaków
subscript_characterssubcsZu lista indeksowalnych dolnie znaków
superscript_characterssupcsZv lista indeksowalnych górnie znaków
tab htta tabuluj do następnego (sprzętowego) 8-spacjowego tabulatora
these_cause_cr docrZw drukowanie dowolnego z nich spowoduje CR
to_status_line tslts przemieść się do linii statusu
tone toneTO wybierz wydzwanianie tonowe
underline_char ucuc podkreśl znak i przesuń się za niego
up_half_line huhu pół linii w górę
user0 u0u0 łańcuch użytkownika #0
user1 u1u1 łańcuch użytkownika #1
user2 u2u2 łańcuch użytkownika #2
user3 u3u3 łańcuch użytkownika #3
user4 u4u4 łańcuch użytkownika #4
user5 u5u5 łańcuch użytkownika #5
user6 u6u6 łańcuch użytkownika #6
user7 u7u7 łańcuch użytkownika #7
user8 u8u8 łańcuch użytkownika #8
user9 u9u9 łańcuch użytkownika #9
wait_tone waitWA czekaj na ton dzwonienia (dialtone)
xoff_character xoffcXF znak XOFF
xon_character xoncXN znak XON
zero_motion zeromZx brak przemieszczenia dla kolejnego znaku

Następujące właściwości łańcuchowe istnieją w strukturze term SVr4.0, lecz początkowo nie były opisane w podręczniku man.

ZmiennaNazwa-KodOpis
Łańcuchowawłaść.TCap
alt_scancode_escscesaS8 alternatywny escape dla emulacji scancode
bit_image_carriage_returnbicrYv przemieść się na początek wiersza
bit_image_newlinebinelZz przemieść się do następnego wiersza obrazu bitowego
bit_image_repeatbirepXy powtórz komórkę #1 obrazu bitowego #2 razy
char_set_names csnmZy wymień nazwy zestawów znaków
code_set_init csinci inicjalizuj sekwencję dla wielokrotnych zestawów kodów
color_names colornmYw podaj nazwę dla koloru #1
define_bit_image_regiondefbiYx definiuj prostokątny region obrazu bitowego
device_type devtdv wskaż obsługę języka/zestawu kodów
display_pc_char dispcS1 wyświetl znak PC
end_bit_image_regionendbiYy zakończ region obrazu bitowego
enter_pc_charset_modesmpchS2 wejdź w tryb wyświetlania PC
enter_scancode_modesmscS4 wejdź w tryb scancode PC
exit_pc_charset_modermpchS3 zakończ tryb wyświetlania znaków PC
exit_scancode_modermscS5 zakończ tryb scancode PC
get_mouse getmGm curses powinny odbierać zdarzenia myszy
key_mouse kmousKm pojawiło się zdarzenie myszy
mouse_info minfoMi informacja o statusie myszy
pc_term_options pctrmS6 opcje terminala PC
pkey_plab pfxlxl zaprogramuj klawisz funkcyjny #1 na wpisywanie łańcucha #2 i pokazywanie łańcucha #3.
req_mouse_pos reqmpRQ zażądaj pozycji myszy
scancode_escape scescS7 escape dla emulacji scancode
set0_des_seq s0dss0 przesuń do zestawu kodów 0 (zestaw EUC 0, ASCII)
set1_des_seq s1dss1 przesuń do zestawu kodów 1
set2_des_seq s2dss2 przesuń do zestawu kodów 2
set3_des_seq s3dss3 przesuń do zestawu kodów 3
set_a_backgroundsetabAB ustaw kolor tła przy użyciu sekwencji specjalnej ANSI
set_a_foregroundsetafAF ustaw kolor pierwszego planu przy użyciu sekwencji specjalnej ANSI
set_color_band setcolorYz Change to ribbon color #1 (?)
set_lr_margin smglrML ustaw lewy i prawy margines na #1, #2
set_page_length slinesYZ ustaw rozmiar strony na #1 linii
set_tb_margin smgtbMT ustawia górny i dolny margines na #1, #2

Standard XSI curses dodał te oto. Pochodzą one z niektórych po-4.1 wersji curses z Systemu V, np. Solaris 2.5 i IRIX 6.x. Nazwy termcapu ncurses zostały dla nich wynalezione; według standardu XSI nie mają one nazw termcap. Jeśli twoje skompilowane wpisy terminfo ich używają, mogą one nie być binarnie kompatybilne z wpisami System V po SVr4.1; Strzeż się!

ZmiennaNazwa-KodOpis
łańcuchowawłaść.Tcap
enter_horizontal_hl_modeehhlmXh wejdź w tryb poprzecznego podświetlenia
enter_left_hl_modeelhlmXl wejdź w tryb lewego podświetlenia
enter_low_hl_modeelohlmXo wejdź w tryb niskiego podświetlenia
enter_right_hl_modeerhlmXr wejdź w tryb prawego podświetlenia
enter_top_hl_modeethlmXt wejdź w tryb górnego podświetlenia
enter_vertical_hl_modeevhlmXv wejdź w tryb podświetlenia pionowego
set_a_attributessgr1sA zdefiniuj drugi zestaw atrybutów wideo #1-#6
set_pglen_inch slengthsL YI ustaw długość strony na #1 setnej cala

Przykładowy wpis

Następujący opis, przeznaczony dla terminala ANSI jest reprezentatywną próbką opisu wyglądu nowoczesnych terminali.


ansi|ansi/pc-term compatible with color,
        mc5i,
        colors#8, ncv#3, pairs#64,
        cub=\E[%p1%dD, cud=\E[%p1%dB, cuf=\E[%p1%dC,
        cuu=\E[%p1%dA, dch=\E[%p1%dP, dl=\E[%p1%dM,
        ech=\E[%p1%dX, el1=\E[1K, hpa=\E[%p1%dG, ht=\E[I,
        ich=\E[%p1%d@, il=\E[%p1%dL, indn=\E[%p1%dS, .indn=\E[%p1%dT,
        kbs=^H, kcbt=\E[Z, kcub1=\E[D, kcud1=\E[B,
        kcuf1=\E[C, kcuu1=\E[A, kf1=\E[M, kf10=\E[V,
        kf11=\E[W, kf12=\E[X, kf2=\E[N, kf3=\E[O, kf4=\E[P,
        kf5=\E[Q, kf6=\E[R, kf7=\E[S, kf8=\E[T, kf9=\E[U,
        kich1=\E[L, mc4=\E[4i, mc5=\E[5i, nel=\r\E[S,
        op=\E[37;40m, rep=%p1%c\E[%p2%{1}%-%db,
        rin=\E[%p1%dT, s0ds=\E(B, s1ds=\E)B, s2ds=\E*B,
        s3ds=\E+B, setab=\E[4%p1%dm, setaf=\E[3%p1%dm,
        setb=\E[4%?%p1%{1}%=%t4%e%p1%{3}%=%t6%e%p1%{4}%=%t1%e%p1%{6}%=%t3%e%p1%d%;m,
        setf=\E[3%?%p1%{1}%=%t4%e%p1%{3}%=%t6%e%p1%{4}%=%t1%e%p1%{6}%=%t3%e%p1%d%;m,
        sgr=\E[0;10%?%p1%t;7%;%?%p2%t;4%;%?%p3%t;7%;%?%p4%t;5%;%?%p6%t;1%;%?%p7%t;8%;%?%p8%t;11%;%?%p9%t;12%;m,
        sgr0=\E[0;10m, tbc=\E[2g, u6=\E[%d;%dR, u7=\E[6n,
        u8=\E[?%[;0123456789]c, u9=\E[c, vpa=\E[%p1%dd,

Wpisy mogą się ciągnąć na wiele linii dzięki poprzedzaniu kolejnych linii białymi spacjami (poza pierwszą linią). Komentarze można załączać w poszczególnych liniach przy użyciu ``#''. Właściwości w terminfo występują jako trzy typy: Właściwości logiczne, okreslające czy terminal ma jakąś właściwość; właściwości numeryczne, określające rozmiar terminala, opóźnień; właściwości łańcuchowe, określające sekwencje używane do dokonywania określonych operacji terminalowych.

Typy właściwości

Wszystkie właściwości mają nazwy. Na przykład fakt, że terminale ANSI mają automatyczne marginesy (tj. automatyczny return i lf po osiągnięciu końca linii) jest określany właściwością am. Z tej przyczyny opis ansi zawiera am. Właściwości numeryczne mają doklejony znak `#' i wartość dodatnią. Tak więc cols, określające liczbę kolumn terminala, w przypadku ansi ma `80'. Wartości właściwości numerycznych można podawać dziesiętnie, ósemkowo lub szesnastkowo, uzywając konwencji z języka C (np. 255, 0377, 0xff i 0xFF).

Właściwości napisowe, takie jak el (sekwencja czyszczenia do końca linii) są podawane w kodzie dwuznakowym--najpierw jest `=', potem łańcuch, kończącyc się znakiem `,'.

Dla łatwego kodowania znaków udostępnione są we właściwościach o wartościach łańcuchowych sekwencje specjalne. \E i \e odnoszą się do znaku ESCAPE, ^x odnosi się do control-x, a sekwencje \n \l \r \t \b \f \s odpowiadają nowej linii, line-feed, powrotowi karetki, tabulacji, kasownikowi (backspace), form-feed, i spacji. Inne sekwencje specjalne to m.in. \^ dla ^, \\ dla \, \, dla przecinka, \: dla :, i \0 for zera (null). (\0 daje \200, co nie kończy łańcucha, lecz zachowuje się jak znak null na większości terminali o ile podane jest CS7. Zobacz stty(1).) Znaki mogą być też podawane jako trzy cyfry ósemkowe po \.

We właściwości łańcuchowej może występować opóźnienie, wyrażone w milisekundach. Jest ono ujmowane w nawiasy $<..>, np. el=\EK$<5>. Znaki wypełnienia, zapewniające opóźnienie produkuje tputs. Opóźnienie musi być liczbą o maksymalnie jednym miejscu precyzji dziesiętnej; może zawierać przyrostki `*', `/' lub obydwa. `*' znaczy, że wymagane wypełnienie jest proporcjonalne do liczby linii, których dotyczy operacja, a podany rozmiar wymagany jest na każdą "dotkniętą jednostkę". (w przypadku wstawiania znaku, współczynnik jest wciąż liczbą dotkniętych linii.) Zazwyczaj wypełnianie jest zalecane jeśli urządzenie ma właściwość xon; jest ono [wtedy] używane do obliczania kosztów, lecz nie wywołuje opóźnień. Znak `/' wskazuje, że wypełnianie jest obowiązkowe i wymusza opóźnienie danej liczby milisekund, nawet na urządzeniach, w których obecne jest xon, określające sterowanie przepływu.

[Wypełnianie jest używane na starych, wolnych terminalach bez sterowania przepływem. Istnieje dlatego, że gdy nie ma sterowania, bufory wejściowe urządzenia mogą się przepełnić i pewne znaki mogą się zgubić. Wypełnienie takiego niepewnego okresu nieznaczącymi znakami wypełnienia zapewnia, że istotne informacje nie zostaną utracone--utracone zostaną jedynie ignorowane znaki wypełnienia. (przyp. tłum.)]

Czasem pewne właściwości muszą być wykomentowane. Aby to zrobić, wystarczy przed nazwą umieścić kropkę. Na przykład zrobiono tak w drugim ind z powyższego przykładu.

Pobieranie skompilowanych opisów

Jeśli ustawiona jest zmienna środowiskowa TERMINFO, to jest ona używana jako ścieżka do katalogu, zawierającego skompilowany opis tego, nad czym pracujesz. Przeszukiwany jest tylko ten katalog.

W przeciwnym przypadku, wersja ncurses czytnika terminfo będzie szukać skompilowanego opisu w katalogu $HOME/.terminfo. Jeśli nic tam nie będzie, dalsze poszukiwania polecą według zmiennej środowiskowej TERMINFO_DIRS (zawierającej rozdzieloną dwukropkami listę katalogów) (pusty wpis jest rozumiany jako komenda szukania /usr/share/terminfo). Jeśli i tu nic nie zostanie znalezione, pobieranie kończy się niepowodzeniem.

Jeśli nie ustawiono ani TERMINFO, ani TERMINFO_DIRS, szukanie odbędzie się w systemowym katalogu terminfo, /usr/share/terminfo.

(Pod curses z Systemu V nie są obsługiwane pliki $HOME/.terminfo ani zmienna TERMINFO_DIRS.)

Przygotowywanie opisów

Wyjaśnimy teraz jak przygotowywać opisy terminali. Najefektywniejszym sposobem jest wykorzystanie podobnego terminala z terminfo i budowanie opisu stopniowo, wykorzystując częściowe opisy z użyciem vi lub innego zorientowanego ekranowo programu, sprawdzając je w ten sposób. Miej świadomość, że nietypowy terminal może wykazywać ubytki w stosunku do opisującego go pliku terminfo lub, że kod testującego programu jest nieprawidłowy.

Aby ustawić prawidłowo wypełnianie (padding) dla wstawiania linii (jeśli producent terminala tego nie udokumentował), można wykonać test: edytuj duży plik przy 9600 bodów, następnie skasuj ok. 16 linii ze środka ekranu, potem naciśnij kilka razy szybko `u'. Jeśli terminal się zaśmieci, wymagane jest większe wypełnianie. Podobny test można zrobić do wstawiania znaku.

Podstawowe właściwości

Liczba kolumn terminala jest określana właściwością numeryczną cols. Jeśli terminal jest CRT, to liczba linii ekranu jest podawana we właściwości lines. Jeśli terminal zawija linie po dojściu do prawego marignesu, to powinien posiadać właściwość am. Jeśli terminal może czyścić swój ekran, pozostawiając kursor w pozycji domowej, to powinno to być określone przez właściwość łańcuchową clear. Jeśli terminal wykonuje nadstukiwanie (a nie czyści pozycji nadstukiwanej), to powinien posiadać właściwość os. Jeśli terminal jest terminalem drukującym, bez jednostki soft copy, to powinien mieć zarówno hc jak i os. (os dotyczy terminali z zakresem przechowywania, jak w serii TEKTRONIX 4010 ale także czy w terminalach hardcopy i APL.) Jeśli istnieje kod, przenoszący kursor do lewego krańca bieżącego wiersza, to powinien być on podany jako cr. (Zwykle jest to powrót karetki, control M.) Jeśli istnieje kod dzwonka (bell, beep, itp.), to powinien być on podany jako bel.

Jeśli istnieje kod, przesuwający kursor o jedną pozycję w lewo (jak backspace), to właściwość ta powinna być podana jako cub1. Podobnie, kod przesuwający w prawo, górę i dół powinien być podany jako cuf1, cuu1, i cud1. Te lokalne ruchy kursora nie powinny zmieniać tekstu, który mijają, np. normalnie nie używa się `cuf1= ', gdyż spacja skasowała by znak.

Ważnym spostrzeżeniem w tym momencie jest fakt, że lokalne ruchy kursora, zakodowane w terminfo nie są zdefiniowane w lewych i górnych krańcach terminala CRT. Programy nie powinny więc używać backspace na lewym krańcu, chyba że podane jest bw. Podobnie, nie powinny próbować iść w górę z pierwszej linii. Aby przewinąć tekst do góry, program powinien przejść do dolnego, lewego narożnika ekranu i wysłać łańcuch ind (index).

Aby przewinąć tekst w dół, program idzie do lewego górnego narożnika i wysyła łańcuch ri (reverse index). Łańcuchy ind i ri nie są zdefiniowane w przypadku przebywania w nieodpowiednich miejscach ekranu.

Wersjami parametryzowanymi sekwencji przewijających są indn i rin, które mają taką samą semantykę jak ind i ri, lecz dodatkowo pobierają parametr i przewijają tyle właśnie linii. Są one również niezdefiniowane w nieodpowiednich obszarach ekranu.

Właściwość am mówi czy kursor trzyma się prawego krańca ekranu po wysłaniu tekstu, lecz niekoniecznie tyczy się cuf1 z ostatniej kolumny. Jedyny ruch lokalny, który jest zdefiniowany z lewego krańca przy podaniu bw to cub1, który przejdzie do prawego krańca poprzedniego wiersza. Jeśli bw nie jest podane, efekt jest niezdefiniowany. Jest to przydatne np. do rysowania ramki wokół krańców ekranu. Jeśli terminal ma przełączaną właściwość automatycznych marginesów, to plik terminfo zwykle przyjmuje, że jest ona włączona, tj. am. Jeśli terminal ma polecenie, które przechodzi do pierwszej kolumny następnej linii, to komenda ta może być podana jako nel (nowa linia). Nie ma znaczenia czy polecenie to czyści resztę bieżącej linii, więc jeśli terminal nie posiada cr i lf to może wciąż uda się złożyć z czegoś działający nel.

Właściwości te wystarczają do opisania terminala hard-copy i ``glass-tty''. W konsekwencji, model teletype 33 jest opisany jako

        33|tty33|tty|model 33 teletype,
        bel=^G, cols#72, cr=^M, cud1=^J, hc, ind=^J, os,
a Lear Siegler ADM-3 jako
        adm3|3|lsi adm3,
        am, bel=^G, clear=^Z, cols#80, cr=^M, cub1=^H, cud1=^J,
        ind=^J, lines#24,

Łańcuchy parametryzowane

Adresowanie kursora i inne łańcychy wymagające parametrów terminala są opisaywane przez właściwość parametryzowanego łańcucha, w której występują sekwencje specjalne typu printf(3S), jak %x. Na przykład aby adresować kursor, podana jest właściwość cup, używająca dwóch parametrów: wiersza i kolumny adresowania. (wiersze i kolumny sa numerowane od zera i odnoszą się do fizycznego ekranu, widzianego przez użytkownika, a nie do niewidzialnego obszaru pamięci.) Jeśli terminal posiada związane z pamięcią adresowanie kursora, to może to być wskazywane przez mrcup.

Mechanizm parametrów używa stosu i specjalnych kodów % do jego obsługi. Zazwyczaj sekwencja powoduje wepchnięcie jednego z parametrów na stos, a następnie jego wydrukowanie w pewnym formacie. Często wymagane są bardziej złożone operacje.

Kodowania % mają następujące znaczenia:


     %%        daje `%'
     %[[:]flagi][szerokość[.precyzja]][doxXs]
               podobnie jak w printf, flagi to [-+#] i spacja
     %c        drukowanie pop() daje %c
     %p[1-9]   wepchnij i'ty parm
     %P[a-z]   ustaw zmienną dynamiczną [a-z] na pop()
     %g[a-z]   pobierz dynamiczną zmienną [a-z] i wepchnij ją
     %P[A-Z]   ustaw zmienną statyczną [a-z] na pop()
     %g[A-Z]   pobierz zmienną statyczną [a-z] i wepchnij ją
     %'c'      stała znakowa c
     %{nn}     stała całkowita nn
     %l        wepchnij strlen(pop)
     %+ %- %* %/ %m
                arytmetyka (%m to mod): push(pop() op pop())
     %& %| %^  operacje bitowe: push(pop() op pop())
     %= %> %<  operacje logiczne: push(pop() op pop())
     %A, %O    operacje logiczne and i or (dla warunków)
     %! %~     jednoargumentowe operacje push(op pop())
     %i        dodaj 1 do pierwszych dwóch parm (terminale ANSI)
     %? expr %t częśćthen %e częśćelse %;
               if-then-else, %e częśćelse jest opcjonalna.
               Dopuszalne są else-if a'la Algol 68:
               %? c1 %t b1 %e c2 %t b2 %e c3 %t b3 %e c4 %t b4 %e %;
               ci są warunkami, bi są ciałami.

Operacje binarne są w postaci postfiksowej, z operandami w typowej kolejności. Znaczy to, że aby uzyskać x-5, można użyć "%gx%{5}%-". Zmienne %P i %g są stałe podczas analizy łańcucha specjalnego.

Rozważ GP2645, w którym aby dostać się do 3 wiersza i 12 kolumny należało wysłać \E&a12c03Y, wypełnionego na 6 milisekund. Zauważ, że kolejność wierszy i kolumn jest tu w inwersji i że są one drukowane jako dwie cyfry. W efekcie jego właściwość cup to ``cup=6\E&%p2%2dc%p1%2dY''.

Microterm ACT-IV wymaga poprzedzenia bieżącego wiersza i kolumny znakiem ^T i zakodowania wiersza i kolumny binarnie, ``cup=^T%p1%c%p2%c''. Terminale, używające ``%c'' muszą być w stanie cofnąć (backskpace) kursor (cub1) i przesuwać go o jedną linię w górę na ekranie (cuu1). Jest to konieczne, gdyż nie zawsze bezpiecznie jest transmitować \n, ^D i \r, ponieważ system może je zmienić lub pominąć. (funkcje biblioteczne, obsługujące terminfo ustawiają tryby tty tak, aby tabulacje nigdy nie były rozwijane, więc \t może wysyłać bez obaw. Jest to sprawa pierwszej wagi dla Ann Arbor 4080.)

Ostatnim przykładem jest LSI ADM-3a, który używa offsetów wiersza i kolumny ze spacją, ``cup=\E=%p1%' '%+%c%p2%' '%+%c''. Po wysłaniu `\E=', pierwszy parametr jest wpychany na stos, wpychana jest wartość ASCII dla spacji (32), są one następnie dodawane (wpychanie na stos ich sumy i zamiana dwóch poprzednich wartości) i produkowane jako znak. Następnie to samo jest wykonywane dla drugiego parametru. Możliwe są również bardziej złożone działania arytmetyczne na stosie.

Ruchy kursora

Jeśli terminal posiada szybki sposób na zerowanie pozycji kursora (na lewy górny narożnik ekranu), to może to być podane jako home; podobnie, szybkim sposobem dostania się do dolnego lewego narożnika jest ll; może to wykonywać przejście w górę z pomocą cuu1 z pozycji zerowej, lecz program samodzielnie nie powinien tego robić (chyba że ll tak robi), gdyż aplikacja nie może nic zakładać o rezultacie przejścia w górę z pozycji zerowej. Zauważ, że zerowanie pozycji jest równoważne adresowaniu na (0,0): na lewy górny narożnik ekranu, a nie pamięci. (Z tej przyczyny sekwencja \EH terminali HP nie może być używana jako home.)

Jeśli terminal posiada bezwzględne (absolute) adresowanie wierszy lub kolumn, to może to być podane jako pojedyncze właściwości parametryczne, hpa (bezwzględna pozycja pozioma) i vpa (bezwzględna pozycja pionowa). Czasami są one krótsze niż bardziej ogólne sekwencje dwuparametrowe (np. dla hp2645) i mogą być używane chętniej niż cup. Jeśli istnieją sparametryzowane ruchy lokalne (np. przesuń n spacji w prawo), to mogą być one podane jako cud, cub, cuf i cuu z pojedynczym parametrem, określającym ilość spacji przesunięcia. Sekwencje te są przydatne jeśli terminal nie ma cup, tak jak np. TEKTRONIX 4025.

Jeśli terminal podczas przcy z programem, używającym właściwości musi być w specjalnym trybie działania, to kody wchodzenia i wychodzenia z tego trybu mogą być podane jako smcup i rmcup. Przyszło to m.in. z terminali takich jak Concept, który miał więcej niż jedną stronę pamięci. Jeśli terminal ma tylko związane z pamięcią adresowanie kursora (a nie związane z ekranem) to jednoekranowe okno musi być poprawione w celu wymuszenia poprawnego działania adresowania kursora. Jest to używane również dla TEKTRONIX 4025, gdzie smcup ustawia znak komendy na ten, używany przez terminfo. Jeśli sekwencja smcup nie odtworzy ekranu po wysłaniu sekwencji rmcup (do stanu sprzed wysłania rmcup), podaj nrrmc.

Czyszczenie obszarów

Jeśli terminal może czyścić ekran od bieżącej pozycji do końca linii, pozostawiając kursor na swoim miejscu, to powinno to być określone jako el. Jeśli terminal może czyścić ekran od końca linii, do bieżącej pozycji, pozostawiając kursor na miejscu, to powinno to być określone jako el1. Jeśli terminal może czyścić ekran od bieżącej pozycji do końca wyświetlacza, to powinno to być określane jako ed. Ed jest zdefiniowane jedynie dla pierwszej kolumny linii. (Może więc być symulowane przez żądanie kasowania wielkiej liczby linii jeśli prawidziwe ed nie jest dostępne.)

Wstawianie/kasowanie linii i ruchy pionowe

Jeśli terminal może otworzyć nową pustą linię przed linią, w której znajduje się kursor, to powinno to być okreslone jako il1; jest to obsługiwane tylko z pierwszej pozycji w linii. Kursor musi potem pojawić się na nowej, pustej linii. Jeśli terminal może kasować linię, na której znajduje się kursor, to powinno to być określone przez dl1; może to być obsługiwane tylko z pierwszej pozycji na kasowanej linii. Wersje il1 i dl1, które mogą pobierać parametr, określający ile linii skasować lub wstawić, mogą być podawane jako il i dl.

Jeśli terminal ma ustawialny region przewijania (jak vt100), to komenda ustawiająca to może być opisana z pomocą właściwości csr, pobierającej dwa parametry: górną i dolną linię regionu przewijania. Pozycja kursora jest po użyciu tej komendy niestety niezdefiniowana.

Efekt wstawienia lub skasowania linii można osiągnąć z użyciem csr na odpowiednio wybranym regionie; komendy sc i rc (zachowania i odtworzenia kursora) mogą być wówczas przydatne do zapewnienia, że zestawiony łańcuch nie przesunie kursora. (Zauważ, że biblioteka ncurses(3X) dokonuje takiej syntezy automatycznie, więc nie musisz komponować łańcuchów wstawienia/skasowania z użyciem csr).

Innym sposobem tworzenia wstawiania i kasowania może być użycie kombinacji właściwości index i memory-lock, obecnych na niektórych terminalach (takich, jak HP-700/90, które jednak posiadają również insert/delete).

Wstawianie linii na górze lub u dołu ekranu może być dokonywane również z użyciem ri lub ind, co często może się okazać szybsze nawet od istniejących właściwości.

Wartość logiczna non_dest_scroll_region powinna być ustawiona jeśli każde okno przewijające jest efektywnie widokiem na obraz o rozmiarze ekranu. Aby przetestować istnienie tej właściwości, utwórz w środku ekranu region przewijania, napisz coś na dolnej linii, przesuń kursor na początek regionu i wykonaj ri, a następnie dl1 lub ind. Jeśli dane przewijane z dołu regionu ri pojawią się ponownie, to przewijanie nie jest destruktywne. Curses z Systemu V i XSI oczekują, że ind, ri, indn i rin symulują przewijanie destruktywne; ich dokumentacja ostrzega by nie definiować csr, chyba że jest to prawda. Ta implementacja curses jest bardziej liberalna i dokona jawnego kasowania po przewinięciu, jeśli zdefiniowane jest ndstr.

Jeśli terminal potrafi definiować okno jako część pamięci, która współpracuje ze wszystkimi komendami, to powinno być to określone przez parametryzowany łańcuch wind. Cztery parametry to kolejno: początkowe i końcowe linie pamięci, początkowe oraz kończące kolumny pamięci.

Jeśli terminal potrafi zachowywać pamięć wyświetlacza powyżej, to podana powinna być właściwość da; jeśli zachowana może być pamięć wyświetlacza poniżej, to podana powinna być właściwość db. Wskazują one, że kasowanie linii lub przewijanie może spowodować pojawienie się niezerowych linii z dołu i że przewijanie w tył z pomocą ri może przynieść niezerowe linie z góry.

Wstawianie/kasowanie znaku

Istnieją dwa podstawowe rodzaje inteligentnych terminali, jeśli brać pod uwagę obsługę wstawiania/kasowania znaków opisywaną w terminfo. Najpopularniejsze operacje wstawiania/kasowania znaków tyczą tylko znaków w bieżącej linii i sztywno przesuwają znaki w kierunku jej końca. Inne terminale, takie jak Concept 100 i Perkin Elmer Owl rozróżniają spacje wstukane i niewstukane, przesuwając przy wstawianiu/kasowaniu aż do najbliższej niewstukanej spacji, która jest następnie albo kasowana, albo rozwijana na dwie niewstukane spacje. Rodzaj terminala można określić przez wyczyszczenie ekranu i następnie wpisanie tekstu, rozdzielonego ruchami kursora. Wstukaj przy użyciu ruchów kursora (nie spacji) ``abc    def''. Następnie ustaw kursor przed ``abc'' i włącz terminal w tryb wstawiania. Jeśli wpisywanie znaków powoduje, że reszta linii sztywno przesuwa się w prawo, to terminal nie rozróżnia spacji wstukanych od niewstukancyh. Jeśli ``abc'' przesunie się do ``def'' które następnie zacznie się posuwać wraz z nim aż do końca linii, to masz drugi rodzaj terminala. W tym wypadku powinieneś podać właściwość in, która oznacza ``insert null''. Chociaż są to logicznie dwa oddzielne atrybuty (jednoliniowy vs. wieloliniowy tryb wstawiania i specjalne traktowanie niewstukanych spacji), nie znaleźliśmy terminala, którego tryb wstawiania nie mógłby zostać opisany pojedynczym atrybutem.

Terminfo może opisywać zarówno terminale posiadające tryb wstawiania, jak i terminale, które wysyłają prostą sekwencję do otwierania pustej pozycji w bieżącej linii. Jako smir podaje się sekwencję wchodzenia w tryb wstawiania. Jako rmir podaje się sekwencje do wychodzenia z trybu wstawiania. Jako ich1 podaje się sekwencję, którą należy wysłać tuż przed wysłaniem wstawianego znaku. Większość terminali z prawdziwym trybem wstawiania nie daje ich1; terminale, które wysyłają sekwencje do otwierania pozycji ekranu podają ją.

Jeśli twój terminal posiada obydwie te właściwości, to zwykle wybierany jest tryb wstawiania. Technicznie, nie powinieneś podawać obydwu, chyba że terminal wymaga ich łącznego działania. Niektóre nie-curses-owe aplikacje mogą się pogubić jeśli podane są obydwie; symptomem są podwojone znaki we wstawianiu używającym odświeżania. Wymaganie to jest obecnie rzadkie; większość sekwencji ich nie wymaga poprzedzającego smir, a większość trybów wstawiania smir nie wymaga ich1 przed każdym znakiem. Dlatego curses zakłada, że tak właśnie jest i używa albo rmir/smir albo ich/ich1 (ale nie obydwu). Jeśli musisz napisać opis dla ncurses, dla terminala, wymagającego obydwu tych działań, załącz sekwencje rmir/smir w ich1.

Jeśli po wstawieniu wymagane jest dopełnienie, podaj je jako liczbę milisekund w ip (opcja łańcuchowa). Wszelkie inne sekwencje, które wymagają wysłania po wstawieniu pojedynczego znaku również mogą być podane w ip. Jeśli twój terminal wymaga zarówno umieszczenia w `trybie wstawiania' jak i specjalnego kodu do poprzedzania każdego wstawianego znaku, to podane mogą być smir/rmir oraz ich1 i obydwie sekwencje zostaną użyte. Właściwość ich z jednym parametrem powtarza rezultat ich1 n-krotnie.

Jeśli między znakami wpisywanymi nie w trybie wstawiania wymagane jest wypełnianie, podaj je jako liczbę milisekund wypełniania w rmp(???).

Czasami konieczne jest przesunięcie się w trybie wstawiania, aby usunąć znaki z tej samej linii (np. jeśli za pozycją wstawiania znajduje się tabulacja). Jeśli twój terminal zezwala na ruchy podczas przebywania w trybie wstawiania, to powinien mieć właściwość mir, przyspieszającą w tym przypadku wstawianie. Pominięcie mir ma wpływ jedynie na szybkość. Niektóre terminale (np. Datamedia) nie mogą mieć mir, gdyż ich tryb wstawiania działa tak, że na to nie pozwala.

Do kasowania pojedynczego znaku można podać dch1, albo dch do kasowania z parametrem n, który mówi, by skasować n znaków, lub sekwencje wchodzenia (smdc) i wychodzenia (rmdc) z trybu kasowania (dowolny tryb, którego terminal wymaga dla zadziałania dch1).

Komenda do kasowania n znaków (równoważna wypuszczeniu n spacji bez przesuwania kursora) może być określona jako ech z jednym parametrem.

Podświetlanie, podkreślanie i wizualne dzwonki

Jeśli twój terminal ma jeden lub więcej rodzajów atrybutów wyświetlania, to mogą one być reprezentowane na wiele różnych sposobów. Jedną z postaci wyświetlacza powinieneś określić jako tryb wyróżniony (standout), reprezentujący dobry, kontrastowy, łatwy do odczytu format podświetlania komunikatów o błędach i innych rzeczy wymagających zwrócenia uwagi. (Jeśli masz wybór, to dobrym pomysłem jest inwersja kolorów plus średnie rozjaśnienie, lub też sama inwersja.) Sekwencje, przeznaczone do wchodzenia i wychodzenia z trybu wyróżnionego są podawane jako smso i rmso. Jeśli kod zmiany na tryb wyróżniony pozostawia na ekranie jedną lub dwie spacje (jak w TVI 912 i Teleray 1061), to należy podać xmc, określające ile spacji jest pozostawianych.

Kody rozpoczynania podkreślenia i jego kończenia mogą być podawane jako smul i rmul. Jeśli terminal posiada kod podkreślania bieżącego znaku i przesuwania kursora o jedną pozycję w prawo (jak w Microterm Mime), to może to być podane jako uc.

Inne właściwości wchodzenia w różne tryby podświetlenia to blink (migotanie) bold (wytłuszczenie, lub rozjaśnienie) dim (średnia-jasność) invis (tekst niewidzialny, lub `spacjowanie') prot (chronione) rev (inwersja kolorów) sgr0 (wyłącz wszystkie tryby atrybutów) smacs (wejdź w tryb alternatywnego zestawu znaków) i rmacs (wyjdź z trybu alternatywnego zestawu znaków). Włączenie dowolnego z tych trybów w pojedynkę może lub może nie wyłączyć innych trybów.

Jeśli istnieje sekwencja do ustawiania kombinacji trybów, to powinna być podana jako sgr (ustaw atrybuty), i pobierać 9 parametrów. Każdy z parametrów może być zerowy lub niezerowy, wskazując tak czy odpowieni atrybut jest włączony czy nie. 9 parametrów to kolejno: wyróżnienie, podkreślenie, inwersja, migotanie, średnia-jasność, wytłuszczenie, spacjowanie, chornienie, alternatywny zestaw znaków. Nie wszystkie tryby muszą być wspierane przez sgr, powinny być natomiast te, dla których istnieją oddzielne komendy atrybutów.

Na przykład DEC vt220 wspiera większość trybów:

parametr tparmatrybutsekwencja specjalna

brakbrak\E[0m
p1wyróżniony\E[0;1;7m
p2podkreślony\E[0;4m
p3inwersja\E[0;7m
p4migotanie\E[0;5m
p5średnia-jasnośćniedostępne
p6wytłuszczenie\E[0;1m
p7niewidzialność\E[0;8m
p8chrońnieużywane
p9altznaki^O (off) ^N (on)

Każdą sekwencję specjalną rozpoczynamy od wyłączenia wszelkich istniejących trybów, gdyż nie ma prostego sposobu na określenie czy są aktywne. Tryb wyróżnienia jest zestawiany jako kombinacja inwersji i wytłuszczenia. Terminal vt220 ma tryb ochronny, lecz nie jest on wykorzystywany w sgr, gdyż chroni również znaki ekranu przed kasowaniami stacji. Tryb alternatywnego zestawu znaków jest też inny; różni się tym, że jest albo ^O, albo ^N, zależnie czy jest wyłączony czy włączony. Jeśli wszystkie tryby są włączone, to wynikową sekwencją jest \E[0;1;4;5;7;8m^N.

Niektóre sekwencje są wspólne dla różnych trybów. Na przykład ;7 jest produkowane dla prawdziwych p1 lub p3, tj. jeśli włączony jest tryb standout lub inwersji.

Spisanie powyższych sekwencji wraz z ich zależnościami daje

sekwencjakiedy wypuścićtranslacja terminfo

\E[0zawsze\E[0
;1gdy p1 lub p6%?%p1%p6%|%t;1%;
;4gdy p2%?%p2%|%t;4%;
;5gdy p4%?%p4%|%t;5%;
;7gdy p1 lub p3%?%p1%p3%|%t;7%;
;8gdy p7%?%p7%|%t;8%;
mzawszem
^N lub ^Ogdy p9 ^N, inaczej ^O%?%p9%t^N%e^O%;

Wstawienie tego wszystkiego do sekwencji sgr daje:

    sgr=\E[0%?%p1%p6%|%t;1%;%?%p2%t;4%;%?%p1%p3%|%t;7%;
        %?%p4%t;5%;%?%p7%t;8%;m%?%p9%t\016%e\017%;,

Pamiętaj, że jeśli podajesz sgr, to musisz też podać sgr0.

Terminale z ``magic cookie'' (magiczne ciasteczko) (xmc) wystawiają specjalne ``ciasteczka'' gdy odbierają sekwencje ustawiania trybu, które w zasadzie wpływają na algorytm wyświetlania, a nie na dodatkowe bity dla każdego znaku. Niektóre terminale, jak HP 2621 automatycznie wychodzą z trybu wyróżnionego gdy kursor przechodzi do nowej linii, lub gdy jest przeadresowany. Programy używające trybu wyróżnionego powinny z niego wychodzić przed przesunięciem kursora lub wysłaniem znaku nowej linii. Zwolnione mogą być z tego jedynie przy obecności właściwości msgr, zapewniającej, że przemieszczanie się w trybie wyróżnionym jest bezpieczne.

Jeśli terminal posiada mechanizm zapalania ekranu dla sygnalizacji błędu (zamiennik dzwonka), to może to być podane jako flash. Nie może to przemieszczać kursora.

Jeśli kursor może być bardziej widoczny niż zwykle, to podaj tą sekwencję jako cvvis. Jeśli istnieje sposób na uniewidzialnienie kursora, to podaj to jako właściwość civis. Właściwość cnorm powinna dawać możliwość powrotu do normalnego kursora.

Jeśli twój terminal potrafi poprawnie generować podkreślone znaki (bez specjalnych kodów), to jeśli [nawet] nie wykonuje nadstukiwania, powinieneś nałożyć na niego właściwość ul. Jeśli nadstukiwanie pozostawia widzialnym znak `pod spodem', to należy podać właściwość os. Jeśli nadstukiwania są kasowalne spacją, to powinno to być wskazane właściwością eo.

Keypad i klawisze funkcyjne

Jeśli terminal posiada keypad, który przesyła kody przy naciskaniu klawiszy, to można podać te informacje. Zauważ, że nie można obsługiwać terminali gdzie keypad działa tylko lokalnie (tyczy się to np. części klawiszy HP 2621). Jeśli keypad można ustawić na przesyłanie, lub nieprzesyłanie, to należy podać te kody jako smkx i rmkx. W przeciwnym wypadku zakłada się, że keypad zawsze przesyła kody. Kody przesyłane przez strzałki w lewo, prawo, górę, dół oraz klawisz home mogą być podawane jako kcub1, kcuf1, kcuu1, kcud1, i khome. Jeśli dostępne są klawisze funkcyjne, takie jak f0, f1, ..., f10, to ich kody mogą być podane jako kf0, kf1, ..., kf10. Jeśli klawisze te mają inne etykiety niż domyślne f0 do f10, to można je podać jako lf0, lf1, ...,fl10. Można również podać kody wysyłane przez inne klawisze specjalne: kll (home down), kbs (backspace), ktbc (czyść wszystkie tabulacje), kctab (czyść tabulator w tej kolumnie), kclr (klawisz czyszczenia ekranu klub wymazywania), kdch1 (klawisz kasowania (delete)), kdl1 (kasowanie linii), krmir (wyjście z trybu wstawiania), kel (czyszczenie do końca linii), ked (czyszczenie do końca ekranu), kich1 (wstaw znak, lub wejdź w tryb wstawiania), kil1 (wstaw linię), knp (następna strona (next page)), kpp (poprzednia strona (previous page)), kind (przewijaj w przód), kri (przewijaj w tył), khts (ustaw w tej kolumnie tabulator). Dodatkowo, jeśli keypad posiada tablicę 3x3 klawiszy, zawierającą 4 klawisze strzałek, to pozostałe pięć klawiszy można określić jako ka1, ka3, kb2, kc1 oraz kc3. Klawisze te są przydatne gdy potrzebne są efekty kierunkowego padu 3x3.

Łańcuchy programowania klawiszy funkcyjnych mogą być podawane jako pfkey, pfloc oraz pfx. Łańcuch do programowania etykiet ekranowych powinien być podawany jako pln. Każdy z tych łańcuchów pobiera dwa parametry: numer kalwisza funcyjnego do programowania (0 do 10) oraz łańcuch, na który go zaprogramować. Numery klawiszy funkcyjnych przekraczające ten zakres mogą programować niezdefiniowane klawisze, w sposób zależny od terminala. Różnica między właściwościami polega na tym, że pfkey powoduje iż naciśnięcie klawisza jest równoważne wklepaniu przez użytkownika danego łańcucha; pfloc powoduje, że łańcuch jest wykonywany przez terminal lokalnie; pfx powoduje, że łańcuch jest przesyłany do komputera.

Właściwości nlab, lw i lh definiują liczbę programowalnych etykiet ekranowych wraz z ich szerokością i wysokością. Jeśli istnieją komendy do wyłączania etykiet, to powinny być podane w smln i rmln. smln jest zazwyczaj wysyłane po jednej, lub większej ilości sekwencji pln, aby upewnić się, że zmiana się uwidoczni.

Tabulacje i inicjalizacja

Jeśli terminal posiada sprzętowe tabulacje, to komenda przejścia do następnego tabulatora może być podana jako ht (zwykle control I). Komenda ``lewej-tabulacji'', przenosząca w lewo do poprzedzającego tabulatora może być podana jako cbt. Konwencja mówi, że jeśli tryby teletype wskazują, że tabulacje są rozwijane przez komputer, a nie są przesyłane do terminala, to programy nie powinny używać ht czy cbt nawet jeśli są one obecne, gdyż użytkownik może nie mieć prawidłowo ustawionych tabulatorów. Jeśli terminal posiada sprzętowe tabulatory, które sa początkowo ustawiane co n spacji, to powinien być podany parametr numeryczny it, pokazujący odstępy między tabulatorami. Zazwyczaj jest to używane przez komendę tset do określania czy ustawiać tryb dla sprzętowego rozwijania tabulacji i czy ustawiać tabulatory. Jeśli terminal posiada tabulatory, które można zachować w nieulotnej pamięci, to opis terminfo może zakładać, że są one poprawnie ustawione.

Inne właściwości zawierają łańcuchy is1, is2 oraz is3, służące do inicjalizacji terminala, iprog, czyli ścieżkę do programu, używanego do inicjalizacji terminala oraz if, czyli nazwę pliku, zawierającego długie łańcuchy inicjalizacyjne. Łańcuchy te powinny ustawić terminal na tryby współpracujące z pozostałym opisem terminfo. Są one zwykle przesyłane do terminala poprzez opcję init programu tput przy każdym logowaniu użytkownika. Są one drukowane w następującej kolejności: uruchom program iprog; wyślij is1; is2; ustaw marginesy przy użyciu mgc, smgli smgr; ustaw tabulatory przy użyciu tbc i hts; wydrukuj plik if; i w końcu wyślij is3.

Większość inicjalizacji jest wykonywana w is2. Tryby specjalne terminala można ustawiać bez duplikowania łańcuchów, wstawiając wspólne sekwencje do is2, a specjalne elementy do is1 oraz is3. Para sekwencji, która dokonuje twardego resetu z kompletnie nieznanego stanu może być podobnie podawana jako rs1, rs2, rf i rs3, analogicznie do is2 oraz if. Łańcuchy te są wysyłane przez program reset, służący do naprawiania terminala gdy ten wejdzie w dziwny stan. Komendy zazwyczaj są umieszczane w rs1, rs2 rs3 i rf jedynie jeśli dają denerwujące efekty na ekranie i nie są konieczne podczas logowania sie. Na przykład komenda ustawiania vt100 na 80 kolumn normalnie jest częścią is2, lecz powoduje denerwujące zakłócenie ekranu i zwykle nie jest wymagana, gdyż terminal normalnie już jest w trybie 80-kolumnowym.

Jeśli istnieją komendy do ustawiania i czyszczenia tabulatorów, to mogą być one podawane jako tbc (czyść wszystkie tabulatory) i hts (ustaw tabulator w bieżącej kolumnie w każdym wierszu). Jeśli do ustawienia tabulatorów wymagana jest bardziej skomplikowana sekwencja, to może być ona umieszczona w is2 lub if.

Opóźnienia i wypełnianie

Wiele starszych i wolniejszych terminali nie obsługuje ani XON/XOFF ani potwierdzania DTR. Wliczać w to można terminale hardcopy i pewne archaiczne CRT (np, DEC VT100). Wymagają one wypełniania znaków po pewnych ruchach kursora i zmianach ekranu.

Jeśli terminal używa potwierdzania xon/xoff dla sterowania przepływu (to znaczy automatycznie wysyła ^S do hosta gdy bufory wejściowe zbliżają się do przepełnienia), ustaw xon. Właściwość ta powstrzymuje emisję wypełniania. Możesz też ustawić ją dla mapowanych w pamięć urządzeń konsolowych, które efektywnie nie mają ograniczeń szybkości. Informacje wypełniające powinny wciąż być dołączane, aby procedury mogły lepiej decydować o względnych kosztach, lecz rzeczywiste znaki wypełnienia nie będą wysyłane.

Jeśli podane jest pb (szybkość wypełniania), to wypełnianie nie jest używane przy szybkościach niższych niż pb. Jeśli wpis nie zawiera szybkości, to emisja wypełniania w pełni zależy od xon.

Jeśli terminal wymaga innych niż zero znaków wypełniania, to powinno to być podawane jako pad. Z łańcucha pad używany jest jedynie pierwszy znak.

Linie statusu

Niektóre terminale posiadają dodatkowe `linie statusu', które nie są normalnie używane przez oprogramowanie (a więc nie liczą się jako właściwość lines terminala).

Najprostszym przypadkiem jest linia statusu, którą można adresować kursorem, lecz nie jest częścią podstawowego regionu przewijania ekranu; taką linię statusu posiada Heathkit H19 oraz 24 liniowe VT100 z 23-liniowym regionem przewijania ustawianym na starcie. Sytuacja ta jest wskazywana przez właściwość hs.

Niektóre terminale z liniami statusu wymagają specjalnych sekwencji aby dostać się do tej linii. Mogą one być wyrażane jako łańcuchy z pojedynczymi parametrami tsl, które pobierają pozycję kursora względem zerowej kolumny linii statusu. Właściwość fsl musi powracać do pozycji ekranu głównego, gdzie wywołano ostatnie tsl. Możliwe, że konieczne będzie osadzenie wartości łańcuchowych sc (zachowanie kursora) i rc (odtworzenie kursora) w tsl i fsl.

Linia statusu jest zazwyczaj tej samej szerokości co szerokość terminala. Gdy nie jest to prawdą, należy podać właściwość numeryczną wsl.

Komend kasowania linii statusu może być podawana jako dsl.

Wartość logiczna eslok określa, że sekwencje specjalne, tabulacje itp. działają w linii statusu normalnie.

Implementacja ncurses nie używa jeszcze żadnej z tych właściwości Są one tu udokumentowane na wypadek, gdyby stały się istotne.

Grafika liniowa

Wiele terminali posiada alternatywne zestawy znaków, przydatne do rysowania figur. Terminfo i curses mają wsparcie do rysowania znaków wspieranych przez VT100 plus niektóre znaki z AT&T 4410v1. Alternatywny zestaw znaków może być określony właściwością acsc.

NazwaNazwaAsciiNazwa
glifuACSdomyślnieVT100
UK znak funta ACS_STERLINGf}
strzałka w dółACS_DARROWv.
strzałka w lewoACS_LARROW<,
strzałka w prawoACS_RARROW>+
strzałka w góręACS_UARROW^-
plansza kwadratówACS_BOARD#h
kula ACS_BULLETo~
plansza szachowaACS_CKBOARD:a
symbol stopnia ACS_DEGREE\f
diamond ACS_DIAMOND+`
większylubrównyACS_GEQUAL>z
greckie pi ACS_PI*{
linia poprzeczna ACS_HLINE-q
symbol latarni ACS_LANTERN#i
duży plus/skrzyżowanieACS_PLUS+n
mniejszylubrównyACS_LEQUAL<y
lewy niski narożnikACS_LLCORNER+m
prawy niski narożnikACS_LRCORNER+j
nierówny ACS_NEQUAL!|
plus/minus ACS_PLMINUS#g
scan line 1 ACS_S1 ~o
scan line 3 ACS_S3 -p
scan line 7 ACS_S7 -r
scan line 9 ACS_S9 _s
czysty blok kwadratowyACS_BLOCK#0
T wskazujące w dółACS_TTEE+w
T wskazujące w lewoACS_RTEE+u
T wskazujące w prawoACS_LTEE+t
T wskazujące w górę ACS_BTEE+v
lewy wysoki narożnikACS_ULCORNER+l
prawy wysoki narożnikACS_URCORNER+k
linia pionowa ACS_VLINE|x

Najlepszym sposobem na zdefiniowanie zestawu graficznego nowego urządzenia jest dodanie do kopii tej tabeli kolumny, podającej znak, jaki (po emisji między smacs/rmacs) został wyrenderowany jako odpowiadająca [kodowi] grafika. Następnie przeczytaj pary VT100/twój terminal z prawa na lewo--będzie to twój łańcuch ACSC.

Obsługa kolorów

Większość terminali kolorowych to albo terminale typu Tektronix, albo typu HP. Te pierwsze mają predefiniowany zestaw N kolorów (N zwykle wynosi 8) i mogą ustawiać w komórkach znakowych niezależnie kolor tła i pierwszego planu, tworząc N*N par kolorów. Na terminalach HP należy ustawiać każdą parę kolorów osobno (tło i pierwszy plan nie są ustawiane niezależnie). Można zdefiniować M par kolorów z 2*M dostępnych kolorów. Terminale zgodne z ANSI są typu Tektronix.

Pewne podstawowe właściwości kolorów są niezależne od metody kolorowania. Waściwości numeryczne colors i pairs określają maksymalną liczbę kolorów i par kolorów, które można naraz wyświetlać. Łańcuch op (para oryginalna) ustawia tło i pierwszy plan na domyślne wartości terminala. Łańcuch oc resetuje wszystkie kolory i pary kolorów na domyślne wartości terminala. Niektóre terminala (włącznie z wieloma emulatorami terminali PC) kasuje obszary ekranu z obecnym tłem, zamiast włączyć domyślne tło; powinny one posiadać właściwość logiczną bce.

Aby zmienić bieżący kolor pierwszego planu lub tła na terminalu typu Tektronix, należy użyć setaf (ustaw pierwszy plan ANSI) i setab (ustaw tło ANSI). Pobierają one jeden parametr--numer koloru. Dokumentacja SVr4 opisuje tylko setaf/setab; draft XPG4 mówi, że "Jeśli terminal obsługuje sekwencje specjalne ANSI do ustawiania tła i pierwszego planu, to powinny być one zakodowane odpowiednio jako setab i setaf. Jeśli terminal obsługuje inne sekewencje specjalne ustawiania tła i pierwszego planu, to powinny być one kodowane jako setb i setf. Funkcja vidputs() i funkcje odświeżania używają (o ile są zdefiniowane) setaf i setab."

Właściwości setaf/setab i setf/setb pobierają pojedynczy argument numeryczny. Wartości 0-7 są przenośnie zdefiniowane w sposób następujący (środkowa kolumna to symboliczne wartości #define z nagłówków bibliotek curses). Sprzęt terminala może mapować je jak chce, lecz wartości RGB określają normalne lokacje w przestrzeni kolorów. space.

Kolor#define WartośćRGB
czarnyCOLOR_BLACK0    0, 0, 0
czerwonyCOLOR_RED 1    max,0,0
zielonyCOLOR_GREEN2    0,max,0
żółtyCOLOR_YELLOW3    max,max,0
niebieskiCOLOR_BLUE4    0,0,max
fioletowyCOLOR_MAGENTA5    max,0,max
cyjankowyCOLOR_CYAN6    0,max,max
białyCOLOR_WHITE7    max,max,max

Na terminalu typu HP używa się scp z numerem pary kolorów do ustawienia obecnej pary kolorów.

Na terminalu Tektronix może być obecna właściwość ccc. Wskazuje ona, że kolory można modyfikować. W tej sytuacji właściwość initc pobiera numer koloru (0 do colors-1) i trzy dalsze parametry, opisujące kolor. Parametry te są domyślnie interpretowane jako RGB. Jeśli obecna jest właściwość logiczna hls, to są one interpretowane jako parametry HLS (Hue, Lightness, Saturation). Zakresy zależą od terminala.

Na terminalu w rodzaju HP, initp może dawać możliwość zmieniania wartości pary kolorów. Pobiera 7 parametrów; numer pary kolorów (0 do max_pairs-1) oraz dwie trójki, opisujące najpierw tło, a potem pierwszy plan. Parametry te określają RGB lub HLS, zależnie od hls.

Na niektórych terminalach kolorowych, kolory kolidują z podświetleniami. Można zarejestrować te kolizje we właściwośći ncv. Jest to maska bitowa atrybutów, które nie mogą być używane przy włączonych kolorach. Odpowiedniość między atrybutami rozumianymi przez curses jest następująca:

AtrybutBitDziesiętnie
A_STANDOUT01
A_UNDERLINE12
A_REVERSE24
A_BLINK 38
A_DIM 416
A_BOLD 532
A_INVIS 664
A_PROTECT7128
A_ALTCHARSET8256

Na przykład na wielu konsolach IBM PC atrybut podkreślenia koliduje z niebieskim kolorem pierwszego planu i nie jest dostępny w trybie kolorowym. Powinny więc mieć ustawione właściwość ncv na 2.

Curses SVr4 nie używają w ogóle ncv, ncurses rozpoznają je i optymalizują wyjście.

Różności

Jeśli terminal wymaga innego znaku wypełniania niż zero, to jest on podawany jako pad. Z łańcucha pad wykorzystywany jest tylko pierwszy znak. Jeśli terminal nie obsługuje znaku wypełniania, podaj npc. Zauważ, że ncurses implementuje zgodną z termcap zmienną PC; dlatego aplikacje mogą ustawiać tę wartość na coś innego niż zero, a ncurses spróbuje najpierw npc i użyje napms jeśli terminal nie posiada znaku wypełnienia.

Jeśli terminal może przesuwać w górę lub w dół o pół linii, to może to być określone przez hu (pół-linii w górę) i hd (pół-linii w dół). Jest to przede wszystkim przydatne dla indeksów górnych i dolnych w terminalach hardcopy. Jeśli terminal hardcopy potrafi przejść na następną stronę (eject to the next page) (tj. form feed), podaj to jako ff (zwykle control L).

Jeśli istnieje komenda do powtórzenia danego znaku podaną liczbę razy (aby zaoszczędzić na czasie transmisji dużej liczby takich samych znaków), można to określić parametryzowanym łańcuchem rep. Pierwszy parametr jest powtarzanym znakiem, a drugi liczbą powtórzeń. Tak więc tparm(repeat_char, 'x', 10) jest równoważne `xxxxxxxxxx'.

Jeśli terminal posiada ustawiany znak komendy, jak w TEKTRONIX, można to określić przez cmdch. Wybierany jest prototypowy znak komendy, używany we wszystkich właściwościach. Znak ten jest podawany przez właściwość cmdch. Na niektórych systemach uniksowych obsługiwana jest następująca konwencja: W środowisku szukana jest zmienna CC i jeśli zostanie znaleziona, wszystkie pojawienia znaku prototypowego są zamieniane na znak ze zmiennej środowiskowej.

Opisy terminala, które nie reprezentują konkretnych rodzajów znanych terminali, takie jak switch, dialup, patch i network, powinny zawierać właściwość gn (generic), aby programy mogły stwierdzić, że nie wiedzą jak rozmawiać z terminalem. (Właściwość ta nie tyczy się opisów terminali virtual, dla których znane są sekwencje specjalne.)

Jeśli terminal posiada klawisz ``meta'', który zachowuje się jak klawisz przesunięcia, ustawiający ósmy bit przesyłanego znaku, to fakt ten można wskazać z pomocą km. W przeciwnym wypadku, oprogramowanie założy, że 8-my bit jest bitem parzystości i zazwyczaj będzie czyszczony. Jeśli istnieją łańcuchy, włączające i wyłączające ten tryb ``meta'', to powinny być one określone jako smm i rmm.

Jeśli terminal ma więcej linii pamięci niż mieści się naraz na ekranie, to liczba tych linii powinna być określana przez lm. Nadanie wartości lm#0 określa, że liczba linii nie jest ustalona, lecz mimo to jest więcej pamięci niż linii ekranowych.

Jeśli terminal jest jednym z obsługiwanych przez uniksowy protokół wirtualnego terminala, to numer terminala może być podany jako vt.

Łańcuchy media copy, sterujące zewnętrzną drukarką, podłączoną do terminala mogą być podawane jako mc0: drukuj zawartość ekranu, mc4: wyłącz drukarkę i mc5: włącz drukarkę. Gdy drukarka jest włączona, tekst przesyłany do terminala będzie przesyłany na drukarkę. Nie jest zdefiniowane czy tekst ma być wtedy również wyświetlany na ekranie terminala. Wariacja mc5p pobiera jeden parametr i pozostawia drukarkę włączoną na tyle znaków, ile podano w parametrze; wyłączając następnie drukarkę. Parametr nie powinien przekraczać 255. Cały tekst, łącznie z mc4, jest podczas działania mc5p przezroczyście przekazywany drukarce.

Zaburzenia i uszkodzenie mózgu

Terminale, które nie zezwalają na wyświetlanie znaków tyldy, powinny wskazywać to przez hz.

Terminale, które ignorują line-feed po zawinięciu am, takie jak Concept i vt100 powinny wskazywać to przez xenl.

Jeśli do pozbycia się trybu wyróżnionego potrzebne jest el (zamiast zwyczajnego nadpisania na nim normalnego tekstu), należy podać xhp.

Terminale teleray, gdzie tabulacje zmieniają przesuwane znaki na spacje, powinny podawać xt (destruktywne tabulacje). Uwaga: zmienną, określającą to jest obecnie `dest_tabs_magic_smso'; w starszych wersjach było to teleray_glitch. To zaburzenie oznacza również, że nie jest możliwe ustawienie kursora na ``magicznym ciasteczku'', że do skasowania trybu wyróżnionego należy skasować lub wstawić linię. Implementacja ncurses ignoruje to.

Terminal Beehive Superbee, który nie potrafi poprawnie przesyłać znaków escape i control C ma właściwość xsb, określającą, że zamiast escape używany jest klawisz f1, a zamiast control C używane jest f2. (Problem ten występuje tylko w Superbee, zależnie od ROM.) Zauważ, że w starszych wersjach terminfo właściwość ta była nazywana `beehive_glitch'; obecnie jest to `no_esc_ctl_c'.

Inne problemy związane z konkretnymi terminalami można naprawić dodając dalsze właściwości typu xx.

Podobne terminale

Jeśli istnieją dwa bardzo podobne terminale, gdzie jeden może być zdefiniowany tak samo jak drugi, z pewnymi wyjątkami, to można wykorzystać właściwość use z nazwą podobnego terminala. Właściwości podane przed use przesłaniają te z typu wybranego przez use. Właściwości można anulować poprzez umieszczanie na lewo od definicji właściwości xx@, gdzie xx jest właściwością. Na przykład,

    2621-nl, smkx@, rmkx@, use=2621,

definiuje 2621-nl, który nie posiada smkx, rmkx i z tego powodu nie włącza etykiet klawiszy funkcyjnych w trybie wizualnym. Jest to przydatne dla innych trybów terminala lub dla innych preferencji użytkownika.

Pułapki długich wpisów

Długie wpisy terminfo rzadko są problemem; żaden wpis terminfo nie osiągnął jeszcze nawet 4K maksimum przeznaczonego na tablicę łańcuchową. Niestety jednak, translacje termcap są bardziej ograniczone (do 1K). Z tego powodu, translacje termcap długich wpisów terminfo mogą powodować problemy.

Strony podręcznika man dla 4.3BSD i starszych wersji tgetent() mówią użytkownikowi, by alokował 1K bufor na wpis termcap. Wpis jest zakończony zerem przez bibliotekę termcap, więc bezpieczną długością wpisu termcap są 1023 bajty. Zależnie od tego, co robi dana aplikacja i biblioteka termcap i od tego gdzie w pliku termcap znajduje typ terminala szukany przez tgetent(), mogą dziać się różne rzeczy.

Niektóre biblioteki termcap drukują komunikat ostrzegawczy i kończą działanie; inne nie; inne skracają wpis do 1023 bajtów. Niektóre aplikacje alokują więcej niż wymagany 1K; inne nie.

Każdy wpis termcap zawiera związane ze sobą dwa ważne rozmiary: przed rozwinięciem "tc" i po rozwinięciu. "tc" jest właściwością, która fastryguje inny wpis termcap do końca bieżącego, aby dodać jego właściwości. Jeśli wpis termcap nie używa właściwości "tc", to oczywiście obydwa rozmiary są identyczne.

Długość przed rozwinięciem tc jest nawjażniejsza, gdyż dotyczy czegoś więcej niż tylko użytkowników konkretnego terminala. Jest to długość wpisu istniejącego w /etc/termcap minus para lewy ukośnik/nowa linia, które są pomijane przez tgetent() podczas odczytu. Niektóre biblioteki termcap obcinają również końcową nową linię (GNU termcap tego nie robi). Załóż teraz, że:

*
wpis termcap przed rozwinięciem ma więcej niż 1023 bajty,
*
aplikacja zaalokowała jedynie 1K,
*
biblioteka termcap (jak BSD/OS 1.1 i GNU) odczytuje cały wpis do bufora, niezależnie od długości, aby zobaczyć czy jest to ten wpis co trzeba,
*
a tgetent() szuka typu terminala, który jest albo długim wpisem, jak i znajduje się w pliku termcap za długim wpisem, albo nie istnieje w pliku w ogóle (więc tgetent() musi przeszukiwać cały plik termcap).

W tej sytuacji tgetent() nadpisze pamięć, być może również swój stos i prawdopodobnie rzuci korą. Programy typu telnet są szczególnie okaleczalne; nowoczesne telnety przekazują wartości jak typ terminala automatycznie. Wyniki są podobnie niechciane dla bibliotek termcap, jak SunOS 4.1.3 i Ultrix 4.4, które drukują ostrzeżenia gdy odczytują zbyt długie wpisy termcap. Jeśli biblioteka termcap obcina długie wpisy, jak OSF/1 3.0, to jest odporna na ten problem, lecz zwraca nieprawidłowe dane dla terminala.

Rozmiar "po rozwinięciu tc" ma podobne działanie na powyższe, lecz jedynie dla osób, które ustawiły TERM na ten typ terminala, gdyż tgetent() dokonuje rozwinięcia "tc" tylko jeśli znajdzie odpowiedni typ.

Ogólnie, wpis termcap, który jest dłuższy niż 1023 bajty może spowodować zrzut core, ostrzeżenia lub nieprawidłowe działanie. Jeśli jest zbyt długi przed rozwinięciem "tc", to będzie tak działał nawet dla użytkowników innych typów terminal, i tych których zmienna TERM nie posiada opisu w pliku termcap.

W trybie -C (tłumaczenia na termcap), implementacja tic(1) z ncurses daje ostrzeżenia gdy długość przed-tc wpisu termcap jest zbyt wielka. Opcja -c (check) sprawdza również rozwinięte (po tc) długości.

Kompatybilność binarna

Nie jest mądre liczyć na przenośność binarnych opisów terminfo między komercyjnymi wersjami uniksa. Problem polega na tym, że istnieją przynajmniej dwie wersje terminfo (pod HP-UX i AUX), które pochodzą z terminfo System V po SVr1 i dodały rozszerzone właściwości do tablicy łańcuchów które (binarnie) kolidują z rozszerzeniami Systemu V i XSI Curses.

ROZSZERZENIA

Operator %x parametryzowanych łańcuchów jest typowy tylko dla implementacji tparm wykonanej w ncurses (jest wymagany do obsługi niefortunnego formatu initc na konsoli Linux).

Niektóre implementacje curses z SVr4 i wszystkie poprzednie nie interpretują operatorów %A i %O z parametryzowanych łańcuchów.

SVr4/XPG4 nie określają czy msgr zezwala na poruszanie w trybie alternatywnego zestawu znaków (takie tryby mogą między innymi mapować CR oraz NL na znaki, które nie pociągają lokalnych przemieszczeń). Implementacja ncurses ignoruje msgr w trybie ALTCHARSET. Przychodzi więc możliwość, że implementacja XPG4, robiąca odwrotne założenie może wymagać wpisów terminfo z ncurses z wyłączonym msgr.

Biblioteka ncurses obsługuje tryby wstawiania znaku i wstawiania znaków w trochę niestandardowy sposób, aby zyskać na efektywności. Zobacz wyżej sekcję Wstawianie/kasowanie znaków.

Podstawienia parametrów dla set_clock i display_clock nie są udokumentowane w SVr4 i w standardzie XSI. Są one wydedukowane z dokumentacji terminala AT&T 505.

Uważaj z przyznawaniem własciwości kmous. ncurses zechcą interpretować to jako KEY_MOUSE dla użytku w terminalach i w emulatorach (jak xterm), które potrafią zwracać informacje o śledzeniu myszy w strumieniu wejściowym klawiatury.

Różne porty komercyjne terminfo i curses wspierają różne podzbiory standardu XSI curses i (w niektórych przypadkach) różne zbiory rozszerzeń. Oto zestawienie, odpowiadające październikowi 1995:

SVR4, Solaris, ncurses -- Wspierają wszystkie właściwości SVr4.

SGI -- Wspiera zestaw SVr4 i dodaje jedną nieudokumentowaną właściwość łańcuchową (set_pglen).

SVr1, Ultrix -- Obsługują one ograniczony podzbiór właściwości terminfo. Wartości logiczne kończą się z xon_xof; wartości numeryczne z width_status_line; a łańcuchowe z prtr_non.

HP/UX -- Wspiera podzbiór SVr1 plus numeryka z SVr[234], a konkretnie num_labels, label_height, label_width, plus klawisze funkcyjne 11 do 63, plus plab_norm, label_on, i label_off, plus pewne niekompatybilne rozszerzenia tablicy łańcuchów.

AIX -- Wspiera podzbiór SVr1 plus klawisze funkcyjne 11 do 63 plus niekompatybilne rozszerzenia tablicy łańcuchów.

OSF -- Wspiera zarówno zestaw SVr4 jak i rozszerzenia AIX.

PLIKI

/usr/share/terminfo/?/*
pliki zawierające opisy terminala

AUTORZY

Zeyd M. Ben-Halim, Eric S. Raymond.

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i może nie być aktualne. W razie zauważenia różnic między powyższym opisem a rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub funkcji, prosimy o zapoznanie się z oryginalną (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:
man --locale=C 5 terminfo

Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man - więcej informacji można znaleźć pod adresem http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.